Er zijn van die dagen .....
Vandaag raakte ik mijn mobieltje kwijt en de enige plek waar ik hem verloren kon hebben was in de bermen tijdens het honden uitlaten. Kilometertje heen kilometertje terug. Ik zocht tot tweemaal toe terwijl de wind om mijn oren floot, aldoor mijn telefoon over laten gaand dankzij het mobieltje van mijn moeder. Tot ik de melding kreeg van een aardige telefoniste dat het mobieltje onbereikbaar was.
Ik vond hem niet. Maar even later werd ik er onverschillig over, wat kon mij het schelen, toedeledokie, en ik ging met zus, zwager en moeder naar Groningen, lekker kuieren over de markt. Maar onderweg ontdekte ik dat ik mijn portemonnee kwijt was. Diep ademhalend en mezelf geruststellend dat hij vast ergens thuis zou liggen voelde ik in mijn zak of ik mijn sleutels nog wel had, de derde en laatste pijler van mijn vaste-bagage-fundament. Goddank, die had ik nog. Ik negeerde hetgeen ik zelf altijd predik (eet datgeen wat in je eigen omgeving groeit). De prachtige verse vijgen en granaatappels, de franse aardappeltjes, ik kocht ze met geleend geld, net als de nieuwe zoutmolen. Het was gezellig en ik vergat bijna dat ik zowel mijn telefoon als portemonnee kwijt was.
Thuisgekomen vond ik direct mijn portemonnee en hierdoor bemoedigd ging ik ook mijn telefoon weer zoeken, waarbij ik gruwelijk mijn voet stootte. De voet die ik vorige winter een paar maal zo lelijk heb gestoten dat ik maandenlang een dikke voet heb gehad en er een paar tenen zijn doodgegaan. Tenminste, zo voelde het, tot ik ze vandaag weer stootte. Ik zag het als een aanwijzing dat ik moest stoppen met zoeken en belde om mijn mobieltje te laten blokkeren.
Dat voelde als een goed besluit en daarna wilde ik even gaan zitten, even niks, waarom niet de cactusvruchten die ik pas gekocht had eens opeten? Een verkeerde beslissing op een dag als vandaag want binnen no time had ik allemaal stekels in mijn handen en ik had de vrucht alleen nog maar doorgesneden, laat staan gepeld. Ik probeerde de stekels uit mijn huid te wrijven, maar het leek of ik het probleem alleen maar verergerde, ik hinkte door het huis, pakte mijn pincet en liet dat prompt uit mijn zere handen op de tegels vallen. Nu is dit een heel fijn instrumentenmakersding, en de punt was dan ook finaal kapot. Even wist ik niet wat te doen, maar toen besloot ik een nieuwe punt aan het ding te vijlen. Dat is nog gelukt ook, maar echt geweldig werkt het pincet niet meer. Het was ook geen fijn karweitje om te doen met al die stekels in mijn handen.
Ik moet zeggen, het is al uren geleden, maar hier en daar voel ik nog die stekels zitten. Niet prettig. Maar ja. Toch heb ik ondanks de zere voet en handen gewoon eten gekookt, ontdekte dat paprika snijden met allemaal wondjes niet fijn is, en afwassen in heet water ook niet.
Het deed me denken aan een voorval dat heel lang geleden in de krant stond, mijn vader las het hikkend van de lach voor, we konden hem amper verstaan zo lachte hij, de tranen biggelden over zijn wangen. Het verhaal ging zo. Een man had een enge film gezien, dus hij stond een beetje op scherp qua zenuwen. Toen hij zijn tanden aan het poetsen was drukte de hond zijn natte neus in 's mans knieholtes, hij schrok daar zo van dat hij naar voren knalde tegen de spiegel. Spiegel kapot en de man moest gehecht worden. Naar het ziekenhuis gegaan en daar gehecht. Zijn vrouw had inmiddels de bloedvlekken die her en der lagen verwijderd met wasbenzine of zo. De man ging naar het toilet en rookte gelijk een sigaretje, gooide zijn peuk in de pot die prompt explodeerde omdat zijn vrouw daar het papier met de wasbenzine in had gegooid. Er werd een ambulance gebeld omdat hij zijn edele delen had verbrand en niet meer kon lopen. De ambulance kwam en de broeders droegen hem de trap af, de man vertelde ondertussen was hij allemaal had meegemaakt. Hierdoor moesten de broerders zo lachen dat ze de man lieten vallen en hij zijn been brak. Waar gebeurd? Broodje aap-verhaal? Na vandaag ben ik geneigd te geloven dat het waar gebeurd is.
Overigens, de cactusvrucht heb ik nog wel opgegeten, uitgelepeld eigenlijk, de vrucht vasthoudend met de ovenwant. De smaak deed denken aan granaatappel. En die is ook mooier dan lekker. Dus ..... toch maar weer gewoon eten wat hier in de buurt groeit. Behalve verse vijgen dan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Murphy
