Al meer dan dertig jaar vangen Joyce en Tom McRorie greyhounds op, en daar genieten ze elke minuut van. Al vijftien jaar halen ze honden op in Tijuana, Mexico. De teller herplaatste honden staat bijna op 3.200. Het is wat stroef en zelfs moeilijk geweest, ze werden gewantrouwd door de Mexicanen, er zijn dingen geweest die ze verborgen wilden houden, maar de McRories bleven terugkomen en de relatie met de Mexicanen is nu prima.
Bij de grenscontrole zijn ze inmiddels bekend, alleen als er een nieuwe beambte staat wordt er wel eens een hond uit de auto gehaald. De papieren van de honden moeten uiteraard wel in orde zijn.
Joyce vertelt: een greyhound loopt eens in de veertien dagen op de baan. Ze worden een paar maal per dag uit hun kennel gehaald om te trainen of om naast de auto te lopen. Ze vragen wel eens als we de honden op komen halen: hoe lang duurt het voordat deze racemachines huishonden worden. Dan zegt Tom: van hier tot de grens.
Het is heel bijzonder dat honden die jarenlang zo'n vaste routine kennen (eten, rennen, in een kennel leven) zich direct overgeven aan een heel andere behandeling, zich laten nakijken, wassen, etc.
We nemen de gewonde honden het eerst, maar ditmaal (filmpje, 21 honden) zijn alle honden oke. Spierbeschadigingen komen het meest voor. De honden worden in Amerika opgewacht door een groep mensen die de honden in bad doen, nakijken op ogen, tanden, rugblessures. Er wordt ook gekeken hoe ze reageren op kleine honden ('oke, het is klein, maar het ziet er uit als een hond en ruikt als een hond') en daarna ontmoeten ze een kat. Dat gaat meestal goed. Vroeger niet, toen waren zeven van de tien honden niet oke met katten maar dat kwam omdat ze de honden eerst met een kat lieten kennismaken.
De honden zijn vriendelijk, volgens Joyce een teken dat ze niet slecht behandeld zijn. Ik weet, zegt ze, er gebeuren slechte dingen bij de tracks, ik ben niet voor de races, ik ben er niet tegen, maar als er geen windhondenraces zouden zijn zou dit soort hond uitsterven, en dat zou erg jammer zijn.
