Kon ik maar net zo schilderen als hij. Lucian Freud is een inmiddels overleden Engelsman. Hij is overleden op 20 juli vorig jaar. Hij schilderde mooi, vaak rauw, de mens niet mooier makend dan hij is. Maar ja, de naakte waarheid is, als je eerlijk bent, niet alleen maar jonge-meisjes-schoonheid.
Wat Lucian altijd zonder die rauwheid schilderde zijn de honden. Nooit komt die bijna botte rauwheid in zijn penseelstreken terug, waaraan je kunt zien dat hij het hondenras lief had en met name de windhonden.
De windhond leent zich bij uitstek voor tekeningen en schilderijen. In de eerste plaats is het het ideale model want ze slapen de godganse dag. Ten tweede zijn ze kortharig en gespierd, hun anatomie is goed leesbaar. Ten derde, en dat is wat mij betreft het belangrijkst, hebben ze iets aandoenlijks door hun tengerheid, daarnaast iets hopeloos dramatisch in hun blik, iets naakts, waardoor je wel van ze moet houden. Zodra je eenmaal je handen op dat warme zijdeachtige maar zo sterke lijf hebt gelegd ben je verkocht, verliefd in mijn geval. Ik denk dat Lucian Freud net zo veel van ze hield als ik doe. Kijk maar naar de afbeeldingen hieronder.
Ik weet hoe het voelt als zo'n hondensnuitje in je handpalm ligt, dat maakt het extra mooi om naar zo'n schilderij te kijken.
Het eerste schilderij laat een niet-windhond zien, en, zoals je ziet, de enige die niet ontspannen ligt te slapen.
