hangmat 2.

Wiegend, warm weer, bladeren van de bomen ruisend in de wind, schaduw en zon, biertje, beetje denkend aan waarom die herinneringen van vroeger zo'n glans hebben. Alsof niets meer die momenten kan evenaren.
Terwijl, het is dit moment, nu, wiegend in die hangmat, die waarde aan het leven geeft.
Het is de waarde van de jeugd die de herinnering zo groot maakt, maar, het is niet eerlijk.

Verzoekje (Davo is misselijk).

De mist buiten ligt dik tegen de ramen aan, op het glas liggen kantachtige patronen die de slakken maakten terwijl ze over het glas schoven, het is een mysterieus begin van de zaterdag.

Het was prachtig stil vannacht buiten, om half 2, half 3, drie uur, tegen vieren, half vijf. Zo'n nacht waar we al de hele zomer op hebben gewacht. Ik had mijn hangmat buiten kunnen hangen, om te slapen in de buitenlucht, want een vriend van me zei eens dat je minimaal één nacht per zomer buiten moet slapen, en dat vond ik een mooi idee.
In plaats daarvan stond ik met een dun poepende hond buiten, en de geluiden die hij maakte waren niet om over te schrijven, laat staan dat ze bij de idyllische nacht hoorden.

Ik was voorbereid. Gisteravond wilde Davo niet mee naar de buren voor onze pizza-avond. Ik liet hem achter op de bank, en ging na een uurtje bij hem kijken. Hij kwispelde, stond op, wilde toen wel mee. Lag toen bij de buren op de bank, na een uurtje werd hij onrustig. De kwaliteit van Hollands Got Talent was ook maar matig, dus misschien was dat het. Serieus, ik voelde dat er iets dwars zat, dus ging ik met hem naar buiten, bracht hem weer naar huis.

De deur naar de slaapkamer liet ik vannacht open, mijn bril lag voor het grijpen op het nachtkastje naast een zaklantaarn, mijn slippertjes naast het bed. De telefoon op de tafel. (mijn vader zou tevreden zijn geweest). Vorige keer had ik namelijk niet gehoord dat Jip 's nachts ziek was geworden, en wat ik toen allemaal heb moeten schoonmaken .....

Zodra ik een piepje hoorde zat ik recht overeind in mijn bed, Davo. Onrustig trippelend in de huiskamer. We gingen naar buiten, en ik hoorde aan de geluiden, hij had me niet voor niets wakker gemaakt. Hij blafte ook nog even de buren wakker, Jip stoof weg in het donker, die was ik met mijn slaapdronken kop helemaal vergeten aan te lijnen. Hij kwam direct terug toen ik hem riep.
Zo ging het door vannacht, eenmaal stapte ik ergens in in de huiskamer, Davo had zijn maaginhoud eruit gegooid op de houten vloer. En ik zei het al, ik droeg slippertjes ..... nee, ik ga er verder niks over zeggen.

Kortom, als je zo'n nachtje hebt besef je hoe rijk het is als je gezond bent, dan voel je hoe vermoeiend het is als je 's nachts eruit moet, om hulp te verlenen of als je zelf ziek bent.  Ik dacht ook aan alle jonge ouders, die met hun kindjes rondlopen in de nacht, voor voeding, of gewoon omdat het huilt. Het is niet voor niks dat jonge mensen kinderen krijgen, als je ouder bent trek je dat gewoon niet meer.
Maar ik kreeg ook andere gedachten, gedachten aan mensen die in andere werelddelen leven, andere tijden hebben, waar het dag was.

Toen kwam het ideetje in me op. Mag ik jullie iets vragen? Willen jullie eens nadenken of je een Nederlander/se kent in het buitenland, en die mijn blogadres doorsturen? Misschien vinden ze het leuk om te lezen, terwijl buiten bijvoorbeeld India aan hun raam voorbijkomt, of de Finse wouden voor hen uitstrekken.
En nog leuker zou zijn als deze mensen hetzelfde doen, ook weer mijn blogadres duursturen aan iemand in het buitenland.

Het mooist zou zijn dat iedereen die dat doet, een vriendelijk of voor hen belangrijk woordje (met Ervin Laszlo en Emoto in gedachten durf ik dit te vragen) een vriendelijke reactie op mijn blog zou achterlaten, misschien in de taal van het land waar ze wonen? Of wat ze maar willen, een gedicht, een mooi regeltje dat hen inspireert ....... Ik verheug me nu al!

Vriendschap vanuit het Groningse platteland, en ik laat jullie weten hoe het met Davo gaat.