Sorry hoor, maar nu is het echt kloteweer. De regen striemt horizontaal langs mijn ramen en de honden krijg ik niet naar buiten. Zelfs Jip niet. Overvallen door een stortbui en vlakbij huis deed ik Jip's riem los, kon die zich tenminste redden, en daar ging hij, in volle galop naar huis waar ik hem even later tegen de voordeur aangedrukt aantrof, zich schuddend. Tja, als hij zelf de sleutel om kon draaien was het nog fijner geweest, dan had hij zich liever binnen uitgeschud. Soms denk ik dat ik iets van een masochist heb om hier te willen wonen. Op dat moment strijkt meestal, al is het maar kort, de zon met een gouden vinger over het landschap, of kijk ik ademloos naar de lucht, de wisselende kleuren van het land, de overtrekkende vogels.
Groningen, stoer groots landschap, zelfs het stuk dat als het lelijkst van Groningen wordt beschouwd, doorkruist door elektriciteitsmasten, is onwaarschijnlijk mooi.
Oeps, die foto van Jip en Davo schiet er per ongeluk tussendoor. Zie je die dikke buiken?
