Het gooit je emotioneel goed overhoop als je moeder ziek is. Het maakt daarbij volgens mij niet uit hoe oud je moeder is, of hoe oud je zelf bent. Mijn gedachten dwalen continu weg naar mijn kinderjaren, ik loop aan de hand van mijn moeder op straat, ik schep kolen, roep onze eerste kat, of zoek mijn moeders portemonnee. Ik loop door straten die mijn moeder nog altijd kan benoemen.
Ook mijn handen hebben een goed geheugen, ze voelen moeiteloos nog steeds het pluche van het kleed op tafel, of het graniet van de gootsteen, of het hete zink van ons 'plat', of de haren van mijn vader als ik ze knipte.
Als ik naast het ziekenhuisbed van mijn moeder zit zie ik de overeenkomsten tussen de moeie oude handen van mijn moeder, en die van mij. Er zit niet veel verschil in. In haar ogen herken ik haar zus, haar moeder zowel als mijzelf of mijn zus. Ook zie ik tot mijn grote verdriet voor het eerst in mijn moeders ogen continu iets verbaasds omdat ze de draad kwijt is. Ik zie dat ze zoekt naar woorden maar dat ze ze niet kan uitspreken. Gelukkig ziet ze er niet verontrust uit, we kunnen zelfs nu en dan lachen om het gepuzzel en zoeken naar woorden.
Dit liedje vind ze altijd mooi. Ze vindt de versie van Whittaker wel veel mooier. Ik hou van het origineel.
