Dit weekend ben ik in Denekamp. Af en toe ga ik energie opdoen via tai chi, qi gong, en ditmaal heet de workshop die gegeven wordt: deep field relaxation, wat ik niet alleen een beetje zweverige benaming vind, maar ik ben ook een type van 'eerst zien, dan geloven'. Ik verwacht een nieuwe ervaring in ieder geval. Bovendien wordt het weekend niet alleen geleid door vriend en goeroe Martin Wessels, maar zijn er twee anderen, Cliff en Galina Sanderson die thuis zijn op het gebied van Healing etc, een terrein waar ik helemaal niets over weet.
Kortom, ik reed vanmorgen al vroeg weg van huis, een beetje verkouden, maar dat mag de pret niet drukken. Het is prettig rustig weer, geen zon, geen regen, niet te koud, niet te warm. Aan weerszijden van de rijksweg in Duitsland lagen de velden kalm en groen te zijn, geen ree te zien, wel veel doodgereden egeltjes, dankzij de wegwerkzaamheden ten behoeve waarvan de weghelften onverbiddelijk en zonder doorgangen voor het dierenleven van elkaar gescheiden zijn door kilometerslange blokkades. In gedachten zag ik de egeltjes scharrelen langs die blokkades, totdat hun voetzooltjes zeer deden, af en toe gepasseerd wordend door een auto.
Rond Nordhorn moet ik van de rijksweg af, en reed ik richting Denekamp. Ik was van plan eerst in het centrum wat te eten en me daarna te melden bij ons overnachtingsadres.
Ik ging zitten op de houten banken die voor het plaatselijke 'grand' café stonden opgesteld. Aan de ene kant van me zaten een moeder en oma, een tweeling in een karretje stond naast hen, jengelde wat. Aan de andere zijde zaten die heren achter het bier, en zo te zien niet hun eerste. Ze draaiden shagjes, becommentarieerden de tweeling en beoordeelden de schoonheid van de moeder toen deze vertrokken, ik bestelde een grote koffie verkeerd en een broodje kroket, met desembroodje.
Over het grote plein kwam een scootmobiel aangescheurd, een rode. Erop een oudere mooie blonde vrouw die 'jodelahieho' riep en zwaaiend aankwam, deed of de scootmobiel niet meer kon remmen terwijl ze op een van de mannen mikte die naast me aan hun bier zaten. Uiteraard remde ze wel, en ze reed weer achteruit, parkeerde het ding en kwam aanlopen, moeizaam zag ik, want aan haar benen kon je zien dat ze niet voor niks op een scootmobiel rondreed.
Ze nam plaats naast de mannen links van mij, ze riep 'hallo moppie' tegen de serveerster en bestelde. Ze wendde zich naar mij en zei: 'let maar niet op mij hoor, ik ben vaak zo druk'. Ik stamelde iets terug, en ik voelde mijn mondhoeken krullen, dit was een leuk mens gewoon.
Ze vertelde dat ze hier vaak kwamen met een groepje vrouwen, aanschoven bij de mannen op het terras, en ze noemde namen en leeftijden, het varieerde nogal. Ze wees op een vrouw die aan kwam lopen: 'kijk, daar heb je mijn vriendin, die in dat oranje jurkje'. Vlot kwam vriendin aanlopen, ook een mooi mens, en in uiterlijk het tegenovergestelde van de vrouw die al naast me zat, donker haar en ogen, maar ook mooi en verzorgd.
Ik schoof een plaatsje op zodat de vrouwen naast elkaar konden zitten. Er werd wat heen en weer gepraat, de blonde vrouw was naar de dokter geweest en de uitslag was goed, ze was opgelucht, maar ondertussen plukte ze ook een beetje onrustig aan een hand die tot ver over de pols in een brace zat.
Ze vroegen of ik met vakantie was in Denekamp waarop ik vertelde dat ik dit weekend in het klooster zat voor een 'seminar' of 'workshop tai chi', het woord 'healing' liet ik maar niet vallen, laat staan 'deep field relaxation'. Ze vonden dat je aan mij kon zien dat ik 'rustig' was, heel mijn uitstraling was rust. Aldus de dames.
'Het zou ook wel wat voor mij zijn', zei de blonde 'maar ik heb nooit rust, ik voel me echt nooit rustig'. 'Tja' zei ik, 'dan zou je juist iets van tai chi of zo moeten doen, dan word je vanzelf rustig'.
De donkere vrouw (71 jaar oud en al 50 jaar getrouwd), niet onbekend met tai chi, beaamde dat.
Ik vertelde dat ik in Veendam woonde (waar de blonde dame bepaald niet onbekend was want ze hadden 50 jaar uit en thuis Veendams voetbal gevolgd), maar dat ik Rotterdamse was en ook in Zwijndrecht had gewoond. De blonde dame kwam uit Puttershoek (waar in de zeventiger jaren mijn man werkte), en bleek in het café, waar mijn man en ik vroeger wel eens kwamen, te hebben gewerkt. Nog gekker, ze bleek een zus van de eigenaar, Kees Verkerk. Ze liet foto's zien op haar iPhone, filmpjes. Daar zat Kees in Noorwegen, ouder, maar nog duidelijk Kees.
Het leek of zowel de donkere dame als de blonde allemaal linkjes hadden naar mijn verleden. We kenden elkaars leefgebied, wat heel grappig was. De donkere vrouw zei tot drie maal toe dat ik verdomd veel leek op .... die uit Rotterdam kwam. Ik antwoordde dat het met niet verbaasde, dat alle Rotterdammers familie van mij zijn.
Nog even kregen we het over tai chi, en zei ik tegen de blonde vrouw dat het echt heel goed voor haar zou zijn om zacht haar hand en arm te strelen, om de doorstroming te bevorderen. 'En eigenlijk nooit met je benen over elkaar zitten'. Ongevraagde, maar lief bedoelde raad. Ik vond de dames zo leuk dat ik wenste dat ik ook zo'n vriendinnengroep in de buurt zou hebben.
Maar het was tijd om weg te gaan, mijn 'seminar' wachtte. Ik ging betalen en gaf daarna de dames een hand, en ja, ik mocht een foto maken. Dag mooie sterke vrouwen, het was een groot genoegen, echt een groot genoegen. En de groeten aan Kees.
