Acht miljoen mensen schijnen gisteravond te hebben gekeken naar de tv-toespraak van de premier. Hij was lastig te verstaan door het gefluit en lawaai van de demonstranten buiten. Het irritante lawaai leidde me af, maar het ontging me uiteraard niet wat zijn boodschap was: een nieuwe lockdown en wel tot half januari. Wel mogen we twee mensen met kerst ontvangen.
We zaten maar een beetje gelaten naar de premier te luisteren. Wij horen niet bij de demonstranten, wij staan er niet te fluiten, maar wij horen ook niet bij de groep die op vakantie gaat, winkelt.
Op de tv is er aandacht en wordt er veel gesproken over de mensen die het moeilijk hebben: de mensen die zorg behoeven of zorg geven, maar ook de winkeliers, de horeca, de theaters, etc etc. De jongeren hebben het al helemaal moeilijk, want nu zijn ze nog jong en willen ze feesten en om dan beperkt te worden door corona-maatregelen ....... Ik hoor bij een groep waarover weinig wordt gepraat: 65plus, niet alleenstaand, geen zorg behoevend maar wel door het rondwarende corona-virus sinds maart aan huis gebonden.
"Verdriet en ellende komt vanzelf", zei mijn zwager ooit, er aan toevoegend dat we maar beter tot die tijd ons leven zo goed en zo plezierig mogelijk moesten leven. Het is raad die deze tijd moeilijk is op te volgen. Want verdriet is er. Is het niet om het verlies van de ene vriend, dan wel om verlies of onmacht om iets te doen voor een ander. Blijven hangen in dit verdriet is uiteraard niet de bedoeling, al slaap ik er soms slecht van.
Ik vind dat ik niet mag klagen. Het is geen oorlog, ik ben geen vluchteling, heb voldoende te eten, geen financiële zorgen, ben gezond en bovendien woon ik ruim, heb ik een tuin, en kan ik met de honden wandelen. Ik hou van tuinieren, puzzelen, lezen, etc. etc. Genoeg om blij mee of dankbaar voor te zijn. Ondanks dit besef sluimert en ontvlamt nu en dan een zekere corona-irritatie in me: ik voel me "beperkt" en erger me aan van alles en dat staat haaks op mijn wens hoe ik in deze leeftijdsperiode mijn dagen wil doorbrengen. "We moeten het uitzitten" zeg ik keer op keer tegen de hoogbejaarde moeder van mijn vriend. En dan knikt ze, of we zien haar voorhoofd nog net een beweging maken, want al belt ze via FaceTime, de iPad op een bepaalde hoogte houden zodat wij haar ook goed kunnen zien vergeet ze soms. In de eerste corona-golf hebben we haar opgehaald en is ze hier twee maanden in huis geweest, maar dat wil ze nu niet meer. Het vervoer is te lastig, ze voelt zich te oud, wil niet tot last zijn, te veel onzekerheden over hulp en zorg. Het feit dat ze hier altijd welkom is vindt ze genoeg. Maar wat fijn dat ze een iPad kan bedienen, ons regelmatig ook zelf belt! He gelukkig, op het eind toch weer een positief puntje erbij, al is het maar het bedienen van een iPad. Tel je zegeningen, en laten we kijken naar wat er nog wel kan, in plaats van wat niet.
