Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en ik loop iedere morgen, iedere middag en avond even naar haar huis. Kijken of alles goed is met de kat, eten geven en even naar buiten laten. Gordijnen open en dicht doen, de administratie gelijk even doen. Deze morgen vond ik behalve de krant ook een doosje eieren in de bus, zorgvuldig in een krantje gevouwen vanwege de vorst. Geen idee of ze, na zo'n 48 uur in de brievenbus gezeten te hebben, nog goed zijn.
De krant sloeg ik open maar ik had weinig belangstelling voor het nieuws. Het eerste deel blader ik snel om, er is teveel ellende, te weinig goed nieuws.
De bijlage 'religie en filosofie' laat twee grote foto's zien van bejaarden. Op de ene pagina zitten hoogbejaarde mannen met kerstmutsen op achter hun accordeon, op de andere foto zit het publiek, allemaal dames, lachend en meezingend. "Meezingen met de accordeon" kopt het onderschrift.
Iedere dag, ieder moment dat het goed met ons gaat telt, dat zie je hier duidelijk geïllustreerd. We beseffen het alleen vaak niet. We doen vaak maar wat met ons leven, we gaan slordig met onze gegeven tijd om, dat weet ik uit eigen ervaring. Op wat uitzonderlijke mensen na, die lijken het beter te weten, wijs te zijn. Sommigen van hen schrijven boeken hoe we gelukkiger en bewuster in het leven kunnen staan, vooral 'mindfulness' verkoopt goed. Anderen denken meer grip op hun aardse bestaan te krijgen als ze antwoord krijgen op de vraag 'waarom zijn we hier op aarde, en is er een hiernamaals? ' Zelden lees ik dit soort boeken, volgens mij is er geen antwoord, het leven en het sterven is een persoonlijk avontuur. Maar het gaat niet goed mijn mijn vriendin en ook niet met mijn moeder, en het ontgaat me finaal waar het lijden voor dient. Dat vind ik geen acceptabel deel van het avontuur. Dat wrikt, dat schuurt, dat ademt boosheid in me.
Mijn oog viel op het artikel onder dat van de met de accordeon meezingende bejaarden. "Een paar onvergetelijke dagen in de hemel' staat er boven.
Helaas kan ik het artikel niet voor u scannen, maar ik vind het interessant genoeg om er nu over te schrijven, mocht u het gemist hebben.
Een Amerikaanse hersenchirurg, Eben Alexander, had niet veel op met bijna-dood-ervaringen, lees ik. Totdat zijn eigen hersenen een paar dagen niet meer werkten en hij ondertussen de hemel bezocht.
Wat er gebeurd was: Eben Alexander krijgt op een ochtend in 2008 extreme hoofdpijn, een bacterie in zijn hersenvocht legt binnen een paar uur zijn neocortex lam (het gebied in de hersenen dat onze gedachten, spraak en zintuiglijke waarneming stuurt). Zeven dagen verblijft hij in coma, en de doctoren registreren gedurende die tijd geen hersenactiviteit in zijn "high order brain functions".
Eben Alexander zegt de eerste persoon te zijn die onder strikte medische observatie was terwijl hij zijn bijna-dood-ervaring beleefde:
eerst is hij in een vage onderwereld, een soort 'vieze gelatinepudding' en beziet hij alles door de ogen van de regenworm. Dan komt hij in de lucht terecht, zweeft tussen roze en witte wolken, waar hij vogel- of engelachtige wezens ontmoet. En een vrouw, jong, met diepblauwe ogen. "Goudbruine lokken omlijstten haar lieve gezicht".
Het artikel vermeldt nog een en ander over deze ervaring en het is allemaal liefde en acceptatie waar het over gaat. Het lijkt sterk op de verhalen die patiënten met bijna-dood-ervaringen vertelden aan de narcotiseur Pim van Lommel, de schrijver van het boek: 'Eindeloos bewustzijn'.
Eben Alexander voelde : Voor altijd geliefd en gekoesterd! Er waren rivieren bestaande uit vlinders, onwereldse landschappen.
Uiteraard zijn er altijd sceptici die dit soort ervaringen anders uitleggen, mocht je meer willen lezen: de link verwijst naar het volledige artikel.
Voorlopig hou ik het hier op: Eben Alexander vertelt over de hemel zoals we hem hopen te vinden. Jammer dat het loslaten van ons lichaam en van onze geliefden hier op aarde zo zwaar is.
foto: Nate Chappell.
