Slakken, deel 88.

De ochtend begin ik met slakken van de ramen plukken, ik heb bedacht dat als ik dat iedere morgen doe, er op een gegeven moment gewoon geen slakken meer zijn. Nu is het een karweitje dat een hoop aandacht behoeft, als ik ze tenminste niet wil kapot maken. Vooral die kleintjes gaan gemakkelijk stuk, en NEEE, dank voor alle goeie adviezen, maar ik wil ze niet stuk maken. Ik brom tegen Jip dat als hij niet zo lelijk tegen de egeltjes zou doen, ik veel minder slakken zou hebben.
Ik pluk er niet meer dan zo'n honderd vandaag, (gisteren was er een invasie, toen had ik er wel duizend). Ik maak een foto als er 88 op mijn hand zitten, een mooi aantal om mee te stoppen vind ik, want ik heb trek in thee, ik sta nog in mijn pyjama, de honden moeten nog plassen, en er spookt nog een droom door mijn hoofd.

Het was op een boot, een soort passagiersboot, een luxe schip. Maar zo luxe was het toch niet want we moesten een traject afleggen dat leek op het apie-japie van vroeger (van object naar object zonder de vloer te raken). Soms slingerde ik aan touwen, wat ik heel stoer en leuk vond (als ik hond was geweest had ik piepende geluidjes gemaakt in mijn droom, soms even met een pootje getrokken), soms kroop ik over trapleuningen (voor me hing een dame in een keurige jurk ook aan de touwen), en toen rolde er een kind voor mijn ogen overboord en dat had ik nog gefilmd ook, want ja, alleen aan een touw slingeren is niet stoer genoeg, ik filmde ook nog ondertussen van alles. Maar dat kind ...... het rolde toen het schip slingerde hoppa zomaar over de rand, en net nog was er dicht langs ons een enorm schip gevaren waardoor we een flinke golf in de flank moesten incasseren, daarom slingerden we ook zo erg, de golven zo hoog, zou ik het kind nog kunnen redden? ....... ik tijgerde naar de rand, de rand die steeds hoger kwam omdat het schip steeds hoger op de golven werd getild, het leek verdomme wel de beelden uit de film de Titanic, net voordat het schip met een enorme kreun de diepte in wordt getrokken ....... maar dan bereik ik de rand, ik grijp met een hand de scherpe rand, trek me op en kijk er overheen of ik het kind zie, en ja ik zie het, het ligt gewoon een metertje of twee van me af, heeft zich tussen het schip en de vloer geklemd, armpjes om zijn lijfje geslagen om zich zo klein mogelijk te maken, kijkt naar me op of hij het zo goed doet. De vloer? DE VLOER? Waar is het water dan? Dan kijk ik om me heen, ik zie en begrijp, het is een groot decor waarin ik loop. Jeminee, dan kan ik eigenlijk net zo goed de fiets nemen .... en daar ga ik. Wakker.

Kijk, als je zo droomt als ik is het echt niet zo onwerkelijk om 's morgens, terwijl het zonlicht zachtgoud door de wolkenmassa heen wringt, in je pyjama slakken te rapen, en te voelen hoe ze met hun kleine koele lijfjes allemaal wriemelen om zo snel mogelijk van die warme hand weg te komen. Het  moet een nare droom voor ze zijn, ze wriemelen of ze haast hebben, klimmen op elkaar, rollen om, een soort apie-japie voor slakken dus. Om hun nachtmerrie compleet te maken loop ik naar het vogelbosje aan het eind van de tuin, achter het hek wonen de egeltjes en die zijn dol op slakken. Of is dat wreed? Dag jongens/meisjes zeg ik, terwijl ik ze voorzichtig van mijn arm lostrek, veel succes. En dat hebben ze nodig.

Davo.

Het gaat wat beter met Davo. Het lijkt erop of de weekjes rust gecombineerd met de medicijnen hem goed hebben gedaan. Ik vreesde dat hij weer zou gaan piepen als de medicijnen op waren,  maar dat is goddank niet zo. Of hij inderdaad een hernia heeft? Geen idee. Om dat vast te stellen moet er een MRI-scan gemaakt worden, bij De Tweede Lijn waarschijnlijk. Of dat nodig is zal de komende weken moeten blijken, als hij weer pijn krijgt moet er in ieder geval iets gebeuren.

We doen kalm aan, kleine stukjes lopen, en ik pas goed op dat Jip niet in de buurt van Davo wild gaat lopen doen.
Davo is vrolijk, heeft gisteren zelfs een tijdje buiten in de zon gelegen, eet goed, is vandaag meegeweest in de auto (op een enorme grote stapel dekens/dekbedden), ging prima, hij lag languit te slapen. Davo is dol op autorijden. Hij mag niet zelf in en uit de auto springen, hij wordt getild en vind dat allemaal prima.

Jip is een beetje verwaarloosd, door het slechte weer fiets ik niet veel met hem, en de kleine stukjes wandelen vind hij ook niks. Soms krijgt hij compleet de kolder in de tuin, de arme ziel.

Vandaag naar een nieuwe fiets wezen kijken, en bij de proefrit liep Jip naast me, en ik zag gewoon dat hij er zin in had, zijn staart helemaal blij in de hoogte. Nee, niet die fiets van de foto.

Onderstaande foto's heb ik vanmorgen gemaakt, op het moment dat ik met de honden naar buiten wil, Davo kijkt niet op of om, laat me lekker roepen, maar dat is geen nieuws, vanaf dag 1 dat hij hier is heeft hij de instelling: ik weet wat ik heb, en niet wat ik krijg. Hij moet eerst bedrijvigheid zien, halsband om, sleutels horen rinkelen (het liefst van de auto!), dan gaat hij een beetje om zich heen kijken ...... uitrekken, en dan loopt hij voorzichtig mee, alsof hij bang is dat in de tussentijd iemand anders op zijn heerlijke dekbedje gaat liggen.
Jip kan die traagheid niet geloven, die is zo blij 's morgens, hij gaat klem tegen mijn benen aan zitten, en kijkt aldoor naar me omhoog alsof hij wil zeggen: laat hem, laten we samen gaan. En natuurlijk doe ik dat soms.