Lori Lieberman in BadNieuweschans.

Eerlijk gezegd had ik niet veel zin om naar een concert te gaan, maar we zaten in de auto, we waren in ieder geval onderweg. Ik had vandaag weer een hoop oude brieven en oude administratie uit zitten zoeken uit de nalatenschap van mijn ouders en was er mee gestopt omdat leegte en verdriet me overviel, en ik vermoedde dat ook het avondje uit me niet zou kunnen opvrolijken. Mijn moeders vest had ik de hele dag al aan, en ik had het niet uit willen doen voor het concert. Ik staarde over het donkere veld en zag/voelde de troost van de koplampen die het duister doorbraken, het altijd weer geruststellende brommen van de motor en suizen van rubber op asfalt dat je vertelt dat je onderweg bent naar 'iets'. Peet reed rustig, en zwijgzaam. 'Straks' zei ik 'drink ik een biertje, ben ik in een andere omgeving (en eten we gezellig wat, vulde Peet aan), en dan kom ik wel bij'. We reden rustig het dorp in, langs het kuuroord, richting Oude Remise. Weer verbaasde ik me over dat stille kleine plaatsje, klem tegen de landsgrens met Duitsland, waar vaak meer te doen is dan in een veel grotere plaats zoals Winschoten of Veendam.
Vanavond zou Lori Lieberman in de Oude Remise een 'huiskamerconcert' geven. Ooit draaide ik het bekendste nummer van haar (Killing me Softly) bijna grijs.

Rond half zeven waren we er, en stapten naar binnen via de dienstingang. Alleen de uitbaters/organisatoren Wimke en Grad en twee mooie jonge meiden die met de bediening zouden helpen, en Wimkes zus waren er. Peter van Zeijl van Folk en Zo was druk doende met het geluid.
Een tengere blonde vrouw liep rond op het podium, Lori, ze werd bijgestaan door een man die met de apparatuur bezig was. De man zou echtgenoot, steun en toeverlaat blijken te zijn.

Peet had zijn gitaarsteunen meegenomen, op verzoek want die had Lori nodig. Ik voelde dat het anders dan anders was, er was meer spanning dan normaal voor een optreden. De sound check startte. Lori zong wat, stemde de gitaren, tikte op microfoons, haar man luisterde, liep heen en weer in de zaal, riep aanwijzingen naar Peter van Zeijl die boven op de galerij achter de knoppen stond.
In de keuken rammelden ondertussen de pannen, Peet en Grad zaten aan een tafel te praten, er liepen mensen heen en weer, er werden messen en vorken op tafel gelegd, biertjes neergezet, en ik, ik stond opeens aan de grond genageld te luisteren naar een lied dat Lori begon te zingen. Het ging over moed. Toen ze klaar was klapte ik en gooide er ook nog een galmende -joeoeoeoeoeo- tegenaan, waarop ze lachte en een kleine buiging maakte.

De sound check was na dit lied achter de rug, de eerste borden met dampende couscous werden neergezet, met een uitzondering: er stond één bordje met twee tosti's erop. We gingen zitten, een voor een kwamen ze aanlopen, zeven, acht man schoof aan, Wimke zoals altijd druk doende met het eten het laatst. Lori en haar man Joe gaven ons een hand en ik stelde me voor als 'Christine", wetend dat mijn roepnaam voor engelstaligen een ramp is. De 'nice meetings you' gingen over de tafel heen en weer. Lori, gekleed in een soort houthakkers-overhemd, glanzende blonde haren en een vriendelijk, bizar genoeg bekend gezicht, zat tegenover mij.

Het was gezellig, we aten en spraken over de akoestiek, over andere artiesten (o.a. Jennifer Warnes), over de tosti's die Lori had besteld ("the best since I'm in Holland, (zich naar Wimke wendend) 'did you really bake this bread your self?') en over van alles en nog wat wat ik inmiddels al weer ben vergeten. De couscous was heerlijk.

Op de foto's lijkt het of Wimke en Peter onbeschaamd hun mail zitten te checken maar ze zochten de naam van een artiest op wiens naam we niet konden komen.

Later, na het concert sprak ik nog even met Lori, en vertelde haar dat ze me deze avond twee keer aan het huilen had gemaakt. Ze pakte mijn hand en vroeg bij welke nummers. Het ene nummer ging over haar jeugd, de vriend van haar zusje die naar Vietnam ging en niet meer terugkwam, hoe dat een keerpunt in haar en haar families leven werd. Het andere nummer dat me ontroerde was datgene dat ze ook tijdens de sound check had gezongen. Dat ging over moed (Takes Courage) en ik zit in zo'n levensfase waarin je meer moed nodig hebt dan anders, dus het voelde alsof het voor mij gezongen werd.
Ze liet mijn hand los, tikte op de cd's die ik voor mijn borst hield omdat ik Lori wilde vragen of ze deze wilde tekenen maar ze zei: heb je die gekocht? Ja, zei ik. 'Dat had je niet moeten doen' zei ze, 'ik zou ze je gegeven hebben'. Ze pakte een andere cd van de tafel en zei: hier, deze krijg je van me, daar staat dat nummer op dat je zo mooi vindt. Ze omhelsde me nog even, signeerde de cd's, op de mijne zette ze: To Christine, with love.
Dag Lori, het was een mooie avond,
with love, Christine.

Ditmaal geen Killing Me Softly maar over het terugzien van Nederland.