Test

foto juni 2008. 

Een lang leven

Vandaag beloofde ik mijzelf dat ik niets hoefde te doen, alleen maar wandelen met Fred, kijken naar het vierbenige feestje dat hij is. Dat doe ik dan ook, lopend kijk ik telkens vol bewondering naar de soepele manier waarop hij loopt, en naar zijn glanzende vel dat de kleur heeft van graan en gedroogd gras. De lucht is grijs, dik grijs, en de wind is een beetje warm.

Er stopt een auto naast me op de weg, een raam draait naar beneden: "ik wens u een goede morgen" zegt de man achter het stuur. Ik buk me en kijk naar de bestuurder, ongelooflijk blauwe ogen in een gerimpeld oudemannetjeshoofd kijken me aan. "Goedemorgen" zeg ik.
Dan is het even stil, en zie ik dat er ook een vrouw naast hem zit, ze leest een briefje, met moeite naar het schijnt. Ze zoeken een adres, maar kunnen het niet goed vinden: "een oud boerderijtje, dat pas verkocht is". Dan hoor ik iets van ..."benedenveen" en vul bijna blij zelf het adres aan: Jawel, dat weet ik wel. Ik wijs in de verte, waar de betreffende boerderij staat.
"Dank u" zegt de man, starend in de verte, "ik wens u een goede gezondheid toe". "Dat wens ik u ook toe" zeg ik, ietwat verbaasd door de ongewone opmerking. We kijken elkaar aan, in stilte, het is alsof de man nog iets op het hart heeft. Hij knikt naar me en met de blauwe oogjes ietwat toegeknepen voegt hij eraan toe: "èn een lang leven". De auto trekt op, een hand zie ik via het achterraam nog traag wuiven, en dan pas stamel ik: "dank u wel".