Kent u dat dat er een briefje in uw boodschappenkarretje ligt en dat je onwillekeurig nieuwsgierig wordt naar wat andere mensen nodig hadden in de supermarkt? Dat je je dan voorstel wat voor mensen dit gekocht hebben? Kijk je ook wel eens op een kassabon om te zien of het de jouwe is en herken je dan de meest rare dingen?
Het is natuurlijk een vorm van voyeurisme, of platte nieuwsgierigheid. Ik vind het wel grappig dat ik er naar kijk, terwijl RTL-boulevard of de roddelbladen totaal niet aan mij besteed zijn.
Een tijdje geleden vond ik hier in mijn tuin langs de weg allemaal snippers. Iemand had een A4-tje een paar maal doorgescheurd en had de boel over het hek de tuin in gegooid. Wat zeg je? Asociaal? Ja, dat is het. Maar daar gaat het niet om. Wat mijn nieuwsgierigheid prikkelde is wat er op dat velletje papier stond. Namen, adressen, telefoonnummers. Van wie? Waarom? Ik raapte de rommel op en liep naar mijn moeder, waar ik theedrinkend de stukjes papier tegen elkaar legde. Kijk, ik had opeens een hoop kennissen erbij, zou ik ze eens bellen?
Welja, waarom niet? Ik belde het voorgedrukte nummer dat bovenaan stond, dankte ze vriendelijk voor het uitbreiden van mijn adressenbestand maar zei ook dat ik er niet om gevraagd had, dat ik vrienden genoeg had, of ze zo vriendelijk wilden zijn niet meer hun rommel in mijn tuin te gooien. Ze werden boos. Niet op mij, maar op degeen die de "vertrouwelijke" informatie in mijn tuin had gegooid. Want dat bleek het te zijn, adressen van ..... nee, mag ik niet zeggen. 'Cliënten' zullen we maar zeggen.
Lang geleden deed ik eindexamen, Kunstacademie Rotterdam. Gebruik was dat er een mooie lokatie werd gezocht voor de examinandi om hun werk te exposeren. De vertrekhal van de Holland Amerika Lijn werd daar al jaren voor gebruikt. Een prachtige lokatie aan de Maas. Ditmaal kon dat helaas niet, er was een restaurant die de hal had aangekocht/gehuurd. Maar men droeg een oplossing aan, we weken uit naar het gebouw dat dichtbij de Academie stond, van de ING. Ze vertrokken naar de nieuwbouw aan .... he, hoe heet die straat ook alweer. Bij het Centraal Station...... Nou ja zeg .... , nee het schiet me niet te binnen, kortom, ze waren verhuisd.
We gingen in het oude gebouw kijken of het een mooie ruimte was en we schrokken ons dood. Wat een lelijk pand om te exposeren. De vloerbedekking schreeuwde ons tegemoet, het hele pand stond nog vol met kantoormeubelen, en, werd er gezegd, wat jullie willen hebben mag je meenemen. Veel studenten gingen rondstruinen en sleepten bureaus, stoelen, van alles mee naar huis. In de koelkasten stond nog champagne, de kopjes stonden nog in de kastjes (het logo erop was toch verouderd), zelfs de planten stonden er nog. Voor de wijd openstaande voordeur stond een grote container waar al allerlei kantoormeubelen in waren gedonderd: bureaustoelen, roltafeltjes, telefoons, en ....... floppy's. Diskettes. Stapels papier met "gevoelig" materiaal. Onze nieuwsgierigheid werd gewekt, ja hoor, daar zagen we het allemaal staan: namen, adressen, bedragen. Het was materiaal om een televisieprogramma over te maken. Voor zover de zorgvuldigheid, privacybescherming en spaarzaamheid van de ING.
Laatst liep ik te wandelen in een natuurgebied en in het koude natte gras lag een briefje. Ik kan het nog steeds niet laten, ik boog voorover, zag dat er op geschreven was. Vroeger gilden we tegen elkaar: 'daar heeft een hondje op gepiest', om te voorkomen dat iemand iets viezigs van de straat pakte, daar moest ik wel even aan denken toen ik het oppakte, openvouwde.
Kijk het gaat mij helemaal niet aan, maar toch, prikkelt het niet de verbeelding?
