Gisteren reed ik door een buurt waar ik in mijn jeugd heb gewoond, Rotterdam, IJsselmonde. Ik ging mijn vriendin opzoeken die ik al 35 jaar ken, het mooiste mens dat ik ooit heb mogen ontmoeten. 'Jij hebt mijn leven de moeite waard gemaakt' zei ik lang geleden al eens tegen haar. Zo'n mooi mens dus. Dat mooie mens is ze nog steeds, ze is in de loop der jaren alleen maar mooier geworden, van binnen en van buiten.
In de buurt waar zij nu verpleegd wordt, heb ik in mijn jeugd een tijdje gewoond. Om precies te zijn woonde ik in Kreekhuizen. Ik kwam er rond mijn 11e jaar en alles rond het wijkje waar wij woonden bestond uit polderlandschap, oude dijkjes, een noodstation voor de trein dat groots "Station Lombardijen" heette maar niet meer was dan een houten perron op palen en een hokje van een vierkante meter waar een kaartjescontroleur (soms) aanwezig was.
De Brienenoordbrug was nog niet eens af. Bij de opening van de Brienenoordbrug liepen wij met de wandelvereniging in een snoeiharde wind rillend te voet er overheen, ons voorstellend dat de ronde hoge lampen straalkacheltjes waren (dat laatste was een idee van mijn oudste zus, die de moed erin wilde houden bij het jongste groepje van onze wandelvereniging waarover zij toen de leiding had). Mij hielp het niet, ik vond het alleen maar heel koud, maar ik was me wel bewust van het unieke moment, dat wij over die enorm hoge brug liepen. De Koningin zou ook nog komen om de brug te openen. Geen Koningin gezien trouwens, ze kwam op een andere dag.
Dit alles vertelde ik niet aan mijn vriendin, wel dat ik op een steenworp afstand van waar ze nu is mijn eerste man heb ontmoet. Dat ik er verliefd was geworden, verloofd ben. We hingen rond op het Prinsenplein, gingen er vlakbij naar een 'soos' waar we dansten op soul-muziek, gekleed in minirokjes en wijde-pijpen-broeken.
'Dus je hebt goeie herinneringen aan deze buurt' zei mijn vriendin, terwijl ik naast haar zat. Ik zei 'ja, heel goeie'.
Mijn vriend Peter en ik hadden ook nog even door het straatje gereden waar ik gewoond had, het zag er klein uit en in tegenstelling tot het regenweer van nu scheen vroeger de zon altijd en waren de heggen kort en groen. Of het vroor en we schaatsten natuurlijk, er was geen middenweg, er is geen herfst en regen in mijn herinnering, nooit had het er zo uitgezien als nu: grijs en somber, de huizen klein, te smalle straten, te hoge bomen.
Al in de tijd dat ik er woonde werden de polders rap bebouwd, en thans herkende ik bijna niets meer. Het is goed geweest dat mijn ouders uit Rotterdam zijn weggegaan, dacht ik.
Zus Hennie redde een van de buurkinderen die door het ijs was gezakt, vertelde ik Peter terwijl we door het buurtje reden. Door de smalle straten rijden ging maar nèt, een auto kon ternauwernood door het midden rijden omdat de voetbalsupporters - zoals vandaag - hier hun auto's parkeren, dan lopend richting Feijenoord stadion gaan.
Ik dacht ook aan de keer dat ik met mijn zus Marijke was gaan schaatsen bij een singel die parallel aan de Smeetslandsedijk liep. Toen heb ik zo vreselijk gelachen, dat blijft me mijn hele leven bij. Mijn zus probeerde namelijk voor het eerst (zeer botte) hockeyschaatsen uit en de scherpe punten missend van haar kunstschaatsen vlogen haar benen alle kanten op. Dat was zo'n hilarisch schouwspel, want op kunstschaatsen was Marijke een heel goeie schaatser. Gelukkig had ze haar eigen schaatsen bij zich en we hebben er nog uren in het donker geschaatst.
Gisteravond laat kwamen we weer thuis, in Groningen. Het contrast is groot met Rotterdam. Ik voel me onverbrekelijk met Rotterdam verbonden, maar ik ben hier thuis. Het ruikt hier zoals het vroeger in Rotterdam Zuid rook, naar wind en ruimte, naar land, naar gras. We lieten de honden plassen, keken niets ziend naar het zwarte grote platteland voor ons, snoven en zeiden: 'lekker fris'.
Mijn schaatsende zus kwam vanavond op tv, in andere vorm. Ik had het tot nu toe niet gezien, maar dankzij De Wereld Draait Door werd ik vanavond getipt op onderstaand filmpje. Een Engelse acteur is door het programma Dancing On Ice geronseld, ondanks dat hij niet kan schaatsen en er ook werkelijk geen greintje talent voor heeft.
De acteur wordt voor dit entertainment-programma in een sneltreinvaart geleerd om te 'dansen' op het ijs, geholpen door een vrouwelijke partner. Ze doet haar best, maar ach die arme man .... kijk zelf maar.
Ik hoop dat mijn vriendin mijn blog kan lezen en het ook een leuk filmpje vind, want ook al heb ik hier in Groningen de ruimte teruggevonden die ik ooit in Rotterdam Zuid, IJsselmonde en in Hendrik-Ido-Ambacht had, ik mis het heel erg, dat ik niet schouder aan schouder, samen met mijn vriendin, ondanks alle narigheid even met haar kan lachen om die onhandige o zo kwetsbare mens.
