Mijn vader had al jong een warm hart voor dieren en met name voor honden. Hij kwam regelmatig met een zwerfhond thuis, tot ongenoegen van zijn moeder. Mijn vader kon soebatten wat hij wilde, als hij terugkwam van school of zijn werk was het hondje steevast "weggelopen". Volgens zijn moeder dan. Maar nu had hij een aardig "schurrefie" dat hem volgde waar hij maar ging, en dat was ditmaal door de voetgangerstunnel die onder de Maas lag. 14 februari 1942 was de tunnel in gebruik genomen, lees ik net, en veel later kan het niet geweest zijn want mijn vader is later opgepakt om in Duitsland aan een of andere spoorlijn te werken en ander naar werk te doen waar ik het niet over zal hebben.
Toen hij daar liep met zijn hondje was mijn vader nog ongeschonden. Hij was jong, knap, vrolijk. Hij kon zo erg lachen en vertellen dat de tranen over zijn wangen liepen en iedereen mee ging lachen. Iets waar zijn zussen het nog vaak over hadden.
Maar ik dwaal af. Mijn vader wilde door de gloednieuwe Maastunnel maar werd aangehouden: Verboden voor honden. Lijkt me ook logisch want de roltrappen zijn niet mis, om het over de hondenkak nog maar niet te hebben. Maar goed, mijn vader pakte het hondje op en stopte die met een "je mag hem hebben" in de handen van de verbaasde tunnelwachter, en liep door. Een eind verder floot hij en het hondje spartelde zich uit de armen van de wachter en rende achter mijn vader aan die, zoals je begrijpt, ook de benen nam, de tunnel door.
Robbie, hier slapend bovenop op mijn vader, en aan zijn voeten.
