De wandeling.

Het is heel bizar om je honden thuis te laten als je gaat wandelen. Toch deed ik dat vandaag.

Davo moet zo'n vier, vijf maal per dag uitgelaten worden, zonder Jip zodat er niet gespeeld of gedold wordt, en daarbij moet hij "stevig doorlopen" en de wandeling mag niet langer duren dan zo'n tien minuten. Aldus de therapeute. We lopen dus telkens hier gewoon op de weg een stukje heen en weer, en dat is het. En had ik al verteld dat Davo ook te dik was bevonden? Vast wel. Nou dat klopt als een bus, hij heeft een dikkig pensje.

Maar goed, over die wandelingetjes met Davo. Zonder Jip komt er niks van want Davo zet zijn hakken in het zand, en gaat over het veld staan staren. Aangezien hij nu een handig tuigje draagt til ik hem als het ware bij kop en kont op en zet hem met zijn kop naar de andere kant, of ik duw tegen zijn kont, of ik soebat, niet dat dat laatste helpt trouwens. Davo blijft stokstijf staan, staart met die heldere maar slechtziende ogen over het veld.

Kortom, het vroeg te veel van mijn geduld. Jip gaat gewoon mee, Davo volgt hem, snuffelt waar Jip snuffelt, piest waar Jip piest. Davo probeert zoveel mogelijk gras en gorigheid naar binnen te werken (het is bemestingstijd, er valt aardig wat stinkerij van de karren af), waar ik uiteraard een stokje (voet) voor steek. Dan begint weer het staren, het stokstijf staan, hoog gillen als ik hem aan zijn tuigje optil en bij de viezigheid vandaan til. Je zou hem.

Ondanks alle goeie zorgen gilt Davo nu en dan, daar schrik ik me te pletter van want ik wil niet dat er weer een wervel verkeerd schiet. Haarfijn voelen honden dit aan, ik geloof echt dat Davo me manipuleert, of kunnen honden dat niet?
Ondertussen lijkt het of Jip medelijden met hem heeft, die loopt weg bij zijn eten als Davo een metertje of twee van hem vandaan gaat staan staren. Nee, dat zeg ik ook verkeerd, een hond kent geen medelijden.
Toch, het doet me denken aan toen Jip een brokje voor Davo neergooide. Was dat toen toeval? Ja, ben ik geneigd te zeggen, een hond is een opportunist, die kent geen gevoelens als vriendschap, of mededogen. En zeker geen "depressie" zoals Davo's therapeute zei, "in de wetenschap wordt gesproken over "timide" honden, honden kunnen niet depressief zijn" benadrukte ze.

Mijn eigenwijze hoofd wil er nog niet aan, als een proefdier depressief kan zijn (zoals ik ooit in de Wetenschap-bijlage van de Trouw las, een mijn hart rakende foto van een depressief konijn erbij), waarom een hond dan niet?
Toch helpt het soms als je hoofd wat vol zit als je wat rationeler naar je honden kijkt.
Misschien liet ik daarom vandaag de honden ook wel gemakkelijker thuis, om gewoon even zonder al te veel gedoe alleen met mijn moeder door het bos te wandelen. Zij duwde dapper, haar 88-jarige rug gebogen van moeheid en een nachtje slecht slapen, haar rollator over de hobbelige bospaden. Ze keek over de velden uit zoals ik Davo zo vaak zie doen. Mijn moeder wil graag lopen, ze zou wel kilometers willen wandelen, als ze het nog maar kon. De zon scheen nog, het liep tegen vijven dus het licht werd warm, de bomen wierpen lange schaduwen over de glooiende en rommelige, zo te zien niet door ruilverkaveling verziekte akkers van Westerwolde.
Mijn moeder zei met haar Rotterdamse tongval: "wat is het hier pchachtig, we zouden wel in het buitenland kunnen zijn, zo mooi .......". We luisterden aandachtig of we verkeersgeluiden konden horen. Niets. We hoorden alleen ergens Vlaamse Gaaien schelden.

Tai Chi Tao.

Het nieuwe seizoen nadert waarop ik met mijn tai chi lessen een aanvang neem. De afgelopen zomer heb ik niet veel les gegeven, alleen in een kuuroord gaf ik enkele dagen workshops aan mensen van alle leeftijden.

Vaak komen in deze kuuroorden mensen met lichamelijke klachten, en dat komt al gauw naar voren als ik mensen vraag om te gaan staan. Een reden voor mij om juist aandacht aan eenvoudige oefeningen te besteden. Op verzoek zal ik een van deze oefeningen beschrijven.

Staan is bij tai chi meer dan "aarden", het is de rug ontspannen en zeker de onderrug. Tip hierbij is dat je je moet voorstellen dat je met je billen in een dun kussentje zakt. Als je dat met aandacht en langzaam doet voel je de onderrug iets langer worden, ontspannen. Dit kan zelfs zittend, je voelt direct verschil. Het is lastig om deze houding aan te houden, al doende val je snel terug in je "normale" houding, maar het is al heel goed als je af en toe, al sta je in de keuken spruitjes schoon te maken of zit je een boek te lezen, je rug op deze manier kunt ontspannen.

De oefening zelf is een ademhalingsoefening die een heel belangrijke meridiaan in gang zet, waardoor je snel energie verzamelt, en tegelijk rustig wordt.  En de oefening is eenvoudig, ideaal om de dag mee te beginnen.

Kan je niet staan? Deze oefening kan ook zittend. Tenminste, op een stoel zonder armleuningen, en zet je voeten zo mogelijk goed op de vloer.
Ga op heupbreedte staan, de heren op schouderbreedte. Je armen hangen naast je lichaam, maar niet klem tegen je lichaam aan. Trek je kin ietsje naar je toe, hierdoor krijgen de wervels in je hals wat ruimte.

Laat je armen laag en sla de handen ineen, maak van je handen een kommetje door je vingers in elkaar te strengelen, til nu je handen op een inademing op maar niet hoger optillen dan tot je navel, draai je handen om, palmen zijn nu naar beneden en je laat je handen zakken op een uitademing. Nu de handen beneden zijn til je ze, weer inademend, nog steeds met de vingers ineen gestrengeld, recht naar voren op, dus de palmen blijven naar buiten gericht, tot, als je dat kan, boven je hoofd. Kan je dat niet, til je handen dan zover op als dat je nog zonder pijn of moeite kan.
Op het hoogste punt begin je weer met uitademen, je laat je handen los en je laat ze zijwaarts langzaam zakken, totdat ze helemaal beneden weer in elkaar geslagen worden, weer op een inademing tot de navel optillen, omgekeerd naar beneden en uitademend, naar voren op een lange inademing weer optillen, etc etc.

Als je dit goed doet adem je kort in, kort uit, lange ademhaling in, lange ademhaling uit, kort in, kort uit, lang in, lang uit.

Dit kan je zo'n 9 keer herhalen. Een goeie oefening om een paar maal per dag doen. Is heel goed voor de luchtwegen, schouders, rug, armen, maar ook voor de meridiaan die "driewarmer" heet. Het woord zegt het al, het geeft energie, en maakt je hoofd rustig.

Is de oefening niet duidelijk, mail me dan, dan stuur ik je een linkje naar youtube waar ik de oefening op zal zetten.