Soms schiet er zomaar een zin door me heen, bijvoorbeeld een kippenvel momentje uit "In de ban van de Ring". Sorry voor de fans als de informatie niet volledig is of niet helemaal klopt, ik moet het wat vaag omschrijven wegens onwetendheid, ik ben namelijk niet zo'n fan van deze film, al heb ik de film in het belang van de saamhorigheid en kameraadschap wel tweemaal gezien.
Het moment gaat zo: een koning (of een koning-to-be) rijdt langs zijn voor de strijd verzamelde vermoeide soldaten. De strijd lijkt een verloren zaak, de sfeer is gelaten. De Koning To Be wil het moreel oppeppen, galoppeert langs zijn mannen, verheft zijn stem, zeggend: .......... en er komt een dag dat we moeten sterven ..... MAAR VANDAAG is NIET DIE DAG!!! (in het engels klinkt het heeeel mooi).
Vanmorgen zat ik in de auto, Seal op de radio. Ik hou van die mottige sterke kop van hem, van zijn slanke lijf, zijn sexy stem. De radio zette ik heel hard, zo hard dat de speakertjes het bijna begaven. Ik had zin om met de ramen open te rijden, te zuipen, te brallen, jong te zijn, achterop bij mijn vriendin op de fiets te zitten met plannen die niet bij onze leeftijd hoort, bijvoorbeeld klimop gappen bij de kerk, of met mijn andere vriendin, op leven en dood door het verkeer van Leiden te zeilen. Geregeld kan ik ze zo missen, mijn vriendinnen, dat het de hele dag zeer doet in mijn borst. Vandaag was zo'n dag.
