Vandaag zag ik ze in een grote wolk op een beschut plekje hangen: muggen. Een eindje verderop piepte de krokus die ik al twee weken in het ijzige gras zie staan wat hoger boven het gras uit. Ganzen zitten in grote groepen in het veld en gaan luid commentaar leverend op de wieken als ze mij zien naderen, moeizaam laveren ze tussen de hoge elektriciteitsmasten door. Onder de slaapkamervloer hoor ik de muizen nestelen, zich opmaken voor een nieuw seizoen vol gezellige kleine kotertjes. Nu ik heb gemerkt dat ze stil worden als ik het licht aandoe, heb ik via een luikje in de vloer een spaarlampje onder de vloer geschoven, kijken of ze vannacht door dat lichtje wegblijven, want ik vind muisjes erg leuk, maar niet binnen.
Ook de honden merken dat het weer verandert, ze proberen de muizen in de tuin uit te graven (vandaar dat de muisjes misschien naar binnen verhuisd zijn), staren naar de kraaien die in de vergeten aardappels prikken in het veld hierachter, en Jip wilde niet komen toen ik hem na een kwartiertje weer naar binnen riep. Hij staarde naar me, zittend op zijn kont in de zon. Even dacht ik aan Freddie, die er nu al een paar jaar niet meer is, maar die me altijd eraan herinnerde dat het lente werd, door ergens achter te blijven in de tuin. Als ik hem dan ongerust ging zoeken vond ik hem op een windvrij plekje, plat op zijn zij genietend van de zon en zijn plotselinge aanval van Oostindische doofheid.
De eerste keer dat hij dat deed werd ik nieuwsgierig naar wat hij voelde en strekte ik me uit, gekleed in mijn dikke winterjas, en ging naast hem liggen in het vochtige gras, voelde het toen ook: de lente was begonnen. Alle haast viel toen van me af, even lag ik naast hem te genieten van de warmte van de zon, en al snel ritste ik mijn jas los. Een mooi momentje was dat.
Zoals mijn wijze zus Marijke altijd zegt, als je ergens in de tuin een goed plekje zoekt, ga dan daar zitten/liggen waar je hond ligt.
