Ik wilde veel schrijven vandaag, over ma, over het gevoel van oude handen, mijn eigen handen notabene, over het gevoel dat me bekruipt als ik in ma's huis rondloop terwijl ze er niet is.
Het viel allemaal weg, zelfs in het niet bij het zien van het avondlicht. Het graan werd goud, en lange schaduwen reikten wel 50 of misschien wel 100 meter ver het land in. Boven het gouden land hing de onweerslucht dieppaars en dreigend, in een wonderschoon contrast. Een flauw regenboogje deed zijn best maar kon eigenlijk niets meer toevoegen aan de schoonheid. Het was zo mooi dat ik me opeens kon voorstellen dat je van deze aanblik zou kunnen gaan huilen. Dus wat moet ik dan nog schrijven?
