Er is een pagina op mijn website waarop ik die foto's van gekruiste rassen wil gaan verzamelen. De pagina was snel gemaakt en natuurlijk plaatste ik direct de foto's die ik al had. Maar ik miste mijn eigen Freddie ertussen. Freddie werd een whippet genoemd, maar is verkocht zonder papieren en was zelfs toen ik hem - vijf maanden oud - kreeg al te groot voor zijn leeftijd.
Een whippet is een klein hondje dat strikt genomen niet groter mag worden dan 51 cm, en dat geldt dan voor de reu, een teefje mag niet hoger dan 47 cm zijn. Freddie was 58 cm en kenners van windhonden herkenden er al snel een "poocher" in, een windhond die gefokt is om te stropen, hazen te vangen. Ze bekeken hem eens goed, vroegen of ik de ouders had gezien. Dat had ik, die waren net zo als Fred, zandkleurig met een zwart maskertje. Hoogstwaarschijnlijk was er om extra snelheid in te brengen met de ouders wat greyhoundbloed ingebracht, dacht men. Het feit dat Freddie zijn oren overeind kon zetten droeg alleen maar bij aan hun greyhoundbloed-inschatting.
Ik luisterde, knikte, en vergat het, het maakte mij niks uit, ik vond Freddie de mooiste hond die er op aarde rondliep. Knettergek was ik op dat hondje. Het was voor mij een intens groot genoegen om met hem door het veld te banjeren, en dat deed hij met gemak tot op zijn laatste levensdag. Er zijn talloze filmpjes van erbarmelijke kwaliteit die ik van hem maakte hoe hij, bijna in trance, met vrijwel dichtgeknepen ogen naast mijn fiets liep. Zijn oren achterop zijn kopje liggend, maar telkens even optillend, alsof hij de wereld even scande op geluiden. Hij was af en toe even weg, plassen of zo, snuffelen, om even later weer aan te komen rennen en weer in zijn gestage gang naast me te gaan lopen.
Maar ook het lopen door het veld, het zitten in het gras aan het water, hij naast me liggend of even met zijn poten in het water staand, het was altijd een feestje voor me. Een betere, lievere en gemakkelijker hond bestond gewoon niet.
Hij sliep in mijn bed, lag graag in mijn knieholtes, behalve als het te warm was. Dan lag hij op het dekbed. Hij stond graag vroeg op en was dol op een van de katjes die ik van de ondergang gered heb maar die helaas toch niet oud mocht worden: muisje. Doodgereden door een van de hufters die hier knetterhard over de weg rijden. De hufter heeft zich niet gemeld. Muis zijn lijfje lag hier voor de heg. Met grote open ogen staarde hij in het niets, zijn staart nog steeds dik van de angst. Daar heb ik nog het hardst om gehuild, om die staart, de angst. Freddie liep blij kwispelend naar hem toe om opeens opzij te springen en met een grote boog om Muisje heen te lopen, op een afstand keek hij naar het zielloze lijfje. Ik begroef Muisje hier in de tuin, hakte hard huilend met mijn spa in de veengrond, Freddie lag een stukje verderop in de tuin naar me te kijken, kwam niet naderbij. Later, toen ik Muisje had begraven kwam Fred even aanlopen, snuffelde aan de aarde. Weg vriend. Het was op 2 november 2004, dezelfde dag dat Theo van Gogh vermoord werd. Bizar genoeg had ik net 23 september de kat van Hen en Karel begraven, op de dag dat Andre Hazes was gestorven.
Later kwam Yardan in huis, en die bracht weer veel leven en die had zoveel aandacht en zorg nodig om alle Spaanse trauma's achter hem te laten. Yardan was grappig genoeg ook vijf maanden oud toen hij hier kwam (net als Freddie ooit). Ook adopteerden we weer een katje, Bob. Bob was van een heel ander slag als Muis. Bob was stoer, voor de duvel niet bang. Hij beet zich vast in Yardan's kop en Yardan stond dan heel stil en wachtte totdat het katje los liet. Ze joegen achter elkaar aan in de tuin, en speelden zo wild dat het me soms beangstigde. Bob overleefde de hardrijdende hufters ook niet, hij werd een jaar oud.
Ik zocht in mijn digitale bestanden naar foto's van Fred en Yardan, zag de honderden foto's die ik maakte van schitterende wolkenpartijen, van de graanvelden, van de winters, van vage herten in de verte. Ik gooide alles weg, 'kestjeng' deed de digitale prullenbak, 'ketsjeng'. Maar wat ik niet weg kon gooien waren de foto's van Fred, al stond hij maar als een stipje in de verte, of was de foto scheef of bewogen, ik bewaarde hem, en ik merkte dat ik eindelijk naar al die foto's kon kijken zonder verdriet. Nou ja, ik moet niet te lang kijken.
Een paar van die foto's zet ik op de website, ook de windhonden want dit zijn ook "vuilnisbakkies", nee, dat zijn het niet, die uitdrukking zal ik nooit meer gebruiken, het zijn de mooiste en liefste honden die er zijn, en de lui die juist deze zachtaardige honden (of welke dieren dan ook) zo slecht behandelen, die lui, die zijn het "trash", het afval op onze planeet. Als ik "ketsjeng" kon doen om van hen af te komen, ik zou het doen, maar ja, deleten van mensen mag niet. Zeker niet in het echt.
Wil je je foto van je hond plaatsen op mijn website? Email onder vermelding van het ras en de herkomst de niet te grote bestanden naar: degebetenhond@gmail.com, en ik zet ze erbij: Leuke hondjes.
