Tai Chi

'Ra ra ra wie heeft die bal, die mooie bal van goud en zilver'. Ik liep het zachtjes te zingen, terwijl ik met de honden in het park liep. Vraag me niet waarom ik een liedje zong dat ik al dik vijftig jaar niet heb gezongen, geen flauw idee, het was er opeens.

Ik vond het wel grappig, en alsof er een kwartje viel moest ik denken aan de "energiebal", de bal van licht, warmte, energie die je tijdens een tai chi oefening tussen je handen beweegt, waar je mee speelt, energie verzamelend. Daarna druk je die "gouden bal van energie" als het ware naar je lichaam toe, bij je dantian naar binnen. Aldus je batterij (je energie) opladend. Ra ra ra, wie heeft die bal: ik. Maar ook jij, dat is het mooie van tai chi.

Thuisgekomen pak ik de krant, en wat zie ik?

Zelfs de wereldleiders gebruiken tai chi om de gemoederen op de financiële markt te kalmeren.

Sarkozy maakt een waterbeweging, kalmerend, Merkel reikt naar hemel en aarde, de balans zoekend.

Sokken.

Het is een mooie morgen. De zon scheen al vroeg naar binnen en ik stond op. Stapte in mijn nachtpon naar buiten, rekte me uit. Geur van graan, mist en aarde. Verderop graast een landbouwmachine de akker af, aardappelbergen ontstaan en veranderen tijdelijk het uitzicht.

Gisteravond was het ook al zo mooi, de schaduwen van de wolken trokken over het veld, en ik maakte nog even een wandeling. Op de weg zag ik in de verte iets liggen. Twee stuks.

Mijn buren hebben in hun schuur zwaluwnesten, maar de zanderige bouwsels die ze maakten zijn door een gebrek aan goed bouwmateriaal (klei) te gammel. De nesten vielen uit elkaar.

Buurman schroefde onder de nestjes een plankje, dat was net genoeg steun om het zwaluwenkroost een veilig onderkomen te bieden. Als extraatje hingen ze naast het gammele bouwsel nog twee gekochte nestjes, waar prompt een tweede legsel in werd gedeponeerd.

Dit laatste nestje vloog gisteren uit. Onbeholpen zaten twee van de jonge vogels op de weg terwijl ik kwam aanrijden. Ik stopte, ze vlogen weg. Vanmorgen zag ik het hele koppel boven het huis cirkelen, hoog in de lucht vanwege het mooie weer, buikjes af en toe wit oplichtend in de opkomende zon.

Toen ik gisteravond die hoopjes op de weg zag liggen verwachtte ik eigenlijk al weer een klein drama, ik vreesde voor doodgereden zwaluwen/vogels. Maar het was een ander drama, van een fietser die natte voeten had gekregen door de aanhoudende regen. En wat doe je dan?

Je trekt je sokken uit en laat ze vallen.

Ook al vind ik het niet leuk dat mensen hun rotzooi achterlaten, honderd keer liever zie ik een dooie sok dan een dood vogeltje.

Wel verdorie, weer moet ik aan het interview van Victor Laszlo denken, dat wij als mens medescheppers zijn van de voortdurende creatie. Als je er over nadenkt begrijp je dat dat waar is, maar dat is het probleem. We denken er niet aan, of niet lang genoeg. Anders zou er niet zoveel mis zijn, zouden we niet al die zelfhulpboeken lezen, of naar cursussen "mindfulness" gaan. De boodschap was: doe de dingen bewust en vanuit een diep weten dat er geen eigen belang is, alleen algemeen belang.

Simpel: hang een zwaluwnest op. En gooi je sokken niet op straat.