We zijn vissen in een net.

Ik geef de schuld aan de laatste jaren. Er is veel narigheid geweest, we hebben van veel mensen afscheid moeten nemen, drie van hen hadden een grote plek in mijn hart. Wat gebeurt er met die leegte in mijn hart? Het tocht er, echt. Soms is het een boze wind die zeurend huilt, regelmatig is het een triest buitje, maar meestal is het van binnen stormachtig, en niet een klein beetje, nee, echt windkracht 12. Een schreeuwwind, een orkaanwind, een  machteloze radeloze niets ontziende wind. Vandaag doet de natuur met me mee, alles buigt buiten onder de storm die op dit moment over Nederland raast.

Elke storm gaat weer liggen, zei mijn vriendin Marrie altijd als ik een boze bui had, of zorgen. Maar sinds ze gestorven is zijn die 'binnenstormen' er regelmatig en maak ik me druk over alles. Ieder stukje onrecht, al het zinloze leed, bijna voor alles klim ik in de pen, of ik bel, en ik scheld en mopper dat het een lieve lust is. Ik maai als het ware continu in de rondte. Geen idee of het wat uitmaakt, maar ik voel me er iets beter bij.

Zo mailde ik de maatschappij die verantwoordelijk is (de aannemer is) voor het aanleggen van een glasvezelkabel in opdracht van Oxxio hier in het streekje. Het was niet aangekondigd, behalve bij een buur die een half uurtje voor de werkzaamheden een brief in de bus vond. Er kwam een groep mannen en een kraan, er reden wat VW-busjes heen en weer en binnen no-time lag langs de weg een enorm lange geul gegraven, en was de riolering kapot bij mij en bij de buren, en verderop de telefoonverbinding. Ook lagen er overal stenen in de (weer dichtgegooide) berm en ook al kondigde ik bijvoorbeeld aan dat ik de volgende ochtend met de auto weg moest, pas 's morgens kwamen ze de oprit herstraten. Niet in geel zand zoals dat hoort, nee gewoon in het mengsel aarde en zand dat ze opgegraven hadden. De stenen liggen nu al een beetje los, dus, dat wordt nog wat.
Ik zal jullie niet vermoeien met alles op te noemen, maar het is een zootje, deels hersteld, deels niet. Daar maak ik me terecht boos over, en ik ben nog in 'onderhandeling' met de aannemer die de boel moet herstellen. Wordt vervolgd dus.

Maar ik maak me ook druk over het internet. Het lijkt of alles wat vroeger 'leuk en vrij en anoniem' leek, nu een soort vangnet blijkt te zijn en ik voel me een gevangen vis. Facebook kan je niet meer beëindigen zonder dat je ook je blog kwijt bent, of je kanaal op YouTube. En Google houdt mijn agenda op mijn iPhone bij zonder dat ik daarom gevraagd heb. Toen ik eindelijk vond hoe ik dat uit kon zetten verdwenen al mijn genoteerde instellingen in mijn agenda op mijn laptop! Zo zie je maar weer, er kruipt van alles binnen en je persoonlijke agenda is opeens niet zo persoonlijk meer.
Als ik heb gesurft of iets gekocht heb via het internet krijg ik opeens allerlei reclames waaruit blijkt dat ze weten waarnaar ik gezocht heb, en bij wie! Kortom, alles wat je doet op het internet wordt bijgehouden!

Als ik me niet laat inenten tegen de griep of onderzoeken op baarmoederhalskanker krijg ik een brief thuis met de vraag: waarom niet? Goed, dat kan ik dan ergens nog begrijpen.
De staat heeft een regeling met je internetprovider dat ze je telefonie en surfgedrag kunnen bekijken. Waarom? Moet dat niet andersom? Als je crimineel gedrag vertoont of vertoond hebt DAN is het mijns inziens pas geoorloofd om je privé-gegevens in te zien.

Ook de banken weten alles van je, door je koopgedrag. De winkels geven je kortingspasjes, en weten daarna hoe laat je winkelt, wat je koopt, etc.
Ik word die inmenging in mijn privéleven zat.

Reden dus om weer flink tekeer te gaan, stormachtig, razend, zonder echter mensen voor het hoofd te stoten, al lukte dat niet helemaal toen iemand belde van Oxxio, of ik niet wilde overstappen?
Behalve dat Oxxio de opdrachtgever is van die glasvezelkabel die hier in de berm is gelegd vond ik het tijd om mijn hart te luchten en ik zei dan ook: 'al dat overstappen kost uiteindelijk alleen maar geld, en al die boetes die vergoed worden door de nieuwe aanbieder, of de cadeau's, die onkosten worden uiteraard uiteindelijk betaald door de consument, hoe je het ook wendt of keert'.
De verkoper aan de lijn beweerde bij hoog en bij laag dat dat niet zo was, waarschijnlijk betaalt hun directeur persoonlijk al die cadeaus van zijn mega-salaris. Van die ontkenning (of domheid) werd ik echter zo boos dat ik brulde: 'laat me met rust, en bel me niet meer', waarna hij snel de verplichte 'bel-me-niet'aanwijzingen begon af te raffel. Maar ik verbrak zonder af te wachten de verbinding. Ook zo iets, je kan je bij 'bel-me-niet' opgeven wat je wilt, zodra je ergens naar hebt gezocht op internet ben je weer de lul en beginnen ze weer.
Langzaam begint de storm buiten af te zwakken merk ik, nu die van binnen bij mij nog.