Filmfestival Assen 2014.

Vandaag ga ik me onderdompelen in films, in Assen. Ons kleine damesclubje koos voor:
The Amazing Catfish
The Selfish Giant
Shell
Purge
La Tendresse.

Rond middernacht rij ik terug naar huis door het pikdonkere natte Groningse land. De N33 is afgesloten en zowel de geel oplichtende borden als de navigatie zeggen me dat ik via Groningen moet rijden. Zeker twintig kilometer extra? Maar wel rustig over de snelweg. Ondanks dat het verstandiger is om op de grote weg te blijven verlaat ik bij Zuidlaren de A28, om binnendoor, via De Groeve, naar huis te rijden.

Rustig rijdend en wat duizelig van de vermoeiende dag (al de geplande films gezien, bij de laatste film waren de andere dames al naar huis) begint de werkelijkheid te veranderen. Ik zie mezelf alsof ik gefilmd word, in het donker rijdend, vermoeid en verblind door tegenliggers knijp-ogend, luisterend naar het geluid van de ruitenwissers en het sissen van de banden op het natte wegdek.
Het onwerkelijke gevoel groeit en ik word de vrouwen in de films, ik voel me één met alles. Ik ben de kikker op de weg die ik net kan ontwijken, ik ben de vrouw die vergat door te trekken en die de wc achterliet vol bloed, geur van ijzer, ik ben het kind dat naar de verkeerde film ging, wegduikend in mijn jas, mijn wimpers mijn bolle jonge wangen rakend als ik mijn ogen neersla voor de gruwelijke beelden.

De weg begin ik te herkennen, ik hoor mezelf zeggen: 'ik weet dat jullie er zijn' en begin, terwijl ik langs de begraafplaats rij waar mijn ouders liggen, langzaam mijn lichaam terug te vinden. Ik peins even over het granieten krukje dat ik bij het graf wil zetten, rij de bebouwde kom binnen en kijk of de lichten nog aan zijn in het huis van mijn broertjes …..  nee.

Ik verlaat het centrum en ik voel hoe de wind weer grip op de auto krijgt als de bebouwing ophoudt, rij de chaos in die bij de wegwerkzaamheden van de N33 horen, zie even later de grijs verkleurde kunstroos die bij een kruising nog steeds in de berm geprikt staat ondanks alle stormen die eraan gerukt hebben, en dan rij ik alsnog, bijna thuis, een kikker plat. Een groot gevoel van melancholie overvalt me denkend aan leven en dood, en liefde.
Die kikker, die arme kikker die ik doodreed waardoor de tranen opeens in mijn ogen schoten, die geven het antwoord op waarom ik de ene film erg goed vond en de andere maar zozo.
Het verschil was de liefde die de mens ondanks alle tegenslag optilt, boven alles uit. Dat werd onthutsend mooi in beeld gebracht in 'The Selfish Giant'. De andere films zal ik ondanks het verhaal of de fraaie beelden toch vergeten.

Thuis. De wind rukt aan het portier en snel verlaat ik de auto en stap binnen de beschutting van het huis, mijn sleutel zoekend. Een van de vriendinnen waarmee ik naar de film ging zei tijdens 'Shell', een in-en-in deprimerende film die gemaakt werd in de fraaie, maar eenzame winderige Schotse Hooglanden, dat het eeuwige waaien en de troosteloosheid haar had doen denken aan ons Groningse platteland. Op het moment geef ik haar gelijk.
Het licht binnen brandt, de kat schreeuwt, de deur gaat op slot.