Mooi of lelijk.

Ik heb een tijd weinig berichten geschreven of ik schreef ze en publiceerde ze niet. Dit bericht hieronder schreef ik in augustus vorig jaar. Misschien vond ik het ongepast om over iemand te schrijven die net overleden was. Maar ik had het wel moeten publiceren, vind ik nu. Bij deze:

Geen idee waarom ik aan onze kort geleden overleden buurtgenoot Wiep moest denken terwijl ik naar Davo keek. Davo is mijn hondje, een prachtige oude van alles mankerende Galgo Espanol die nu al ruim drie jaar bij ons is. Hij stond in het warme strijklicht van de late middagzon. De aderen op zijn neus lagen dik over zijn snuit heen, zijn neus bewoog terwijl hij, ogen iets dichtgeknepen, de geuren opsnoof die meekwamen in het zwoele briesje. Ik keek. Hij snoof. Er was iets intens levends in het moment en een grote schoonheid in de scherpte van zijn profiel, de contrasten van het zonlicht dat hem omlijstte met het diepe donker van de bomen op de achtergrond. Een hond die bijna uit zijn as is herrezen en geniet van het leven met een vanzelfsprekendheid waar wij nog veel van kunnen leren. Er zijn mensen die hem heel lelijk vinden, maar ik zie vooral de sterke overlever, en als hij zijn kop in mijn handen of op schoot leg ben ik altijd ontroerd door zijn vertrouwen in de mens, ondanks alles.

Maar laat ik vertellen over mijn buurtgenoot Wiep, misschien wordt het me duidelijk waarom ik op dit mooie moment aan hem moest denken.

Ik wist eigenlijk niets van hem, behalve dat hij een vervallen boerderij had naast het huis van mijn moeder. Die boerderij bewoonde hij niet (hij woonde samen met zijn vrouw een kilometertje of zo verderop) maar hij had er wel een hoop dieren rondlopen, onder andere een grote gans die Wammes heette. Wammes zou op een dag door de vos worden opgegeten, een afgeknaagde vleugel zou ik later nog onder de kersenboom van mijn moeder vinden.
Uiteindelijk zou ook die leegstaande boerderij ter ziele gaan, op een koude winderige morgen begin januari, 1998 geloof ik, tegen zessen.
In die tijd woonde ik zelf nog niet in het noorden, maar toevallig logeerde ik bij mijn moeder toen de brand uitbrak. Zowel mijn moeder als ik schrokken wakker van het gelige flakkerende licht dat bij ons door de slaapkamerramen naar binnen viel. Ik schoof het gordijn opzij en zag dat de vlammen al hier en daar door het dak sloegen. Ik schoot mijn bed uit. Ma en ik troffen elkaar in de hal, grepen elkaar beet en zeiden tegelijk: brand!
Ik belde trillend de brandweer die tien minuten later ter plekke was.
Mijn moeder was erg blij dat ik er was, ze was zo geschrokken geweest dat ze het alarmnummer niet meer had geweten, behalve 911. 'Haal je auto weg' zei mijn moeder, en dat deed ik, want deze stond op onze oprit en slechts een smalle weg scheidde ons van de boerderij, die inmiddels brandde als een fakkel. Binnen explodeerden gasflessen en ratelend vlogen de dakpannen van het dak om op de grond in stukken te vallen.
Wiep was door iemand gebeld en stond in de donkere ochtend, handen in de zakken, met ons en nog wat buurtbewoners naar de brand te kijken. De in de boerderij wonende katten waren vast ontkomen meende hij, de deuren stonden namelijk altijd wagenwijd open, reden ook dat de brand voorzien werd van voldoende zuurstof.
Er bleef niets van de ongeveer honderd jaar oude boerderij over.

Om een lang verhaal iets korter te maken: Wiep stond in de buurt niet zo goed bekend: hij dronk en die boerderij zou hij ook wel zelf in de fik gestoken hebben om het verzekeringsgeld op te strijken. Roddel en kwaadsprekerij, mijn moeder en ik hebben in ieder geval niets gehoord of gezien dat erop wees dat er van brandstichting sprake was. Wat ik wel zeker weet over Wiep: hij bracht een ochtendkrant rond, en als hij een krant over had (en dat had hij vrijwel altijd) deed hij die bij mijn moeder in de bus, jarenlang. En nog een goeie krant ook, De Trouw. Af en toe zat er een doosje eieren bij, of stond er een zak appels.
Wiep had inderdaad een probleem met drank, dat gaf hij ruiterlijk toe toen hij eens wat langer een praatje maakte, ik onderweg wandelend met de honden, hij op weg naar huis. De geur van sigaren sloeg uit de auto, gelijk met de geur van de hond die strijk en zet naast hem op de bijrijdersstoel zat.
De jaren verstreken, de hond verdween uit de auto. Er kwam een andere auto. Een andere hond. En Wiep stopte met kranten bezorgen wegens gezondheidsklachten.
In die tijd vertelde hij meer over zichzelf, staarde hij over zijn stuur in de verte terwijl hij vertelde, zuchtte en zei woorden als: "het is niet anders' of 'wat doe je er aan'. Groningse woorden die ik vaak hoor als het gaat om onomkeerbare zaken. Maar Wiep bleef altijd stoppen voor een praatje en vroeg dan als eerste: 'hoe is het met je moeder'? en als hij weer verder wilde: 'doe je moeder de groeten'. En dan reed hij weer door, een hand in groet omhoog geheven.

Maar waarom ik nou aan hem moest denken terwijl ik naar Davo keek? Geen idee. Of het moet zijn dat je op verschillende manieren naar iets of iemand kan kijken. Je kan de mooie dingen zien, of de lelijke.  Het streekje is in ieder geval een stuk saaier geworden zonder Wiep.

The Voice Uk - Jamie Johnson en Sophie May Williams.

Eerlijk is eerlijk, deze vond ik beiden ook erg goed:
Jamie Johnson

Sophie May Williams:

Sally Barker - The Voice UK.

Peet en ik zijn ietwat tv-verslaafd, we willen aan het eind van de dag niets liever dan met de benen gestrekt voor de buis hangen en kijken naar The Big Beng of programma's die talenten zoeken, in dans of muziek.

Op dit moment loopt The Voice UK, en gisteravond was het de kwart finale. Maar de talenten doen me niet veel ondanks dat sommigen de sterren van de hemel zingen. Dat komt door Sally, sinds ik haar 'blind audition' hoorde mis ik bij alle ander bezieling. Sally heeft droeve ogen en een gevoelige stem, is niet zo jong meer, grijs, weduwe, kortom niet echt de ideale combinatie om nog aan een zangcarrière te beginnen. Haar twee in de zaal zittende zoons vinden van wel, Tom Jones (haar coach) vindt ook van wel, en ik, ik ben het met ze eens.

ik vind je - een tienregel gedichtje.

Het is al weer lang geleden, maar een kunstenares heeft een tijdlang mensen uitgenodigd om een tien-regel gedicht te schrijven (op iedere regel voeg je een woord toe totdat je op de tiende regel tien woorden hebt) en op haar website te plaatsen. Het idee er achter: iedereen kan dichten. Een leuk initiatief waar heel verrassende gedichten uit voort kwamen. Helaas is de website opgeheven. Ik had het leuk gevonden als de website ook tien jaar lang in de lucht was gehouden.
Het idee zelf (iedereen kan dichten) heeft mij nog steeds in de greep, er komen nog steeds gedachten binnenrollen die mooi in een tienletter gedicht verwoord kunnen worden.

Voila, kwam bij het opvouwen van de was in me op:

Ik
ik zoek
ik mis je
en ik vind je
in geur van lente, wind
ik vind je in de bloemen
of in geur … van het korte gras
ik vind je …...in de geur van soep,
gebraden kip, chocola, maar het meeste vind ik jou,
buiten, in de geur van buiten, in zon gedroogde was

Filmfestival Assen 2014.

Vandaag ga ik me onderdompelen in films, in Assen. Ons kleine damesclubje koos voor:
The Amazing Catfish
The Selfish Giant
Shell
Purge
La Tendresse.

Rond middernacht rij ik terug naar huis door het pikdonkere natte Groningse land. De N33 is afgesloten en zowel de geel oplichtende borden als de navigatie zeggen me dat ik via Groningen moet rijden. Zeker twintig kilometer extra? Maar wel rustig over de snelweg. Ondanks dat het verstandiger is om op de grote weg te blijven verlaat ik bij Zuidlaren de A28, om binnendoor, via De Groeve, naar huis te rijden.

Rustig rijdend en wat duizelig van de vermoeiende dag (al de geplande films gezien, bij de laatste film waren de andere dames al naar huis) begint de werkelijkheid te veranderen. Ik zie mezelf alsof ik gefilmd word, in het donker rijdend, vermoeid en verblind door tegenliggers knijp-ogend, luisterend naar het geluid van de ruitenwissers en het sissen van de banden op het natte wegdek.
Het onwerkelijke gevoel groeit en ik word de vrouwen in de films, ik voel me één met alles. Ik ben de kikker op de weg die ik net kan ontwijken, ik ben de vrouw die vergat door te trekken en die de wc achterliet vol bloed, geur van ijzer, ik ben het kind dat naar de verkeerde film ging, wegduikend in mijn jas, mijn wimpers mijn bolle jonge wangen rakend als ik mijn ogen neersla voor de gruwelijke beelden.

De weg begin ik te herkennen, ik hoor mezelf zeggen: 'ik weet dat jullie er zijn' en begin, terwijl ik langs de begraafplaats rij waar mijn ouders liggen, langzaam mijn lichaam terug te vinden. Ik peins even over het granieten krukje dat ik bij het graf wil zetten, rij de bebouwde kom binnen en kijk of de lichten nog aan zijn in het huis van mijn broertjes …..  nee.

Ik verlaat het centrum en ik voel hoe de wind weer grip op de auto krijgt als de bebouwing ophoudt, rij de chaos in die bij de wegwerkzaamheden van de N33 horen, zie even later de grijs verkleurde kunstroos die bij een kruising nog steeds in de berm geprikt staat ondanks alle stormen die eraan gerukt hebben, en dan rij ik alsnog, bijna thuis, een kikker plat. Een groot gevoel van melancholie overvalt me denkend aan leven en dood, en liefde.
Die kikker, die arme kikker die ik doodreed waardoor de tranen opeens in mijn ogen schoten, die geven het antwoord op waarom ik de ene film erg goed vond en de andere maar zozo.
Het verschil was de liefde die de mens ondanks alle tegenslag optilt, boven alles uit. Dat werd onthutsend mooi in beeld gebracht in 'The Selfish Giant'. De andere films zal ik ondanks het verhaal of de fraaie beelden toch vergeten.

Thuis. De wind rukt aan het portier en snel verlaat ik de auto en stap binnen de beschutting van het huis, mijn sleutel zoekend. Een van de vriendinnen waarmee ik naar de film ging zei tijdens 'Shell', een in-en-in deprimerende film die gemaakt werd in de fraaie, maar eenzame winderige Schotse Hooglanden, dat het eeuwige waaien en de troosteloosheid haar had doen denken aan ons Groningse platteland. Op het moment geef ik haar gelijk.
Het licht binnen brandt, de kat schreeuwt, de deur gaat op slot.

Piekeren.

Soms lijkt het of het leven met sprongen gaat. Opeens is het maart en hoor ik de vogels zingen alsof ze niet zijn weggeweest.
Ik sla de Scheurkalender 2013 open (thema: lekker diëten) die ik onlangs voor 1 euro kocht. Ik kocht deze kalender, dacht aan relativiteit, terwijl ik de bladzijden door mijn vingers liet glijden. Zo snel lijken de dagen ook in werkelijkheid voorbij te vliegen terwijl er toch geen verschil is tussen vandaag of gisteren. Alleen de invulling van die dagen is anders.
Misschien kocht ik hem daarom, omdat het niets uitmaakt wat voor dag het is, of hoe die dag heet. Of misschien kocht ik hem omdat ik een stapeltje oude agenda's heb liggen van mijn moeder, ze gebruikte ze gewoon weer als ze verlopen waren en streepte de datum door.
Hoe dan ook, er staan veel spreuken in de dieetkalender (sommigen irritant blijmoedig) en die spreuken zijn ooit gezegd of genoteerd om de rest van de wereld te helpen.

Deze vond ik mooi: Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd, - Prediker 3:1

De spreuk van zaterdag 16 maart 2013:

Piekeren berooft morgen niet van zijn zorgen; het haalt alleen de kracht uit vandaag - A.J. Cronin.

Marrie - Een omhelzing uit de hemel.

Dit herinnerde ik me toen ik vanmorgen wakker werd, en er plasjes traanvocht in mijn ooghoeken stonden:

Er is een brede afdaling, en ik kijk de lange helling af, een helling zoals snowboarders gebruiken, inclusief de metalen 'leuningen' en hellingen maar zonder de sneeuw. De sneeuw is vervangen door een grijzig stof of zand. Als 'extra' zijn er ook kabelbanen, zonder cabines maar met handvatten en ik zie diverse mensen zo'n handvat grijpen en zich met duizelingwekkende vaart de diepte in slingeren. Sommigen laten halverwege los, zwieren langs zo'n leuning, maken een salto en zwieren verder de heuvel af, soms gekleed in nette kostuums inclusief attaché-koffertje.
Een meisje laat me zien hoe het werkt, grijpt met twee handen het handvat dat aan een van de kabels hangt en verdwijnt ook de heuvel af, roetsj daar gaat ze naar beneden. Ik zie dat ze ergens loslaat, een stang grijpt en daar een salto aan maakt, maar dan verdwijnt ze uit het zicht.
Iedereen is weg maar ik wil ook naar beneden roetsen, even sta ik onhandig te schutteren want ik twijfel niet alleen aan mijn spierkracht maar heb ook nog mijn grijze portemonnee in mijn hand. Deze prop ik ergens tussen mijn kleren in, ik pak een handvat en sla daarbij mijn vingers in elkaar voor extra grip en daar ga ik, zoef, heerlijk snel naar beneden roetsjend.
Ik kom beneden aan, wil weer die sensatie van wind en snelheid voelen, en begin over zachte grond terug naar boven te lopen als een sirene begint te loeien. Luchtalarm en opeens is iedereen weg, ik zie nog snel dat Willem, een oude vriend van me, op een brancard in veiligheid wordt gebracht.
Iemand maant me dat ik naar de schuilkelder moet, maar er is niemand in de schuilkelder en ik wil daar niet alleen zijn.
Buiten is het stil en ik sta in een soort dorp van allemaal withouten strandhuisjes, het is alsof ik in een tekening loop, zo'n onwerkelijke lichte en stille sfeer hangt er. Luiken en deuren van de withouten huisjes zijn gesloten. Aan een muur hangt een lang tekstbord waarop uitgelegd wordt dat in de oorlog hier een soldaat wel 3000 kraaien heeft doodgeschoten, kraaien die van een oude man waren en door hem gevoerd werden. Ik begin hard te huilen, maar dan hoor ik opeens Marrie's stem zeggen: is dat Tineke?
Verbaasd loop ik in die doolhof van huisjes maar zie Marrie niet, dan fluit ik en als reactie daarop slaat een deur heel hard open, knal, en daar sprint Marrie naar buiten, blootsvoets en gekleed in een ochtendjas, maar snel en sterk rent ze naar me toe en we klappen hard tegen elkaar en slaan armen zo stijf om elkaar heen, zo stijf, en ze blijft me vasthouden, zelfs als ik, wetend dat ze er niet van houdt om lang vastgehouden te worden haar al weer wil loslaten, blijft ze me vasthouden. En dan, dan laat ze me toch los.

Tomaten-linzensoep.

Nog eentje:

Geluk is in essentie een staat waarin je met overgave, doelbewust, en zonder spijt of terughouding ergens naar op weg bent - William H. Sheldon.

Als je besluit iets te gaan doen, of het nu afvallen is op topsport bedrijven, doe dat dan met overgave. Het is gemakkelijk om altijd maar te twijfelen,en je af te vragen of je niet beter iets anders had kunnen doen. Geef jezelf een kans om echt te slagen. Houd je ogen strak gericht op wat je wilt bereiken en leer afleidingen te blokkeren. 

Ja zeggen tegen één ding betekent nee zeggen tegen duizend (onbelangrijke) andere dingen. 

Tomaten-linzensoep (5 sterren) (www.allrecipes.nl)

Deze eenvoudige soep met warme specerijen heeft een fluweelzachte consistentie. Serveer hem als snelle, voedzame lunch met warm naanbrood met knoflook en koriander.

• 1 eetl. olijfolie
• 1 ui, grofgesneden
• 2 stengels bleekselderij, in grove stukken
• 1 wortel, geschrapt, in grove stukken
• 1 teen knoflook, uitgeperst
• 1 theel. gemalen komijn

• ½ theel. korianderpoeder
• 175 g rode linzen
• 1¼ l groentebouillon
• 400 g tomaten uit blik
• 2 theel. tomatenpuree
• 1 laurierblad

Voorbereiding: 20min  ›  Bereiding: 40min  ›  Klaar in:1uur 

1. Verhit de olijfolie in een pan en fruit hierin onder af en toe roeren de ui 7-8 min. op laag vuur. Bleekselderij en wortel toevoegen en 3 min. fruiten; schep het mengsel af en toe om. Voeg knoflook, komijn en koriander toe en warm alles al roerend nog 1 min. goed.
2. Linzen, bouillon, tomaten met vocht, tomatenpuree en laurierblad toevoegen. Breng alles aan de kook, draai het vuur laag en laat de soep met het deksel schuin op de pan 25-30 min. zachtjes koken tot de linzen en groenten gaar zijn.
3. Vermeng ondertussen het korianderblad met de Griekse yoghurt.
4. Haal het laurierblad uit de soep. Pureer de soep met een staafmixer of in een keukenmachine; schenk hem in het laatste geval weer terug in de pan. De soep is vrij dik; leng hem als u wilt aan met nog wat bouillon. Voeg zout en zwarte peper naar smaak toe en verwarm de soep tot tegen het kookpunt. Serveren met een schepje korianderyoghurt en maal er nog wat zwarte peper over.

variatie

• Voor een pittige pastinaak-linzensoep vervangt u de bleekselderij door 225 g kleingesneden pastinaak en voegt u ½ theel. gedroogde chilivlokken toe.

GARNEREN MET

4 eetl. Griekse yoghurt en 2 eetl. fijngesneden korianderblad

INFO

243 kcal. * 173 g groente & fruit * vooraf bereiden

Het dieet dat werkt: het leven accepteren.

In de Hema zocht ik tussen de koopjes, notitieblokjes, boeken, dat soort dingen. Er tussen lag een scheurkalender 2013. Voor 1 euro omdat .... nou ja, hij is van 2013.
'Lekker diëten' was het thema en de titel. Ik bladerde. Ik hoef niet te diëten, maar vind wel dat ik teveel suiker en chocolade eet. De kalender geeft dag voor dag wijze raad en advies, beginnend met: 'diëten is ongezond en binnen no-time zit je vast in het jojo-effect', en gaat ook de vraag waarom we een ongezonde eetstijl of verslavingen hebben niet uit de weg.

Het enige wat een verandering van je levensstijl te bewerkstelligen en om je verslavingen te lijf te gaan is een goed plan te hebben, een bepaald doel voor ogen te hebben, anders krijg je hetzelfde effect als dat optreedt bij de mensen die 'goede voornemens' hebben met oud en nieuw, het moment en de impuls ebt weg en er is niets bereikt. Zo las ik laatst in een interessant artikel van Hoogleraar Arie Dijkstra dat geplaatst werd in een bijlage of speciale uitgave van de Consumentenbond. Even kort door de bocht en Arie te kort doend samengevat.

Terug naar de kalender. Deze boeit me omdat ik meer dan ik ooit in een niet-wetenschappelijk blad heb gelezen over de diepe emoties die ons aanzetten tot een bepaald gedrag. Die emoties worden dag voor dag onder de loep genomen.

Vandaag staat in mijn kalender het volgende:


Dinsdag 5 maart. (jaja, het is natuurlijk vandaag 4 maart)

Ook wij, de kinderen der aarde, hebben het hele jaar door onze maanfasen, de duisternis, de bevrijding van het duister, het wassen en afnemen. Niemand, behalve de onnozelaar, leeft zonder dit in een of andere mate te ervaren - Faith Baldwin. 

en dan:

Was ik maar stom en gelukkig, denken we wel eens in onze wanhopige momenten. Maar dat zijn we niet; we hebben een verstand, een geest en emoties die de gecompliceerdheid van de wereld waarnemen, haar pijn zowel als haar schoonheid. Als we pijn voelen of droefheid. is dat doordat we bezonnen reageren op ervaringen die ons pad kruisen.
Verlang niet naar domheid. Grijp niet naar pillen of taartjes om je verdriet te dempen. Wees blij dat je sterke gevoelens hebt - die zijn een teken dat je ècht leeft.

Zwarte stemmingen trekken door mijn leven als de fasen van de maan. Ik zal er niet in blijven zwelgen, maar hun komst ook niet in de weg staan.