Koninginnedag 2013 (en 1960)

Eerlijk gezegd, ik schrijf hierboven wel 1960, maar ik heb geen idee of het inderdaad 1960 was. Koninginnedag was het wel en ik was een jaar of acht. Voila.
We keken er naar uit, zoals je naar alles uitkeek als kind. De wereld leek een parelsnoer van fraaie dagen, zelfs de winters waren iets om naar uit te kijken, want: sinterklaas, kerstboom, mysterieuze mistige dagen die je zintuigen prikkelden omdat je niets om je heen meer herkende, of een compleet andere en heel stille wereld als het had gesneeuwd.

De lente was voor mij een favoriet seizoen. Die voelde je als een enorme feestzaal in je borst. Het rook anders buiten, en met een beetje geluk kon je dat op mijn verjaardag in begin april al goed merken. April was een maand waarin het warm kon zijn, maar net zo goed de volgende dag weer bitter koud zijn, sneeuwen of hagelen, een beetje zoals april de laatste jaren ook weer is. Maar de geuren van bloesem en het uitlopende blad dat zo oorverdovend groen was, dat maakte me echt gelukkig.

Koninginnedag betekende een daagje feesten buiten, en de zomerkleren kwamen te voorschijn, als bij toverslag. Daar liep je dan, in je te koude zomerjurk, te rillen en vrolijk te zijn met een feestmuts op en een balletje aan een stok waarmee je (dat was officieel) ieders feestmuts van achteren mocht afschieten. Er waren papieren toetertjes en ratels waarmee je een hoop geoorloofde rotherrie kon maken en voor de rest was er in de speeltuin of elders in de stad wat te doen of er was ergens kermis.

Waar we heen gingen op Koninginnedag is me niet zo bijgebleven, wel de sfeer die er bij hoort. Zondag en toch niet. Dat balletje dat met een dun elastieken koordje verbonden zat aan die bamboe-wandelstok vond ik geweldig, het was een geducht wapen als je het goed gebruikte. Dat balletje bestond uit een bol geperst stro waaromheen een zilverpapiertje zat en daar weer omheen zat een rood wit blauw gekleurd netje van katoen gebonden om alles bij elkaar te houden. Helaas viel het balletje tot mijn teleurstelling na een uur (en vele voltreffers) al uit elkaar. Maar al viel het balletje uit elkaar, de hele Koninginnedag liep ik nog met die bamboestok rond.

Nu is het dan 30 april 2013, er ligt een bewogen leven tussen toen en nu. Zojuist zag ik op de tv een ontroerde Beatrix die afstand deed van de troon. Een ingehuurde oranje-kenner becommentarieerde de abdicatie en noemt de zijdelingse blik van Bea naar haar zoon en het vastpakken van zijn hand 'bestudeerde' emotie. Van pure nijd draaide ik me van de tv af, en even later, nadat het nieuwe koningspaar op het balkon naar het volk gezwaaid heeft, liep mijn vriend naar de tv om hem uit te zetten.
Even ving ik nog een flits op van Beatrix, die naar binnen loopt om de drie kinderen van Willem-Alexander en Maxima te halen, dan verdwijnt haar gezicht in de schaduw van de achterliggende kamer en is ze weg.
Ik vond vooral dat verdwijnen in de schaduw een ontroerend moment en bij het zien leek het of mijn borst te klein werd voor mezelf, en ik verlangde even dat ik weer kind mocht zijn, dat in de vroege lentezon op het trottoir huppelt, met dat stokje en dat balletje, in die te koude zomerjurk.