Danuta.

Ik hoorde het zojuist, Hennie belde en vertelde dat Kasia's moeder, Danuta, vrij plotseling is overleden.
We wonen ver van elkaar, Kasia en Jeroen met hun kinderen in Polen, wij hier in Nederland. Opeens kan je nergens anders meer aan denken dan aan Kasia, haar familie en voel je hoe waar zo'n opmerking is die je vaak leest of hoort: onze gedachten zijn bij haar, bij hen.

Toen Jeroen en Kasia trouwden (in 2007) heb ik nogal veel met mijn videocamera rondgelopen. Dat filmen was voor mij geen moeite, het was eigenlijk een vrijbrief om onbeschaamd zoveel mogelijk in de rondte te kijken, extra te genieten van alles. Tenminste, zo voelt dat voor mij.
De hele trouwerij was een groot hartverwarmend Pools feest, de zon scheen, we waren allemaal diep ontroerd en blij, wat zeg ik, we voelden ons denk ik net zo gelukkig als Jeroen en Kasia zelf.
Dat geluk was ook aan Danuta af te zien, ze zag er wat gespannen, maar mooi uit, ze veegde af en toe wat tranen van blijdschap weg. Het is ook niet niks als je dochter trouwt.



De ochtend na de trouwerij ontbeten we in de prachtige tuin bij het landgoed waar het feest was gehouden, en waar wij ook hadden overnacht. Lange witgedekte tafels in een lichte, openstaande tent. De zon scheen, het was weer een prachtige dag. Ook Kasia's ouders en nog wat Poolse familieleden kwamen ontbijten, want na het ontbijt zouden wij, de Hollandse kant van de familie, afscheid nemen en weer naar huis afreizen. Danuta had haar hondje meegenomen, een toen al hoogbejaard dik teckeltje. Hij scharrelde gezellig onder de tafels door en keek je met die dramatische oude ogen aan, waarschijnlijk in de hoop iets lekkers te krijgen.
Dat teckeltje is er al een tijdje niet meer.
Niemand weet wat er met ons gebeurt als we overlijden, behalve dat we echt afscheid van ons lichaam nemen. Maar wat gebeurt er met onze geest? Ik stel het me zo voor, Danuta is verwelkomd door haar moeder en door mensen die ze liefhad en haar voorgegaan zijn. Wat zeg ik, misschien is Danuta wel opgehaald door God zelf en  ........ kijk, wat loopt daar jong en blij naast haar te huppelen: een zonnetje op kleine beentjes, haar teckeltje!

Schilderen.

Een tijdje geleden probeerde ik het, schilderen als een kind. Dat lukt niet, alleen een kind schildert als een kind, of, ik probeerde het te hard en afdwingen is uiteraard niet mogelijk.

Ik heb een maandje of zo geleden in Duitsland een rubberen handigheidje gekocht om flessen en potten open te maken en een van de eerste dingen die ik er mee ging doen was mijn tubes en potjes verf, die al tijden onbruikbaar zijn vanwege de oude verf die de dop hermetisch heeft verzegeld, openmaken. Dat ging best goed, al moest ik bij de tubes olieverf toch een blikje heet water erbij gebruiken, tijdje het dopje in het warme water dopen en dan leek het of de oude verf net zacht genoeg werd, of het dopje net even iets groter werd ..... krak, ze gingen allemaal open. Allemaal! Wat een feest.

Nu ben ik niet zo dol op olieverf vanwege de geur. Nee, ik zeg het verkeerd, die geur vind ik eigenlijk nog lekker ook, maar ik word er altijd op den duur wat raar van. Niet echt hoofdpijn maar .... nou ja, je snapt hem wel.

Olieverf is zoveel mooier dan acryl, prachtig glansde de verf vanuit de kleine opening van de tube me tegemoet. Waarom zoveel moeite doen om alle tubes open te krijgen als je de verf niet gebruikt? Dus ik draaide wat dopjes los van de primaire kleuren (en dat ging opeens heel gemakkelijk) en zette wat kleine slurfjes geel, rood en blauw op een palet. En wit. Loodwit mag niet meer, dat is knettergiftig, maar goed, je moet dat cadmiumrood ook niet te vaak of lang op je huid laten zitten.

Er staan al wat geprepareerde schilderdoekjes voor het grijpen en ik koos een kleintje met een blauwe ondergrond, en dacht eigenlijk nergens aan, maar opeens zette ik een rechte streep op het doek, een horizon en automatisch werd het een soort Gronings landschap zoals ik dat graag zie, rijk geel van koolzaad, verrijkt met zonnevlekken en op zijn mooist met donkere dreigende luchten erboven. Ik schilderde en bleef heerlijk gedachteloos.  Al snel was de verf op en hoppa, verf erbij. Een uurtje later, toen ik echt moest stoppen om de verf de kans te geven wat te drogen, pakte ik een volgend doekje, zette weer als eerste de lijn van de horizon, en even later was ik weer "vrij" in mijn hoofd, vloog ik over het landschap en creëerde mijn eigen wereld, mijn eigen verhaal. Veel meer dan bij het eerste schilderijtje. De avond vloog om en het eerste wat ik vanmorgen deed was naar mijn atelier lopen, kijken of "het" wat was. Mm, ik ga nog verder schilderen aan die doekjes, maar ik kijk er nu al naar uit, misschien zelfs een beetje zoals een kind dat doet.