Zonnewarmte.

Ze zat hier aan tafel van de week, mijn vriendin Simone. Ze was voor 'zaken' hier in het noorden en kwam een nachtje voor de gezelligheid logeren. Ze had 'onze' boekjes inmiddels bij een klant afgeleverd.
Ooit hebben we samen dat boekje gemaakt ('stille genoegens') naar aanleiding van een gesprek dat begon aan haar keukentafel. Ik schilde een sinaasappel en sneed die in duizenden stukjes, gewoon omdat dat zo'n lekker gevoel is, hoe dat mesje door die dikke sinaasappelschil snijdt. Het gesprek kwam op 'stille genoegens' en uiteindelijk, met het oog op de toen naderende atelierroute, verzamelden we 'genoegens' waar mensen het niet gauw in het openbaar over hebben of zelfs graag voor anderen verzwijgen. Ons doel was al die genoegens in een boekje samen te brengen.
Het verzamelen leidde tot leuke gesprekken met allerlei mensen. Een van de mooiste stille genoegens vond ik: "opstaan met een liedje in je hoofd", een stil genoegen van mijn zwager Karel. Zelfs toen hij ziek was zei hij: weet je dat ik dat nog steeds heb, dat er 's morgens een liedje door mijn hoofd speelt als ik opsta?'.
Dat boekje werd een succes tijdens de open atelier route en is, geheel dankzij de inspanningen van mijn vriendin, herdrukt. Je kan het bestellen via Simone's webwinkel "Gloria".

Kortom, we hadden het over de aanleiding van het maken van het boekje, maar hadden het ook over onze gezondheid, het ouder worden, over verlies van geliefden, en over onze eigen sterfelijkheid.
Ik zit in zo'n levensfase waarin er van alles gebeurt, waarin verdriet een vaste metgezel is.
Ik hoorde mezelf zeggen: 'ik heb het gevoel dat het van binnen tocht'. Geen idee waar die woorden opeens vandaan kwamen maar zo is het echt. Het rilt en schudt af en toe om af te wisselen met een gevoel van kou, leegte.
Simone begreep wat ik bedoelde, ze kent het gevoel.

Zo gaat dat soms in het leven, de wind steekt op, en aan diegene die je liefhebt wordt gescheurd en getrokken en daardoor ook aan jezelf.
Overmacht.
Het enige dat je kan doen is de storm uitzitten.
Mijn vriendin Marrie zegt altijd: de storm gaat ook weer liggen.

Aan haar woorden hou ik me vast, me soms voelend als het kind van vroeger in het openlucht zwembad.
Het was een van mijn 'stille genoegens', het gevoel van de zon op je lijf op een onverwachts moment. Herinner je je nog, dat wanneer je als kind naar het buitenbad ging om te zwemmen, het eigenlijk nog te koud was, maar je toch met zijn allen het water in ging? Als je tanden gingen klapperen moest je er uit. Je rende zo snel je benen konden naar je te kleine badhanddoek, rillend en koud in je badpakje en het slimste was om je stijf op je handdoek neer te drukken tegen de aarde, zo min mogelijk wind vangend, armen klemvast tegen je zij, het liefst pal naast iemand anders. Wachtend, rillend van de kou, af en toe naar de hemel opkijkend of er al een blauw stuk zichtbaar was in de hemel, kijkend hoe de wolken traag voorbij schoven, twijfelend of de zon door zou breken. Maar soms, opeens ....... braken de wolken en voelde je die met niets te vergelijken warmte van de zon.
Doe je ogen even dicht, en stel je voor ..... de wind gaat liggen, de zon komt door. Voel je de warmte? Voel je het?