De telefoon gaat, ik hoor de oude stem van de buurvrouw die een stukje verderop woont: 'het geluid van mijn computer doet het niet meer, kan jij me helpen?' Ikben geen windows-kenner, maar ik probeer altijd om haar computerproblemen op te lossen, en soms lukt dat. Ik loop op mijn pantoffels en met een dikke jas aan over het nat-koud-glanzende weggetje naar haar toe.
"De deur is open" hoor ik haar roepen. Warmte slaat me tegemoet, het is hier in huis altijd minstens 24 graden. Twee dikke katers schieten voor me weg, zwervers die hier een plekje hebben gekregen.
Buurvrouw loopt nog in een lichte ochtendjas, ze komt net uit de douche. Ze slaat haar armen om me heen en drukt een nog van de crème plakkende wang tegen de mijne: 'wat lief dat je gelijk komt, ik heb geen geluid meer en dan is alles zo raar'. Ze loopt voor me uit de keuken in, waar haar computer voor het raam staat. Tere licht katoenen Zweedse gordijnen zijn iets terzijde geschoven en de wit berijpte velden rekken zich achter haar raam uit. Mooi.
Op mijn vraag of ze de stekkers van haar speakertjes al heeft gecontroleerd zegt ze 'ja'. Ten bewijze trekt ze direct een stekkertje uit de enorme computerkast die pontificaal op haar bureau staat. Ze plugt het stekkertje er weer in en dan verschijnt er automatisch een melding over de microfoon-functie, daar hebben we niets aan, dus gaan we via het configuratiescherm naar de geluidsinstellingen. Buurvrouw wijst zelf aan waar ik dat moet zoeken.
De speakers zijn testbaar, zie ik. Linkerspeaker: niks, rechterspeaker: niks. Er is iets mis met je speakertjes, zeg ik terwijl ik een van de speakers om en om draai om de stekkers te bekijken. Ze buigt zich over me heen en wijst op het aan en uit knopje. Het knopje licht groen op als ik het indruk, maar springt er direct weer uit. Ik test nogmaals de speaker terwijl ik het knopje ingedrukt blijf houden. 'PING' schalt het door het huis. Aha, oorzaak gevonden. 'We moeten dat knopje vastzetten', zeg ik. Ze reikt naar een rol tape en ik tape zo strak mogelijk een stuk om de speaker heen. "Wat fijn dat hij het weer doet!" zegt buurvrouw en scrolt naar haar mail. Een vriend van heeft haar een mooi liedje gestuurd en ze wil dat ik dat hoor.
Terwijl het liedje hard door de keuken schalt loopt buurvrouw naar de engelse 'kettle' en zet hem op met de belofte dat de thee er aan komt. Ik zie haar blote voeten in de wollige slippers. Terwijl ze rommelt met het snoer van de 'kettle' wipt ze op de maat van de muziek op haar tenen.
Ik pak haar beker van het aanrecht, pak voor mij een andere uit de kast. Blauwe bloemetjes sieren het engelse aardewerk, Borago officinalis. Ze vertelt me ook hoe de bloemetjes in het Nederlands heten (komkommerkruid) en dat ze eetbaar zijn. Ik weet het, als ik water bij haar drink in de zomer doet ze deze er vaak in.
Wat later schenk ik de thee in, de muziek is opgehouden, een van de katten strijkt langs mijn stoel en vraagt om een stukje kaas, welke mijn buurvrouw van haar brood haalt en hem geeft. Ondertussen gaan mijn ogen over de prachtige Engelse broodtrommel, de engelse kasten, de zweedse kleuren van de kozijnen, de gestapelde manden, kookboeken, het fraaie aardewerk. Mijn buurvrouw leeft intens en met liefde voor koken en mensen en dat zie en voel je. Dan ga ik weer, ik trek mijn jas aan, omhels de buurvrouw en stap de kou weer in. Ik draai nog even om, zwaai naar het figuurtje achter het raam van haar 'porch', wetend dat de muziek zo weer door haar keuken zal schallen.
