"Dood" zegt mijn zus met een piepstem door de telefoon, "Elan is dood".
"Jezus" stamel ik geschrokken. En dan hoor ik het verslag van het laatste dierenartsbezoek, de narcose voor de foto's, het meehelpen van mijn zus om bij de dierenarts röntgenfoto's te maken, speciaal schort voor, 4 foto's. Ze hoort direct van de dierenarts dat er niets meer aan te doen is. Zo te zien een goedaardige tumor in de keel die verschrikkelijk hard groeit maar niet opereerbaar is. De hond lijdt, en dat wordt met het uur erger. Ze hoeft niet meer wakker te worden van zus, die begrijpt dat dit het eind is. Elan krijgt een injectie waarop ze sterft.
De dag begint dus droef, en al schijnt de zon nog, de wind is koel en in de verte sluiert het naderende slechte weer de zon.
Ik wil naar mijn zus toe, voor afleiding en gewoon omdàt. Ik zoek een excuus en vind dat in de bergen oud ijzer in de schuur. Mijn zus verzamelt oud ijzer voor de voetbalvereniging en toevallig wordt dat vandaag opgehaald. Het "atelier-kacheltje"dat we in Katwijk gebruikten staat er bij, daar kon ik tot nu toe geen afstand van doen, ik zucht, denk aan Katwijk, aan Elan en mijn zus, en besluit het kacheltje weg te doen. We laden alle rommel in en rijden door het steeds slechter wordende weer naar Jipsing toe, zwijgend en kijkend naar de naderende onweerslucht.
Nadat we al het oud ijzer voor het huis bij zuslief onder de boom hebben gezet begint het ongehoord hard te regenen, het water stroomt over de weg, roffelt op de auto. Met zijn drieën kijken we naar het natuurgeweld vanuit de huiskamer, spreken niet over Elan maar denken wel aan haar, want Elan was als de dood voor onweer. En terwijl we spreken over onze domheid om met onweer al dat ijzer onder een boom te zetten klinkt een daverende klap .....
