Gebeten hond

Freddie is gebeten. De twee gaatjes in zijn fluwelen vel staren me als boze oogjes aan. Het is mijn schuld. Ook.
Terwijl ik in de tuin was hoorde ik het geblaf van de buurhond, een Briar en een liefje, ze blaft vaak heel blij richting ons huis in de hoop dat ik met Freddie tevoorschijn kom. Ik maakte het hek open en liep met Freddie in de richting van de blafjes, Freddie blij aansporend met : "ga maar gauw naar je vriendinnetje". Maar niks vriendinnetje, er kwam een herdershond om de hoek kijken en die bedacht zich niet en hapte opzij naar Freddie. Even was er een tumult van gejank en vechten. Godgloeiende. In het tumult greep ik de herdershond met twee handen achter zijn kop, hard knijpend, vastbesloten om nooit meer los te laten. De buurvrouw kwam geschrokken naderbij, nam de herder (Kane) van me over. Ze verontschuldigde zich, maar ik voelde me dom, ik was vergeten dat deze hond bij haar logeert.

Freddie zag ik afdruipen naar huis. Ik liet hem maar even. Wat later vond ik hem bij de keukendeur en al van ver zag ik de losse plukken haar op zijn rug. Ik schrok, keek voorzichtig naar de gaatjes in zijn vel, zijn al blauw verkleurende huid. Een gaatje bloedde wat erger, maar het was niet zo erg dat ik naar de dierenarts moest. 

De buurvrouw belde, ze zei: "het spijt me allemaal heel erg, ik had die hond niet los moeten laten, en feliciteer Freddie maar, Kane heeft ook een wondje, ik ben blij dat Fred van zich heeft afgebeten". Ze meende het.