Happy new year.

Gelukkig nieuwjaar allemaal, mag het iedereen veel gezondheid, geluk en liefde brengen. 

Oudejaarsavond 2011.

Alles is gebakken, vanmiddag maakte mijn zus de spekkedikken, een typisch Gronings lekkernij. Ondertussen stond mijn zwager in de keuken de oliebollen te bakken. Het zag er goed uit, de oliebollen keerden bijna allemaal zelf, en ze zijn heerlijk.
Als de oliebollen gebakken zijn gooit Har ook nog even wat kroepoek in de olie.
De hele dag is het een aan en af rijden van auto's geweest, fietsers, wandelaar die komen kijken naar het carbidschieten hier aan de overkant. Ook dat is een typisch plattelands aangelegenheid, en als westerling moet je geen commentaar over de herrie hebben.
Het is er een gezellige boel, er brandt een vuur, er is drank en drie dagen lang hebben de mensen gewerkt aan het installeren van de enorme bussen, en ze hebben een tent opgezet, een flinke ook.
De mensen die komen kijken en wat drinken betalen allemaal een (vrijwillige) bijdrage voor de hapjes en drankjes, er is groot ingeslagen. Zo gaat dat hier op het platteland in Groningen. Er zijn strikte regels, geen gedonder tussen de mensen met vuurwerk, en ook wordt er strikt de hand gehouden aan regels bij het carbidschieten zelf, anders konden er wel eens flinke ongelukken gebeuren.
Het gaat allemaal prima, en de buren, die nemen allemaal voor dat ene keertje per jaar het rammelen van de ruiten voor lief.

Grunneger resepten.

---

Spekkedikken Wat mout der in: n Pond roggenmeel, n pond waitenmeel, 3 aaier, 2 onze broene suker, 1 onze stroop, wat zolt, n lepel moalen anies, 2 onze rookte spek, anderhaalf onze dreuge worst, omenbie 8 moatjes wotter. Hou mout je t doun: Alles deur mekoar hén reuren, behaalve spek en worst. Din mit t wotter mengen tot n dik pankoukbeslag. t Iezer goud invetten, 2 plakjes spek en 2 plakjes worst der inleggen, en hierop t beslag. Nait te haard bakken, want aans worden ze nait goar. Eetze.

31 december 2011.

De laatste dag van het jaar. Het regent bijna traditiegetrouw. In de verte klinkt het zware geschut van mortieren. Oh nee, gelukkig niet. Het is het carbidschieten dat traditioneel hier door de plattelanders in ere wordt gehouden. De lucht is vol van lawaai, alsof iedere seconde ergens in de plaatsen rondom ons wat rotjes of zo'n carbid-bus wordt afgeschoten. Soms klikt het als een zware ontploffing. Arme dieren overal.

Mijn honden geven er niet zo om, al is het verdacht dat Jip dicht naast me ligt in plaats van op zijn plekje naast Davo, op de bank.
Het de hele dag, soms weken van te voren al 'knallen' schijnt voor veel mensen erbij te horen, al vind ik dat het vuurwerkgebruik aardig uit de hand is gelopen. Als ik zou kunnen kiezen uit naar ergens groot vuurwerk gaan kijken of het ongecontroleerde afschieten zoals nu gebeurt, nou, dan wist ik het wel. Dan kon mijn oudste zus ook eens gaan kijken naar een vuurwerkshow, want nu blijft ze altijd binnen om twaalf uur, uit angst. En niet onterecht. Mijn eigen ervaringen: mijn haar heeft ooit in de fik gestaan omdat iemand vuurwerk uit het raam boven me gooide, en als kind hand in hand wandelend met mijn moeder gooide jongens een rotje naar ons, dat in mijn moeders hand ontplofte, net naast mijn oor. En hoeveel vuurpijlen vlak voorbij zijn gescheerd in de afgelopen jaren? Ontelbaar. Mazzel gehad, niks gebeurd verder, maar toch.

Geef mij maar een vuurwerkshow, EN het geluid van de schepen om 12 uur, dat vind ik nog steeds het mooiste.
Graag had ik een geluidsfragment ingevoegd om te laten horen hoe de boten klinken in Rotterdam, als ze allemaal hun scheepshoorn laten horen om 12 uur oudejaarsnacht. Maar dat geluidsfragment heb ik niet. Als er ergens iemand is die het vannacht voor me wil opnemen, graag.

Drie oude foto's van de Maashaven vond ik op het internet. De eerste is van Thomson, waar opa Schot werkte. De laatste, en recente foto is van zo'n vuurwerkshow. Nou zeg nou zelf, wat is er mooier?