Lucht foto's.

Voor mijn hartsvriendin Maartje, die misschien alleen maar last heeft gehad van de hitte, en niet de fraaie luchten heeft kunnen zien, heb ik de afgelopen dagen foto's gemaakt. Ik plaatste de foto's gisteren of eergisteren. 

Maar ik nam er gisterenavond nog een paar. Van het moment dat het nog mooi blauw was en net voordat de zon afscheid ging nemen. Al snel kwamen de regenwolken, overigens zonder verkoeling te brengen. De hitte hing als een dikke slecht in te ademen brei tegen de plafonds, tegen het dak. Ramen en deuren stonden tegen elkaar open, maar de lucht kwam niet in beweging. Alleen het tikken van de ongelukkige vliegen die binnen tegen de ramen vlogen was te horen. Af en toe vielen er wat grote kletsende druppels uit de hemel, en rond twee uur vannacht weerlichtte het een paar maal. Ik telde: er zaten meer dan twintig comfortabele, rustgevende seconden tussen het lichten en het rustige rommelen in de hemel (het inslaan in de bomen hier vlakbij heeft mijn basis ietwat aan het wankelen gebracht). Toen vond ik het ook wel tijd om naar bed te gaan trouwens, alle deuren sluitend, de hitte opsluitend tot deze morgen. 

De laatste twee foto's zijn van deze ochtend en terwijl ik ze maakte hoorde ik het stemmetje van Thea, een fotografe die ik op mijn verjaardag dit jaar ontmoette, ze vertelde het een en ander over foto's maken, over fototoestellen die goed voor beginners zoals ik waren en ze voegde er wat afkeurend aan toe: er zijn mensen die maken van elke scheet, van iedere zonsondergang een foto. Ik zei toen: ik hoor bij die mensen. 

Logé.

Er is een logeetje in huis. Een aandoenlijk kijkend hartveroverend lief fit slim snel blijmoedig onverschrokken dertienjarig Jack Russeltje. Ze heet Rusty en heeft stijl, benadrukken de diamanten letters op haar halsband.

Al ben ik al jaren geleden voor haar charme's gevallen, nu ze als logé in huis rondloopt botsen we af en toe. Niet vaak, alleen op de momenten dat ze gaat blaffen. Hard en schel blaffen. Ik trigger het zelf, namelijk door de hondenriemen te pakken.
De allereerste keer dat ze hier is en blaft terwijl ik de riemen pak laat ik de riemen direct vallen, en ik loop een paar stappen weg, zeer tot verbazing van Jip en Davo, die geduldig op hun lange poten blijven staan waar ze staan. Rusty, zo'n 15 centimeter hoog, loopt zigzaggend onder hen door, piept, jammert, blaft. Ik loop weg, ga weer lekker op de bank zitten, even maar, want ze komt kijken wat ik aan het doen ben, snapt er niks van. Dan sta ik weer op, loop naar de nog bij de buitendeur staande wachtende Jip en Davo en doe ze hun tuigjes aan. Jip geeuwt, Davo rekt zich nog eens uit, Rusty loopt tussen de wirwar van hoge benen door, piept.

Dan pak ik haar riempje en ze begint weer te joelen. Ik laat het riempje bij het allereerste geluid dat uit haar komt direct weer los, het valt net naast haar op de grond. Ze kijkt ernaar, dan omhoog naar mij: "is het dat"? Ze kan het niet geloven, piept blaft en jammert verder, maar ik blijf rustig staan tot ze stil is en dan vraag ik haar om te gaan zitten. Ze stort zich ter aarde, voor zover dat mogelijk is voor een hondje dat haar buikje amper 10 centimeter boven de aarde heeft. Ze trilt van ingehouden spanning en piept nog steeds een beetje terwijl ik het riempje aan het halsbandje vastmaak, maar voor nu is het genoeg.

We oefenen dit rustig aanlijnen, en om het haar heeeeel duidelijk te maken waar het om gaat lijn ik ze ook af en toe gewoon voor de lol aan. Ik loop een rondje door de tuin, maak haar weer los. Het gaat prima. Na een halve dag was het blaffen voorbij, tot gisteravond, toen vergiste ze zich, twee blafjes kwamen er uit, maar vooruit, die zijn haar vergeven.