Zondag.

Davo loopt weer goed!

Het gaat goed met Davo. Deze zomer ben ik heel aktief bezig geweest met hem opnieuw (anders) te leren lopen.

Sinds het bijt-incident begin vorig jaar heeft Davo het niet gemakkelijk gehad.  

Eerst is hij geopereerd, gehecht, drains, medicijnen. Daarna had hij erg veel pijn en bleek o.a. zijn knie en rug niet best te zijn, de wervels stonden niet op rij. 

De orthomanueel therapeut en dierenarts, mevrouw Aharon, heeft zijn rug tijdens diverse sessies recht gezet. Ondertussen mocht Davo zelfs niet van een stoeprandje afstappen, hij moest overal getild worden, hij kreeg pijnstillers, hij mocht geen lange wandelingen meer maken, wel regelmatig gedurende de dag en niet langer dan zo'n 10 minuten per wandeling. 

Dat ging prima, zijn bekken bleef mooi recht staan, en dankzij pijnstillers gilde hij (vrijwel) niet meer als hij ging verliggen/moest opstaan. 

De algehele prognose was niet best, mevrouw Aharon vermoedde tijdens de laatste keer dat ze hem zag dat Davo een neurologische aandoening heeft, het slechte zien dat eerder werd toegeschreven aan ondervoeding zou ook veroorzaakt kunnen zijn door een aanrijding, door mishandeling. De bolle ogen, die ingedeukte rib .... het blijft raden, maar gezien zijn vreemde manier van lopen .... Hij kruist bijvoorbeeld zijn voorpoten als hij loopt en zijn achterpoten zwaaien wat naar buiten, vooral de rechterachterpoot. Een normaal drafje lukte hem niet, hij ging van stapvoets over in een hobbelloopje, een half galopje. 

Als het een neurologische beschadiging is zou zijn conditie en de slechte manier van lopen almaar slechter worden. Het advies van mevrouw Aharon: Veel en regelmatig mee lopen, en voor de rest van zijn leven pijnstillers.

Tja, tegen lopen heb ik niets, maar wel tegen pijnstillers. Begrijp me goed, pijnstillers zijn een zegen, maar Davo is niet ziek, hij loopt alleen vreemd. Bovendien gaan zijn lever en nieren naar de knoppen bij langdurig gebruik, volgens de bijsluiter. 

Ondertussen zag je in het verloop van weken de spierafname in de achterbeentjes van Davo gestaag vorderen, zozeer zelfs dat de dierenarts die hem het laatst entte ging praten over inspuiten met steroïden. Niet dat het veel zou uitmaken, zei hij er nog bij, het beste zou zijn als hij weer goed ging lopen. Veel trainen was het beste. Eerlijk gezegd had ik de moed dat het weer helemaal goed zou komen met Davo opgegeven, maar dit laatste gesprekje zette me weer aan de gang. 

Het heeft maanden geduurd, maar Davo is èn van de pijnstillers af, èn hij loopt weer goed. Nou ja, voor een oud mannetje dan. Het heeft enorm veel moeite en aandacht gekost. 

Op de momenten dat hij eventjes goed liep prees ik hem en ik probeerde op hetzelfde tempo te lopen, net iets harder dan dat ik normaal liep. Het waren meestal maar een paar stapjes, dan ging hij weer over in zijn hobbelgangetje. Dan stopte ik, startte weer opnieuw ... en ik prees hem uitvoerig als hij dan weer een paar goeie stapjes deed. Uiteindelijk liep hij steeds langer in een mooi hondendrafje, en nu valt hij vrijwel nooit meer terug in dat hobbelloopje, hij loopt weer prima (naar omstandigheden) en heeft een veel betere conditie gekregen. Net als ik trouwens.   

Niet dat je thuis veel merkt van zijn verbeterde conditie, want het blijft een Spaanse windhond, èn het is zondagmorgen èn het regent. Dus wat doe je dan, je legt je poten over je ogen en je slaapt.