Bijna twaalf uur 's nachts en de telefoon gaat, net terwijl ik met een mond vol tandpasta sta.
"Hawwo"?
Even denk ik, gezien het tijdstip, dat het "zo'n" telefoontje is, het zou niet de eerste keer zijn.
Dan hoor ik tot mijn verrassing de stem van mijn kleine broertje, nou ja, klein, mijn jongere broer moet ik zeggen.
Het is drie uur vroeger waar hij is, Brazilië, dus hij zegt: "ik weet dat het al laat is bij jullie".
Ja, maar dat maakt geen fluit uit, mijn bad staat nog vol te lopen, ik lig nog lang niet in bed, dus ik zeg: "wachf ewe". Ik spuug de tandpasta uit en zeg nu iets duidelijker: "wacht even". Slokje water, en dan jubel ik in de telefoon hoe blij ik ben dat hij belt. Hij vraagt hoe het hier gaat, en ik vertel, en dan wil ik weten hoe het daar is. Warm?
Het is goed met hem en met Paulo, en ja, het is er warm, morgen gaan ze vroeg naar het strand, als het nog niet te heet is, en als het niet regent, want regenen kan het er ook, met bakken.
Deze week komen ze al weer thuis, het is omgevlogen.
Ik luister naar mijn verre maar zo dichtbije broer, hoor de achtergrondgeluiden, zie de beelden voor me die hij van de kamer en het uitzicht schetst, de palmbomen, het wat armoedige hotel dat wel van wifi voorzien is, het stukje van de zee dat ze kunnen zien.
Ondertussen ben ik al lang in mijn bad gestapt, precies goed is het warme water, de telefoon aan mijn oor. Hè heerlijk, gewoon in Nederland, en onverwachts toch ook een beetje in Brazilië.
