Vlooien - eerbied voor alles wat leeft?

Ik belde vanmorgen met een lieve vriendin die net als ik twee honden heeft en nu heerlijk met haar gezin en honden aan het kamperen is. Het leven was goed, het was heerlijk toeven onder de bomen en af en toe zwommen ze. Er waren alleen wel veel vervelende dazen, die haar man als een hedendaagse ridder (of beschermengel) stuk voor stuk plat mepte voordat ze zijn geliefden konden steken. Nu heb ik eerbied voor alles wat leeft, dat weten die vrienden, en ze vroegen zich af hoe ik dat deed, mepte ik geen dazen dood? O jazeker wel. Alles wat mij wil prikken of steken maak ik genadeloos af. Flatszzz. Iedere bij of wesp en zelfs die dikke vliegen die ik binnen wanhopig tegen de ramen zie vliegen zet ik liefdevol naar buiten, een kleine moeite, maar alles wat mij wil steken (en dat zijn de muggen, de dazen, de teken), die maak ik dood. Ik zeg zelfs geen sorry, want dat doen zij ook niet.
Wat is in vredesnaam het nut van die dazen, vroeg mijn vriend gisteren. 'Vogelvoer en bestuiving' zei ik. Dus zijn ze zeer nuttig. Maar hoe zit het met vlooien, vraag ik me af. Wat is hun nut?

Vanmorgen kamde ik Jip met de vlooienkam, en ja hoor, weer een paar vlooien. Davo deed ik voor de grap ook even mee (want hij heeft nooit vlooien, maar hij houdt van de aandacht). De kat zie ik al dagen niet meer, die redt zich wel als het mooi weer is, die komt maar zelden thuis. Ik weet dat het goed met haar gaat omdat ik zie dat de brokjes in haar bakje verminderen, en soms loopt ze even 's nachts snorrend over mijn bed, mij in mijn verdoofde staat even wakker koppend. Soms ligt ze een tijdje tegen mijn rug. Dan gaat ze weer muizen vangen. Als ik de kat overdag tegenkom kam ik haar direct grondig, en dan verwijder ik de teken die ze steevast heeft, ondanks het pipetje gif dat anti-vlooien-spul heet dat ze nu en dan krijgt.

Het was te warm om te stofzuigen gisteren, én eergisteren, en al stofzuigde ik dan snel snel nog even s'avonds (met de deuren wijd open), toch vond ik dat gezien de combinatie warmte en mijn huisdieren een mogelijke vlooien-invasie op de loer lag. Stofzuigen is een fluitje van een cent want ik heb gladde vloeren, het is alleen wel een grote oppervlakte.
De kleedjes gingen naar buiten, de manden werden van de hoes ontdaan. De wasmachine snort de afgelopen dagen al continu.
Grondig stofzuigend dacht ik aan mijn moeder die in haar jonge jaren (de oorlogsjaren)  hielp in het café van haar oom, ome Kees. Het café was en zit nog steeds aan de Katendrechtse Lagedijk, nummer 330 als ik me goed herinner. Over dat café heb ik al eerder geschreven, ik bezocht het samen met mijn toen al heel oude moeder (in 2009 geloof ik), en hetzelfde biljart stond er nog, het raampje in de kelder waar de onderduikers hadden gezeten was dichtgemetseld.
Maar ik dwaal af.

Waarom ik ditmaal met mijn moeder in gedachten stofzuigde kwam omdat die oom ook aan mijn moeder vroeg of ze, voordat er een vergadering was in de bovengelegen zaal, ze even met haar blote benen erdoor wilde lopen. Want áls er vlooien waren dan pikte mijn moeder ze op, ze was een wandelende vlooienmagneet.
Vlooien waren vroeger geen uitzondering, en ze werden zowel meegenomen naar de zaal, als ervandaan weer opgepikt. Andere vlooien waren dat, zei mijn moeder, mensenvlooien. Ze waren sterk en bijna niet dood te knijpen. Het waren de vlooien die ook in een vlooiencircus gebruikt werden. Terwijl ik het opschrijf denk ik, dat dat echt ooit bestaan heeft! Dat er mensen geld voor neertelden om dat te zien! Andere tijden, ander vermaak.
De vergaderzaal werd regelmatig met een krachtig bleekwatersopje gedweild, ondanks dat het een houten vloer was. Of juist omdát, want de neten verzamelden zich in de naden en kieren tussen de planken.

Ooit (ik woonde nog in het westen van het land) had ik vier katten die soms naar buiten gingen, maar liever op de vensterbank lagen. Toch ontstond tijdens een vakantie op een gegeven een vlooienplaag, de katten zullen het in die tijd niet leuk gehad hebben. Mijn vriendin Marrie verzorgde mijn katten tijdens mijn afwezigheid. Daar heb ik veel weet van gehad, dat ik haar daar mee heb opgezadeld. Maar goed, Mar heeft er nooit een probleem van gemaakt, ze stofzuigde, klopte en veegde, en heeft wellicht met een spuitbus in de rondte gezwaaid? Ik kwam in ieder geval in een vlovrij huis terug. De katten zal ik wel een vlooienbandje hebben omgedaan, of misschien heb ik ze behandeld met een poeder? Ik weet het niet meer.
Gedurende mijn hele leven heb ik ook diverse malen voor vakantiegangers op huizen gepast, plantjes water gegeven of katten eten gegeven. En ja, ook ik heb wel eens bij de vakantiegangers een vlooienplaag 'ontdekt'. Wat ik deed was zo snel mogelijk naar buiten gaan, de deur dichttrekken, mijn benen controleren op de bijna onzichtbare mini-vlooitjes, en deze stuk knijpend en van me afwerpend weghollen, gauw naar mijn eigen huis waar ik mijn kleren in de wasmachine propte en snel onder de douche stapte.
Het nut van vlooien? Ze maken je opeens heel snel, heel schoonmakerig, voor de rest hebben ze volgens mij geen enkel en dan ook geen enkel nut.