Zoals zoveel mensen was ik wel ooit in Amerika, India, Engeland, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk, België, Spanje geweest, maar nog nooit wezen wandelen in Twente. Dat deed ik eindelijk afgelopen vrijdag samen met zus Hen, wandelen in het Springendal, wel via een uitgezette route want verdwalen zit in onze genen.
De lente kondigde zich aan in zacht weer en geur van blad en mos. De vogels zongen, water borrelde langs in een smal stroompje. Ergens roffelde een specht op de bomen. Wij hoorden verder niets dan deze geluiden en onze kleren die ritselden, onze voetstappen, onze stemmen.
Af en toe zagen we andere wandelaars, meestal in de verte, en we kwamen een fotograaf tegen die met een enorme telelens op de schouder langzaam rondliep, speurend. Mooie man, bruin buitenhoofd en geheel (inclusief telelens) in camouflagekleuren gehuld. Ik vroeg wat over zijn fototoestel, we kletsen wat over waar zijn foto's gepubliceerd worden (diverse publicaties, o.a. in National Geographic). Hij vertelde ook, terwijl zijn bruine ogen af en toe even weggleden op zoek naar een mooi plaatje, dat op het veldje achter hem iedere avond enkele reeën graasden.
We zeiden gedag, liepen verder, om vrij snel te beseffen dat we verkeerd waren gelopen. Terugkerend op onze schreden om de uitgezette route te zoeken, kwamen we bij het veldje waar we een paar minuutjes ervoor nog hadden staan kletsen met die fotograaf. En daar stonden ze, nou ja, kijk zelf maar. Niet de meest elegante beelden om te publiceren, maar het is niet anders.
