We zijn een land van wind en water. Dichters hebben de prachtigste gedichten geschreven over ons land, geïnspireerd door de eenzame polders, de zee, het water en de wind. Zelden schreven ze over de bossen, en dat komt omdat niets zo tot de verbeelding spreekt dan als de wind opsteekt, het water stijgt in de rivieren, we onder de indruk raken van de storm, het hoge water en we onze nietigheid beseffen. Zoals nu.
Hier in Groningen dreigt door de hoge waterstand een dijk te bezwijken, geen idee hoe en wat, wel weet ik dat ze op dit moment 800 mensen aan het evacueren zijn, de plaatsjes Ten Boer, Ten Post, net voor de stad Groningen. Peet moest eergisteren ook naar zijn werkplaats om zijn gereedschap hoog te zetten, voor het geval dàt .... En, hier voor mijn neus zie ik de velden deels onder water staan, en het regent nog steeds.
Ondertussen woeien bomen om, beschadigden daken, industrieterreinen met hun goedkope gevelbeplating en wapperende vlaggen vielen ten prooi aan de wind. Hier thuis kreunde het dak onder de windvlagen, loeide de kachel die bijna niet te temperen was.
De honden wilden niet naar buiten, net zo min als de kat, net zo min als ik. Toch moest ik af en toe, gebogen tegen de wind lopend naar mijn moeder. Af en toe strekte ik mijn armen wijd om te voelen of ik om zou vallen of kon leunen tegen de wind. Geen boom omgewaaid bij mij, alleen het (lege) konijnenhok dat bij de vorige storm al van zijn voetstuk was gewaaid ligt nu nog verder de tuin in, stuk.
De wind lijkt af te nemen, nu nog al dat water verwerken, daar hebben we het Waterschap voor. En zandzakjes.
Een gedicht van Marsman lijkt me op zijn plaats:
HERINNERING AAN HOLLAND
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Hendrik Marsman (1899-1940)
