Het gebeurde vorige week. We waren onderweg naar Bretagne en kreeg een email van iemand die ik heb leren kennen omdat ze in de buurt woont en we o.a. beiden van honden houden. Het is zelfs zo dat ik mijn tweede hond, Prins Yardan, dankzij een tip van haar heb gekregen. De 'gouden' hond die u hier op mijn blogpagina ziet staan. Yardan leeft niet meer, maar ik denk nog vaak aan hem.
Maar goed, voordat ik afdwaal en van alles over het te korte leven van deze prachtige hond ga vertellen, ik kreeg dat mailtje en ik gooide het direct weg, geschrokken van de foto die erbij zat. Daar zat ik dan, op vakantie in Frankrijk, in een kamer van een b&b die me tegenstond, met die nare foto op mijn netvlies. Ik was me rot geschrokken. Op de foto stond namelijk een vrachtauto met op elkaar gestapelde roestige kooien waarin honden zaten gepropt. De honden zagen er rustig uit, murw of moe, dorstig of uitgehongerd, geen idee. In sommige kratten lagen de honden op elkaar, zo vol.
Nu raak ik ook altijd van mijn apropos als ik op de rijksweg langs een vrachtwagen rijd waarin kippen worden getransporteerd. De veren waaien je tegemoet, en als je passeer zie je - omdat de zijkanten van de vrachtwagens open zijn - die enorme hoeveelheid arme kippen op hun buikjes in de kratten zitten, op weg naar hun dood. Plofkippen of afgedankte legkippen.
Waarom zouden we kippen wel zo mogen behandelen en honden niet? Waarom zou je geen hond mogen eten en kip wel? Daar zat ik dus over na te denken in die kamer die tijdelijk ons overnachtingsadres was.
Overigens, de tekst van degeen die het mailtje stuurde was: 'kijk, hier krijg ik nou nachtmerries van'.
Tja, ik ook, ik kon er niet van slapen, ik bleef me maar afvragen wat voor gruwelijkheden gaande waren op deze foto.
Een paar dagen zat ik hierna zonder internet, maar de foto bleef me dwarszitten. Zodra ik weer ergens kwam waar internet was schreef ik alsnog een mailtje terug, en opperde dat het misschien een goed idee was om dit soort ellende te melden bij Avaaz of bij wereldwijd werkende instanties die wat tegen dierenleed doen (de IFAW?) en ik vroeg: waar heb je die foto vandaan, wie doet dit, wat gebeurt hier?
Ze stuurde een mailtje terug, dit stond er in:
Ik merk dat jullie erg schrokken van de foto met de honden opgeladen op een wagen...sorrie, ik wilde niemand nachtmerries bezorgen. De foto is gemaakt in Thailand, daar is net zoveel hondenleed als in Spanje, China en op een bepaalde manier ook in Nederland. Waar niet? Hoe dan ook, Dutchy Puppy is er mee bezig (geweest):
Toen wist ik nog niks maar aangezien Dutchy Puppy 'er mee bezig was geweest' ging ik even lezen wat er nou precies op die foto gebeurde. Dit was het:
750 HONDEN GERED UIT HANDEN THAISE SMOKKELAARS (13-1-2012)
Daar wachtte de honden een wrede dood. Ze zouden worden geslacht en gebruikt worden voor consumptie. Hondenvlees is in Vietnam namelijk een delicatesse.
Deze honden zijn hier gelukkig aan ontkomen. Ze zijn overgebracht naar een asiel in de provincie Nakhon Phanom. Eén van de smokkelaars is gearresteerd. De rest is gevlucht.
Vorig jaar zijn ongeveer tweeduizend honden die hetzelfde lot te wachten stond, gered door de Thaise overheid.
Bron:De Gelderlander
Goed. Bizar genoeg moet je er blij mee zijn dat deze foto gemaakt is. Overigens, de foto die ik doorgestuurd kreeg was van een veel grotere vrachtwagen, met veeeel meer honden. In ieder geval, troostte ik mezelf, waren deze honden gered.
Ik hoop, naïef misschien, dat tijdens mijn leven een eind komt aan dierenleed. Is dat geen voorwaarde als we zeggen dat we in een 'beschaafd' land wonen? Landen in de EU zouden toch afspraken moeten hebben en toe moeten zien op welzijn van mens EN dier. En de rest van de wereld idem dito.
We vertrokken na een weekje Plouha weer uit Bretagne, zeiden gedag tegen onze engelse vrienden in wiens b&b we hadden gelogeerd. Net voor we de auto instapten gebeurde het, twee honden kwamen de inrit oplopen, ze hadden net de heel drukke weg moeten oversteken om dat te doen. Ik draaide me om door de verbaasde uitroep van onze engelse vriendin, zag de honden. Een volwassen jachthond met een zender om haar nek, naast deze hond een kleine goudbruine pup. Ook met een halsbandje. Ze stonden stil, keken naar ons, de jachthond draaide om zijn as, aarzelde, wilde de weg weer oplopen waar continu auto's met hoge snelheid langsreden. Om te voorkomen dat ze doodgereden zouden worden hurkte ik, lokte ze, en de pup kwam kwispelstaartend naar me toe. Ik greep het beestje vast, tilde het op, waardoor ook de jachthond bleef staan, al draaide ze zich telkens om haar as, ze vertrouwde me niet, ze aarzelde of ze de weg weer zou op lopen. Ondertussen scheurden telkens auto's voorbij. Ik voelde de warmte en de zachtheid van het jonge hondje dat ik tegen mijn borst geklemd hield, het wild bonkende hartje onder mijn hand, het bekje met de scherpe tandjes schrapte langs mijn vel maar ik liet niet los. Een roze tongetje likte me. Ik wist gewoon, als ik het hondje los laat gaat het mis, dan lopen ze de weg op. Een derde hond stak nu tussen de auto's door de weg op, liep ook de inrit op en voegde zich bij de onrustig heen en weer dribbelende jachthond. Het leek of ze elkaar kenden.
Onze engelse vriendin mopperde op de Fransen, dat ze hun honden zo maar los laten lopen. De hond die het laatst was komen aanlopen kende ze, die liep wel vaker alleen rond. Maar ze zei ook: laat het beestje maar los, want het is vast wel van iemand. Het hondje had inderdaad een halsbandje om, maar dit zachte jonge lijfje loslaten .... ? Op zulke momenten word ik redeloos, geen haar op mijn hoofd dat ik dit hondje de weg zou laten oversteken, ze reden er gemiddeld zo'n 80 km per uur en het was er druk dankzij de ochtendspits.
Opeens namen de twee volwassen honden de benen, renden de weg weer over en liepen de tegenoverliggende straat in, een heel rustige straat. Ze bleven staan, keken naar de overkant waar ik nog steeds met de pup in mijn handen stond. Ik nam een beslissing, stak de weg over en liep het straatje een stukje in, de honden voor me uit drijvend, zette de pup neer en joeg ze weg, de andere kant op. 'Go, just go', riep ik, in mijn handen klappend, alsof ze engels zouden verstaan.
Onze Engelse vriendin hielp, riep 'allez, allez' en nog iets franserigs. De drie honden keken me alledrie aan. Weer klapte ik in mijn handen en toen zetten ze zich in beweging, liepen verder het straatje in. Ik stak de weg weer over, mijn hart voelde ik net zo hard bonken als het hartje van de pup die ik net had neergezet, ik moest omkijken of ze me niet volgden. Ze waren er nog, maar liepen verder het straatje in, het pupje huppelend met zijn kleine beentjes achter de grotere honden aan.
Frankrijk. Een geciviliseerd land. Toch loopt er een pup van een paar weken oud los op een drukke doorgaande weg. Ook stonden er een stukje verderop Bretonse paarden met slecht onderhouden, ingescheurde en doorgegroeide hoeven. Ik zag diverse zwerfhonden op drukke (toeristische) plaatsen, op het strand, op een enorme parkeerplaats bij een supermarkt. En dan heb ik het nog niet over wat de Fransen doen met ganzen.
Nu ben ik in de Ardennen. De jagers lopen weer door de velden, in Frankrijk en ook hier. Vast ook waar ik zelf woon, in Groningen. Toegestaan dierenleed in de EU. Nederland, Frankrijk, Spanje, het maakt niet uit welk EU-land ik op noem, het is één pot nat. Toch heb ik hoop dat we dieren ooit weer met meer respect gaan bekijken, dat we bijvoorbeeld weer gaan praten over een 'veehouderij' in plaats van over 'vleesproducenten'.
Vandaag kreeg ik een ander mailtje. Van iemand die ik ook ken dankzij 'Prins Yardan'. Zij heeft hem namelijk opgevangen toen hij, nadat hij gered was in Spanje (samen met zijn broertjes en zusjes gevonden in een vuilnisbak), naar Nederland kwam. Zij stuurde een link naar een dierenopvangcentrum in India (zie hieronder). Als een land als India, waar de mensen zo ontzettend arm zijn, liefde, aandacht en geld aan dieren kunnen besteden, dan blijk ik toch niet zo naïef te zijn, en kan ik blijven geloven dat er ooit een dag komt dat ook wij, wij die het financieel gezien zoveel beter hebben en zeggen dat we in een beschaafd Europa wonen, op een dag weten hoe we dieren horen te behandelen.
