Vanmorgen las ik in de Trouw dat steeds minder mensen geloven in God. Iets meer dan 25 procent van de bevolking is atheïst, 17 procent gelooft in God, de rest (60 procent) van de mensen geloven 'ergens' in, noemen zich spiritueel of agnost. De agnosten zijn de mensen die het niet weten of er wel een God of hogere macht bestaat. Als ik die procenten bij elkaar optel kom ik op 102 procent. Hoe dat komt weet ik niet.
Vanwege de aanslag op Charlie in Parijs kan je de tv of radio niet aanzetten of het gaat over het geloof, over de Islamitische Staat, of de Islam in het algemeen. Ik word er niet vrolijk van. Uiteraard al niet van het feit dat er mensen worden vermoord, maar vooral niet van het feit dat er mensen zijn die denken dat je met geweld iets bereikt. Ja, je maakt mensen bang, dat bereik je wel. En angst heeft nog nooit tot iets goeds geleid. Sinds de aanslag op het kritische tijdschrift moet ik vaker denken aan de aanslag die een maand daarvoor in Pakistan door Talibanstrijders werd gepleegd. 130 kinderen werden in hun school vermoord. Alleen was de media-aandacht voor die aanslag binnen no-time weggeëbd. Verder van ons bed.
Ik heb er al eens over geschreven. Nogmaals, want de boodschap blijft onveranderd sterk: Er hangt bij mij aan de muur een spiegel waarop mijn hartsvriendin Marrie zo'n 20 of 25 jaar geleden met haar rode lippenstift 'Liefdevol' op schreef. Ik stof de spiegel altijd voorzichtig af, liefdevol wrijf ik het glas om haar handschrift heen een beetje schoon. Zij schreef het woord erop naar aanleiding van een ruzie die we hadden. Zij zat toen niet lekker in haar vel, ik ook niet, en wat doe je dan, dan schop je zelfs naar degene die je liefhebt. De ruzie was gelukkig snel bijgelegd, de aanleiding vergeten. De boodschap: 'ook al heb je problemen, blijf liefdevol naar elkaar kijken!' ben ik nooit meer vergeten. Ik KAN het niet vergeten, want als ik naar mezelf kijk, zie ik haar woorden.
Jarenlang stofte ik de spiegel niet meer af, maar de stof werd te dik en nu poets ik al weer jaren een beetje tussen de letters door. Mijn vriendin is er niet meer, al twee jaar niet meer en ik mis haar. Heel erg. Maar haar wijze boodschappen (want er zijn er meer) staan of op de spiegel, of in mijn hart of hoofd gegrift.
Hadden alle wereldleiders, nee, alle mensen maar zo'n vriend of vriendin. Een echte, die ze af en toe een spiegel voorhoudt. Maakt niet uit wat voor geloof de vriend heeft, of agnost is. Het gaat om het mens-zijn. Om de liefde. En dan kan de angst voor elkaar eindelijk de wereld uit. Of weet je wat, we zijn toch eigenlijk zelf ons beste vriend? Pak een lippenstift, want dat is hardnekkig spul en gaat levenslang mee, en schrijf op je spiegel: liefdevol! Doen! Het werkt!
