De telefoonkosten jaag ik flink op bij mijn moeder, want daar bel ik telkens over mijn ellende/klachten over mijn internet- en telefoonverbinding. Ik draai deze ochtend weer hun servicenummer (15 cent per minuut) dan wacht ik een tijdje, luister naar alle mededelingen (de abonnementsprijs is omhoog gegaan vanwege de verhoogde btw ... etc) en volg het keuzemenu om uiteindelijk een medewerker van Online (T-Mobile) aan de lijn te krijgen.
Vandaag heet hij Klaas, wederom een heel vriendelijke man die abusievelijk denkt dat ik al een nieuw modem heb ontvangen. Dat komt omdat mijn moeder ook een tijdje geleden een kapot modem had en hun computers registreren vanaf welk nummer je belt, dus ....
De medewerker: - oh, ik begrijp het, u belt dus zeg maar bij de buurvrouw?
ik: ja, bij mijn moeder, ik heb namelijk al een tijdje geen telefoon of internet.
- wacht u even, de computer moet een ander dossier openen en dan wordt de computer wat traag .....
ik: oke.
- nee, er is nog geen modem opgestuurd, er is geen melding van de KPN binnen dat het modem inderdaad kapot is.
ik: de KPN heeft gebeld waar ik bij was.
- ja, dat kan, maar hij heeft zich waarschijnlijk afgemeld bij de KPN, en die heeft bij ons nog niet bevestigd dat het modem inderdaad stuk is.
ik: wat nu?
- ja, ik geloof u op uw woord dat het stuk is, maar eigenlijk mag ik u niet zomaar een nieuw sturen, ik moet u doorverbinden naar een afdeling waar u uw klacht kunt neerleggen.
ik: kunt u me niet gewoon een nieuw modem opsturen, dan zijn we er vanaf.
- dat mag ik niet doen. Hangt u maar op, dan bel ik u even terug, dan zit u niet met de telefoonkosten en dan verbind ik u door met de klachtenafdeling.
ik: oke, doet u dat direct?
- ja, ik bel u direct terug.
oke.
Hij belt inderdaad direct terug en verbindt me door. Uit de telefoon komt nu een riedel irritatie-voedende pianomuziek, zo hard en schel dat het mijn oren zeer doet en ik de telefoon een meter van me af leg.
Dan stopt de piano-ellende en zegt iemand met een zuidelijke tongval: met Leon, kan ik u van dienst zijn?
Ik doe weer mijn verhaal, Leon kijkt in het dossier, ziet dat er nog geen modem is opgestuurd, en zegt dat de KPN geen melding heeft gedaan bij de technische dienst van Online dat het modem inderdaad stuk is.
Ik vraag aan Leon of hij niet gewoon een ander modem wil opsturen.
Nee, dat mag hij niet doen, zegt hij met een zo'n zachte g dat ik moet inspannen om hem te verstaan.
Maar hij kan wel achter de KPN en technische dienst aanbellen en vragen hoe het zit en dan belt hij me terug.
ik: binnen een half uur?
- Jawel mevrouw, ik ga er direct achter aan bellen.
Terwijl ik wacht wil ik hier gelijk even mijn mail ophalen, en op de achtergrond hoor ik mijn moeder met de hulp praten. Het gaat over kinderen. Ik hoor drie anekdotes voorbijkomen.
De eerste vertelt mijn moeder: Ze stond een maand of twee geleden achter het huis en keek naar de tuin en dacht: wat is het toch prachtig groen allemaal, het is net de Hof van Eden.
Op dat moment komt het buurjongetje (drie, vier jaar oud) de tuin inlopen, en zoals bijna altijd loopt hij poedelnaakt. Mijn moeder kijkt hoe het ventje rondscharrelt en denkt: zelfs Adam is aanwezig. Opeens merkt 'Adam' dat hij gezien is en hij weet ook dat hij daar illegaal rondloopt, hij mag de weg die de huizen scheidt absoluut niet oversteken. Hij schiet door de struiken weg, verdreven uit het Paradijs.
Ma lacht bij de herinnering, de hulp lacht mee.
Dan vertelt de hulp dat haar zoon een keer in zijn bijna-niksie, alleen gekleed in een Pamper was weggelopen van huis, ze vonden hem terug bij de peuterspeelzaal, voor de deur. Haar zoon is inmiddels acht, maar bereidt zich op dit moment toch ondanks zijn leeftijd voor op de komst van Sinterklaas. Zowel mijn moeder als de hulp denken dat hij WIL geloven dat Sinterklaas echt bestaat vanwege al het lekkers en de cadeaus.
Mijn moeder neemt weer het woord, en vertelt dat vorig jaar haar achterkleinkind Kareltje, hoog gezeten op de schouders van zijn vader (Jeroen) door de straten werd gedragen van een mooi oud plaatsje hier in de buurt: Appingedam. Jeroen, zijn vrouw Kasia en de kinderen waren uit Polen over om kerst te vieren, en we gingen die dag met zijn allen even wandelen. De straten waren winderig en vrijwel leeg, wij keken wat rond bij de 'hangende keukens' en zouden gaan koffie drinken in het tot restaurant omgebouwde kerkje.
Een mooi moment, niet alleen omdat mijn zwager (opa) Karel er nog bij was. We spraken over hoe tientallen jaren geleden Karel onvermoeibaar urenlang zo met Jeroen of Raymond op zijn schouders had gelopen. Mooie dierbare herinneringen die we ophaalden onder begeleiding van die heldere echoënde kinderstem van de toen vierjarige Kareltje. Ik herinner het me ook nog, als de dag van gisteren.
Nu zwijgen de twee dames, de hulp weet dat we verdriet hebben om Karel, en ze zegt: mooie herinneringen. Ja, zegt mijn moeder.
Dan gaat de telefoon, en Leon zegt met zijn zachte g dat er een nieuw modem opgestuurd gaat worden. Woensdag word ik nog even gebeld, ter controle, of alles het weer doet.
