Gisteren. Luchthaven Groningen vloog niet. Te link. Op het Markermeer botsten twee schepen. Er waren file's, aanrijdingen. Enkele mensen zegden af voor de tai chi-les gisteravond. Mist.
Mijn eerste herinnering aan mist was de verbazing van het compleet verdwenen zijn van de straat waarin ik woonde en de druppels water die zich verzamelden op mijn wimpers, water dat, als je je ogen dichtdeed, koud aanvoelde op je wang en dat na aanraking een koel waterspoortje trok over je gezicht. Ik had een zwarte wollen cape aan met een puntmuts en moest naar school. Mijn twee zusjes hadden net zo'n cape. Rond 1955. Zie je ons drietjes daar lopen? Ik kan drie of vier geweest zijn, mijn zusjes twee en vierenhalf jaar ouder. Drie kaboutertjes in de mist. Marijke en ik liepen naar de kleuterschool "De drie Populieren", mijn oudste zusje Hennie liep door naar het Ericaplein. Het was spannend en de wereld was stil, sneeuwstil. Alle geluiden geabsorbeerd door de waternevel. Ik vond het sprookjesachtig. Nooit een hekel aan mist gekregen, of aan die stille wereld die ons mensjes lamlegt, het verkeer op de knieën dwingt. Ik hou er van dat je 'op scherp' wordt gezet, je al je zintuigen moet aanspreken om te zien, te horen, te weten waar je bent.
We hadden ruim honderd meter zicht, dus reden we gisteren 'even' naar Duitsland, voor ons een ritje van een half uurtje. Karel, Hen, ma en ik. Papenburg. Geen idee of ik er ooit geweest was want we reden door een onzichtbaar landschap in godweetwaar welke richting. TomTom en Karel wisten wel de weg.
Papenburg herkende ik direct, hier was ik naar een plantjesmarkt geweest met mijn moeder, met Henk en Paulo. We wandelden langs het kanaal waaraan diverse winkeltjes liggen, ook een biologisch winkeltje ('hee, daar moet ik op de terugweg even brood kopen'). Wij waren, ook gezien de kou, op weg naar een grote overdekte winkelhal, een bijna-alles-verkopende winkel zoals in Frankrijk en Spanje.
Driemasters in de mistige haven deden me denken aan de middeleeuwen. Geen idee waarom. Misschien omdat alle lelijke dingen van deze tijd verborgen waren, de schreeuwerige puien van de winkels, de auto's, alle kleur verdween in de mist waardoor de dominante masten het beeld gingen overheersen. Mooi. Het was als wandelen in een tijdloze zone.
De warmte en het licht van de overdekte winkelhal was bijna overdonderend. Eerst naar het restaurant. De koffie was goed, de thee gloeiend heet, en de ruwe gestapelde natuurstenen wand was fraai, maar wel een beetje saai gekleurd. Was hij nou geverfd? Een tikje op de wand bracht uitkomst: plastic. Als de warmte en het licht me nog niet in 2011 had teruggezet, dan had dit tikje op de nepwand het wel gedaan. We winkelden, ik scoorde seizoenbewust wandelschoenen, beenwarmers, dikke sokken, een wintermaillot. Karel pest me, lacht omdat hij zich handig rijk rekent via het voordeel van mijn uitverkoop-wandelschoenen. Ma loopt dapper naast Hennie mee, koopt chocolaatjes, een truitje.
Toen we weer buiten stonden leek het nog wat mistiger te zijn geworden, de masten van de schepen verdwenen aan de bovenkant uit het zicht, en het werd wat donkerder. We wandelden terug naar de auto, kochten onderweg in het biologische winkeltje een brood dat flink zwaar was.
Zojuist sneed ik het kontje van het brood, dat ging maar moeizaam. Vijf euro kostte dat broodje, geld dat Karel nog van me terug moet krijgen.
Ik smeer de boter er dik op, kijk ondertussen naar buiten waar het ochtendlicht grijzig is, en de mist verdwenen. De telefoon gaat over, ik hoor Peet ergens in Nederland rijden, de iPhone geeft luid en duidelijk het ruisen van de banden op asfalt weer. Onderweg naar vergaderingen, drukte. Ik steek een stukje brood in mijn mond, kauw en proef de middeleeuwse rijke smaak van haver en granen, de smaak van boter. Kijk nog eens naar buiten, saai grijs weer, en verlang naar de mist.
