Blauw, met een geel kraagje.

Avond.
Ma zegt: het wordt warmer, deze week bedoel ik. Te warm eigenlijk voor de tijd van het jaar.
Ik: Van mij mag de lente beginnen.
Ondertussen schep ik het eten op, voor ma een gehaktballetje erbij, ik iets met noten.
Ma begint te eten en als ik even achter me de deur open doe voor de kat waaien de gordijnen met kracht naar binnen. Het stormt, buiten is het inmiddels pikkedonker.
Ma eet een tijdje zwijgend, en zegt dan: ik kan me herinneren dat mijn moeder nieuwe zomerjurken voor ons had gemaakt, blauw met een zachtgele kraag. Ik wilde perse die jurk aan, het was al lente, dus na 21 maart. Maar toen was het veel kouder dan nu. Tegenover ons aan de Katendrechtse Lagedijk, achter Schut was een veldje, ach, dat weet jij natuurlijk niet.
- Nee.
- Nou, je had Schut tegenover ons, en verder niks, er waren geen huizen, er was niks, de Wolpheartsbocht bestond niet. Achter Schut lag een voetbalveld, en daarnaast was een terrein waar allemaal zandbulten lagen, daar gingen we spelen.
- Met je nieuwe jurk aan?
- Nee natuurlijk niet. Mijn moeder had die jurken net gemaakt en die wilden we laten zien. Dus we deden onze jas niet aan, Jannij en ik, maar het was koud. Toch gingen we naar het voetbalveld, even naar het voetballen kijken, we stonden daar maar en het was zo ontzettend koud, zo koud had ik het nog nooit gehad. Verschrikkelijk.
Even valt mijn moeder stil, prikt met haar vork wat in haar eten, peinzend, zegt dan:
- Mijn moeder kon goed kleren naaien, maar mouwen inzetten, daar had ze moeite mee, daar deed ze heel lang over.
Ik loop wat heen en weer in de keuken, zie oma even in gedachten voor me hoe ik ze gekend heb, hoe ze met haar reumatische handen kleren voor ons, haar kleinkinderen, zat te maken of een stukje breide aan iets wat ik voor school moest maken. Het was een heel lieve oma die niet oud is geworden. Terwijl ik de vaat afspoel zeg ik: ik heb het idee dat u altijd veel meer over uw opoe heeft verteld dan over uw moeder.
Opzij kijkend zie ik mijn moeder aan tafel zitten, 89 jaar maar even in gedachten 15, lopend in een nieuwe zomerjurk, blauw, met een zachtgeel kraagje.
Ze zegt niets terug.