Vanmorgen hoorde ik het direct bij het ontwaken, er is iets veranderd aan het weer. Voor het slaapkamerraam schreeuwde Parel dat ze naar binnen wilde. Ik vind het altijd onthutsend als ik uit het raam kijkend in het schreeuwende bekje van mijn eigen kat kijk. Ze is het wel natuurlijk, maar in het opengesperde schreeuwende roofdierenmuiltje wil ik haar niet herkennen. Een en al naalden en scherpe kiesjes die haar ware aard vertonen, ze is een moordenares. Pareltje is een wolf in schaapskleren.
Ik liet haar binnen maar had geen zin om terug naar bed te gaan, ook al was het pas kwart over zes. Dus ik knipte het licht aan in de keuken en zette theewater op. Tevreden keek ik rond naar mijn keuken en voelde onder mijn blote voeten de schone vloer. Gisteren heb ik een keuken-schoonmaakdaagje gehad, en dat werd tijd ook. Alleen staan de potjes nog op het aanrecht die ik uit de voorraadkast heb gehaald, jam en chutney, maar al van 2008, 2009, en eerlijk is eerlijk, een deel is ronduit mislukt. Toch bewaarde ik ze, netjes in het donker opgeslagen, ik hoopte dat ik er nog wel 'iets' mee kon. Stom eigenlijk.
Als je geen suiker wil of mag eten is het een leuk idee om jam te maken met banaan, of stevita. Dat las ik tenminste op het internet en ik ging aan de gang. Ik plukte vruchten, sorteerde, waste heel zorgvuldig want ik wil geen vieze dingetjes in mijn eten en probeerde de recepten uit. Dagen lang borrelenden pannen op het vuur, het koken van de vruchten, het uitkoken van potjes ... veel werk en bij het proeven bleken toch de recepten die (deels) met suiker gemaakt waren het lekkerst. Vooral de chutneys. De combinatie banaan met kruisbes zou volgens een kookrubriek een lekkere jam moeten zijn. Slijmerig spul werd het, misschien lekker tussen een taartbodem want het blijft fris zurig, maar niet geschikt als jam.
Vandaag ga ik de rest van mijn huis opruimen, de potjes gaan de vuilnisbak in. Heel hoopvol zette ik ook de wasmachine vanmorgen aan, maar naar buiten kijkend zie ik .... dat wassen had ik beter gisteren kunnen doen, toen het nog volop zomer was. Deze ochtend is het winderig en grijs, het dak kraakt zelfs. Maart roert zijn staart, om maar eens een oud spreekwoord te gebruiken. Ik voel me bestolen en zelfs wat teleurgesteld, dat heb ik altijd als we een reeks mooie dagen hebben gehad en het weer opeens omslaat. Als het dan toch zo is, laat het dan ook maar goed regenen, maar de regen blijft volgens Buienradar uit.
Uit het raam kijkend zie ik de velden die braak liggen, gisteren nog in het stof die de landbouwmachines opwierpen, vandaag alsof ze met een vlooienkam bewerkt zijn. Keurig in streepjes gekamd tot aan de einder. Geen ree te zien.
Parel heeft inmiddels hard schreeuwend haar eten opgeëist, uitgebreid op de kattenbak gezeten, heeft me een knetterhard kopje gegeven, en maakte een rondje door het huis ter inspectie, haar staart welbewust en tevreden recht omhoog. Zij voelt zich vast niet bestolen, ze is tevreden met het plekje dat ze vindt, met de kachel die brandt, ze rolt zich op en ze slaapt.
