Ik schreef het al eerder, het valt niet mee om het huis van je moeder leeg te ruimen. Een treurig werkje en ik mis mijn moeder erg. In mijn huis is het alsof ik haar weer opbouw, ik draag haar vest, loop op de door haar gebreide sokken, en ik heb een heel kastje gevuld met dingetjes die mijn moeder nog een tijdje dichtbij houdt. Mettertijd zal ik wel meer afstand kunnen doen van allerlei frutsels, maar nu nog even niet. Ik heb een leuke moeder, lees en zie ik tot tranen toe bevestigd in alle briefjes, knipsels, en alles wat ze maakte.
Mijn moeder bromde wel, maar toch liet ze af en toe toe dat ik haar papieren uitzocht. En dat ging dan niet over recente administratie, want die heb ik jarenlang bijgehouden en daar had ze geen moeite mee. Nee, het ging om de heel oude papieren, ze was bang dat ik wellicht iets dat voor haar belangrijk was weg zou gooien. Ik kan wel zeggen dat ik toen, en ook nu nog, heel zorgvuldig met haar dierbare herinneringen omga.
De belangrijkste dingen bewaarde ze in een blikken trommel, 'de brief' van haar moeder bijvoorbeeld die geschreven werd tijdens een barre fietstocht richting Groningen, gedurende de hongerwinter (een stukje ervan altijd zichtbaar in de kop van mijn blog).
Zo vond ik sorterend en opruimend alle huurvergunningen terug van alle huizen waarin wij woonden. Al mijn moeders paspoorten, identiteitskaarten, maar ook een postidentiteitskaart en de rouwkaarten van onze opa en oma Schot. Mijn moeders poëzie-album met schrijfsels van haar vader en moeder, zusjes, opoe, haar vader en helemaal aan het eind ook van mijn vader. Tien kinderen hoefde hij niet, dicht hij op 13 december 1949 en: 'maar een dochter en een zoon, is de vervulling van mijn droom'. Gelukkig kreeg hij wel dríe dochters én een zoon.
Ook vond ik brieven van toen al oude tantes, met namen als Heiltje en zelfs nog een brief van de ouders van mijn moeders jeugdvriendin, die helaas heel jong gestorven was: Beppie van't Land.
Mijn moeders poëzie-album mocht ik alleen mee naar huis nemen als ik er heel, heel, heel zuinig mee zou omspringen.
Ik heb geen zin om in mijn blog terug te kijken, maar toen ik de briefjes van mijn moeder meekreeg die zij in 1961 in het ziekenhuis had ontvangen, gebruikte ik ze voor mijn blog. Ze waren geschreven door ons of door onze buurmeisjes, Elly en Emmy.
Maar nu ik alles uit haar huis zit uit te zoeken, samenvoeg met wat hier al in huis ligt, en weer met die briefjes in mijn handen zit vind ik ook de (vermanende) briefjes die mijn moeder vanuit het ziekenhuis naar mij schreef. Er blijkt uit dat ik ondeugend was, en dat er meisjes waren waar ik beter niet mee kon omgaan.
Ik vind zelf dat ik redelijk goed terecht ben gekomen, en vieze 'rijmerijtjes' opschrijven of roddelen, dat doe ik alleen in deze blog.
