De puzzels zijn verslavend. Het regent toch.
De aantekeningen in de dozen zijn het leukst, hoe klein ook. "Compleet" staat met rood kleurpotlood in het handschrift van mijn moeder geschreven op een miniem stukje papier, ze schreef er ook een datum bij: 17 april 1983. In 1987 legde mijn zus dezelfde puzzel, en ook zij schreef haar naam op het papiertje, net als ik nu ook heb gedaan.
In de laatste doos die ik van zolder haalde bij het leegruimen van mijn moeders huis (vol oude Ariadne's van 1960) vond ik, stom toeval, een stuk karton waarop de afbeelding van de puzzel die ik nèt was begonnen te leggen. Iemand (waarschijnlijk mijn kunstzinnige broertje) heeft er ooit een monster bij getekend, of een waterspuwer, of een leeuw? Zegt u het maar. Het was een vrij gemakkelijke puzzel, veel te gauw klaar naar mijn zin.
De puzzel is weer in een zakje gedaan, briefje erbij, zakje dichtgeknoopt. Het is een vreemd moment als een puzzel klaar is. Daar sta je dan, na al je werk, te kijken naar het resultaat. Je veegt eens over de afbeelding met je handen zodat alle stukjes goed glad liggen, en dan pak je hem op en schud je alle stukjes weer los, veegt ze op een hoopje om weer op te bergen. Ik zeg wel eens, het leven is volslagen zinloos. Dat begrijp je pas goed als je zo'n puzzel weer losmaakt en door elkaar gooit. Het enige dat zin heeft is dat we het goed hebben, vandaag, morgen, maar vooral nu.
