Het kwam door Hen, die praat er over misschien een hondje te nemen. Misschien. Van de weeromstuit zoek ik op het internet naar hondjes die een baas nodig hebben. Een niet te groot hondje, niet te oud, niet te jong. Gewoon een lief hondje.
Zelf heb ik twee grotere honden via de stichting Prozus gekregen, Jip en Davo. Ik ben helemaal voor het herplaatsen van honden en zou iedereen willen aanraden om ook bij de afdankertjes te kijken, ook al begrijp ik heel goed dat veel mensen liever een pup van een goede fokker hebben. Je moet je sowieso goed oriënteren als je een hond wilt, want een hond heb je al gauw tien jaar in huis, of langer. Van een hond heb je veel plezier, en soms ook wat ongemak.
Terwijl ik op het internet rondkijk naar de koop staande pups of volwassen honden bloedt mijn hart. Ik vind zelfs honden op Marktplaats, o.a. een ongesteriliseerd teefje, een whippet die (ik heb de eigenaar gebeld) altijd buiten loopt en waar de eigenaar geen tijd voor heeft. Op mijn opmerking dat een whippet toch niet altijd in een buitenkennel of buiten hoort te lopen reageert de eigenaar met een: oh, dat gaat hier prima. Het teefje staat wat treurig ogend op een foto, naast in joggingbroek gestoken benen, op de achtergrond ligt de rotzooi van de binnenplaats waar het hondje leeft, o.a. autovelgen, een verroeste kruiwagen en een tas van Jumbo. Er lijkt gelukkig wel van dat groene buitentapijt te liggen, misschien scheelt dat in de kou. Als ik verder kijk op Marktplaats zie ik even verderop een pup te koop, ook in Oss, dat is toevallig. Wel een ander telefoonnummer. Ik vergroot de foto even, wel verdomme, op de foto hetzelfde tapijt, dezelfde klinkers. Zo zie je maar weer, even dik geld verdienen en hoppa, het teefje weer verkopen. Klootzakken.
Ook zie ik een Belgische site waar dieren per meter schijnen te worden verkocht, van vertrouwde fokkers wordt erbij vermeld. En dat geleuft gij. Wat zijn er toch nare mensen en daardoor veel zieke of baasloze dieren. Goddank zijn er ook erg veel lieve mensen, getuige de stichtingen en de mensen die zich inzetten om afgedankte honden een kans te bieden.
Stichting Greyhound in nood en GreyhoundsRescue, zijn heel bekende stichtingen, ze vangen vooral grotere windhonden op, maar er zijn heel veel stichtingen die ook kleinere honden hebben: Prozus, of de Stichting Alas, Paws, Resanito, Dutchyadoptions, de laatste is een asiel in Polen.
Bij Resanito (samenwerkend met Prozus) zie ik een hondje in het formaat wat Hen wil, Millie. Ze ziet er wel heel slank uit, heeft ze iets van windhond? Millie is 1 jaar oud, zo'n 8,5 kg. Wit met bruinige oortjes en bruine vlekjes op de pootjes, een zwart neusje. Het kijken naar de foto's doet me afvragen of ik weer een grote hond of liever een kleintje zou adopteren. Hm, deze Millie vind ik leuk, maar als ik de galgo's zo zie ... pff, ik zou het moeilijk vinden.
Eerst maar eens verder kijken naar kleine hondjes.
Millie: via Prozus/Resanito:
Bij GreyhoundsRescue vind ik de 6-jarige Yma, een wat deemoedig hondje, omschreven als mix kleine windhond, die al jaren bij een spaanse mevrouw woont die inmiddels 17 honden heeft opgevangen, en dat zijn wat teveel honden voor de rustige, zo te lezen wat luie Yma, die zou hier niet misstaan op de bank en ze zou hier ook minder lui worden, denk ik:
Bij Dutchyadoptions.com vind ik nog een kleintje, de driejarige Pluto en 8 maanden oude Mira (mix teckel) en haar zusje Sophia, ach, er zit ook nog een wat ouder deemoedig hondje, ook een kleintje, en hij heet nog Robbie ook. Pluto lijkt me trouwens ook een leuk hondje.
Pluto.
Mira.
Sophietje (niet de beste foto, maar je kan wel goed zien hoe groot ze zijn)
Mijn zus is zich nog aan het bezinnen of ze wel een hondje wil, maar nu ik deze lieverdjes heb gevonden zet ik op mijn blog, stel je voor dat er iemand is die dit leest en zegt: goh, dat wist ik niet, dat er zoveel hondjes een plekje zoeken.
Wees voorzichtig lieve mensen, koop geen hond via onbetrouwbare adressen. Nederland is het gemakkelijkste land om dieren te importeren zonder papieren. Vaak gaan ze eerst naar Nederland, krijgen hier papieren, gaan dan naar België of Duitsland en vanuit die landen worden ze verkocht. Want rechtstreeks vanuit het Oostblok (waar de meeste broodfokkers zitten) koopt niemand, dus doen ze het zo.
De Stichtingen die ik genoemd heb vragen een bijdrage voor de hond die varieert van 200 tot zo'n 300 euro. Dat is om de asiels, het enten, de keuringen, het vervoer etc. te betalen. De honden worden getest op ziektes en karakter, dus op de sites lees je al wat voor hondje het is, of het hondje met katten of kleine kinderen overweg kan etc. Het zijn stichtingen die heel wat meemaken qua dierenleed, altijd in geldnood zitten en toch dit werk blijven doen. Hulde.
Het plan is dat ik volgend voorjaar wat vrijwilligerswerk ga doen bij een Spaans asiel. Misschien bij de man die ook bij het tv-programma Klasgenoten zijn verhaal deed. Hij woont/vangt honden op in Spanje. Dat mezelf een tijdje inzetten spookt al een tijdje door mijn hoofd, en samen met vriendin Birgit (in het bezit van een groot warm hart) lijkt het me te doen, kunnen we elkaar in de gaten houden zodat we niet tien honden rijker naar huis gaan.
Samenvattend, wat voor alles geldt, geldt zeker voor de aanschaf van een huisdier: bij twijfel, neem geen kat/hond!
