Honden.

Ochtend. Het miezert. Jip wil graag gaan fietsen, zegt hij, kijkt me met verwachtingsvolle ogen aan. Ik streel Davo, 'hee, lieverdje, word eens wakker'. Hij kijkt niet op of om, ligt met open ogen, kop op de rand van de mand, pootjes elegant over elkaar heen gevouwen. Geen zin.

Dus doe ik Jip de halsband om, rammel met sleutels, doe de voordeur open en we stappen naar buiten. Jip laat ik even wachten, terwijl ik de fiets buiten zet. Ik aarzel, ik weet dat ik Jip een groot plezier doe als we samen gaan fietsen, het tempo is dan hoger, de afstand groter, maar ...... ik voel me altijd schuldig tegenover Davo. Nee, Davo zelf heeft er geen problemen mee. Die heeft vanaf de eerste dag dat hij hier in huis kwam duidelijk gemaakt: ik weet wat ik heb, niet wat ik krijg. Ha, maar als ik mijn autosleutels uit de keukenla pak ik het een ander geval, dan staat hij binnen no-time bij de deur.

Maar ik wil niet met de auto ergens heen, overal heeft Staatsbosbeheer borden neergezet dat de honden niet meer los mogen, ik wil vandaag gewoon in de buurt gaan fietsen.

Ik doe de voordeur weer open, loop naar de kamer, maar Davo ligt nog net zo in zijn mand. Tilt even genietend zijn kopje omhoog als mijn handen over zijn zachte warme vel gaan. "Echt geen zin?". Nee dus.

Dan gaan we, Jip en ik. Even rustig aan, maar Jip heeft al snel flink de pas erin en zodra we het fietspad bereiken dat door het bosje gaat, laat ik hem los. Daar gaat hij, kluiten zand en gras vliegen om mijn oren. De kracht van een paard, maar dan in een hondenlijf geperst.

Als het fietspad achter ons ligt gaan we eerst nog een stukje over een landweg, dan slaan we af richting dorp, dus lijn ik Jip weer aan. Het wordt nog spannend voor Jip, hier en daar slaan honden aan, soms achter een hek, soms in een huis. Ook ik vind dat spannend.

Toen ik hier tien jaar geleden kwam wonen ben ik diverse malen door honden belaagd. Twee Deense doggen schoten eens de weg op toen ik aan kwam fietsen met mijn hondje aangelijnd naast me. Maar ook een herder, een rottweiler, een jachthond, en een jaartje geleden stond er opeens, zonder begeleiding, een Bordeaudog op het fietspad bij het bos. Ik keerde om, maar een andere keer kwam ik hem tegen op de terugweg, hij stond in de berm bij een varkensfokkerij, en ik was met twee honden en durfde er niet langs, riep en uiteindelijk kwam er een man bij de fokkerij vandaan die de hond terugriep. De honden die hij voor deze had kwamen ook altijd de weg op als ik langsfietste. Misschien zijn ze doodgereden, want oud waren ze nog niet.

Hier op de weg waar ik woon is het niet anders. En in de tien jaar dat ik hier woon zijn er diverse incidenten met honden geweest.

Een klein stukje verderop woont een alleenstaande man en zijn honden liepen regelmatig op de weg, gingen opzij als er auto's aankwamen, vielen uit naar de fietsers die langskwamen. Daar kwam de politie uiteindelijk voor, en die roken op het erf bij de man hennepplanten. Tja. Dankzij zijn loslopende honden kreeg deze man een strafblad. Nee, dat zeg ik verkeerd, hij kreeg een strafblad omdat hij hennep verbouwde.

Een van zijn honden, de kleinste, kwam regelmatig schooien in mijn tuin, dat vond ik prima, beter dan op de weg gevaar lopen of op zo'n erf liggen. Het hondje is inmiddels van ouderdom overleden. De buurman is aan een nieuw leven begonnen, heeft een vriendin. Zijn rottweiler loopt nog maar zelden los, zit meestal opgesloten in een schuurtje, niet leuk voor de hond maar wel voor mij en de fietsers, want hij ging in de loop der jaren steeds feller uitvallen en eens ben ik door hem gevallen. Ik ging fietsen met mijn hondje en wilde een andere route dan normaal nemen, hopend dat die hond niet losliep. Ik keek eerst even op de weg voordat ik zijn kant uitging, niks. Maar helaas. Vanaf de oprit schoot hij de weg op toen hij ons hoorde naderen. Mijn whippet, die netjes naast me liep sprong met een gil opzij, tegen mij aan waardoor ik (ik heb een ligfiets) onderuit ging. Ik schreeuwde tegen de rottweiler, die, missie geslaagd, rustig naar zijn plekje op de oprit terugliep.

Een eindje verderop kwam steevast de volgende barrière. Een grote boerderij, loslopende 'erf'honden. Twee collies en een klein soort Keeshondje liepen er altijd op de weg. Altijd. Lieve collies trouwens, het Keesje blafte fel en hapte dreigend naar je benen. Een van de collies is doodgereden, de andere stierf en werd vervangen door een Belgische herder die continu van huis wegliep, de reeën opjoeg in het veld. Tot de honden verhuisden door een echtscheiding. En nu zag ik deze ochtend dat de man die aanvankelijk hondenloos op de boerderij achterbleef, aan kwam rijden op een zitmaaier, aan de riem naast hem lopend een nieuwe hond: een rottweiler. Ik zucht maar eens over de voorkeur van veel mensen.

Maar ik was nog niet klaar met de incidenten opnoemen. Het is al lang geleden, maar ook mijn moeder is in de tijd dat ze nog fietste, ernstig in haar been gebeten door een loslopende hond van hier op de weg wonende mensen. Ze werd naar de dokter gebracht, de hond is afgemaakt.

Ook een hek waarachter de hond zit terwijl de bazen weg zijn garandeert niet altijd je veiligheid. Twee huizen verderop wonen heel aardige jonge mensen, keurig huis, lieve kinderen, en twee honden. Een schat van een boxer en een enorme Riesenschnauzer. Het hek sprong open omdat de schnauzer er tegenaan sprong, de eigenaars waren er niet, hun hond viel aan, beet mijn whippet die direct plat ging, zijn buik naar boven rolde.

Hij werd ondanks deze 'overgavestand' in zijn keel gegrepen, en mijn hond gilde, gorgelde. Ik sloeg met al mijn kracht die enorme hond op zijn rug. Hij schrok, liet los en keerde zich om naar mij, maar viel me goddank niet aan.

Mijn hondje was direct toen hij losgelaten werd opgesprongen en weggerend, tussen het verkeer door, ik rende met mijn armen naar het verkeer zwaaiend daar weer achter aan. Een kilometer verderop stopte mijn hondje pas. Hij kon dagenlang slecht eten, had een opgezwollen nek die zwart verkleurde.

Nee, ik ga nog maar zelden die kant uit, ik prefereer de route waar ik de minste kans heb op "aanvallen": het fietspad door het bosje.

Overigens, twee dames hebben me op ditzelfde pad eens uitgescholden omdat een hond (niet de mijne) tegen hen opsprong. Een bullterriër, waarvan de baas heel ver in het veld liep. Daar was ik flink pissig over, maar ik begreep hen wel.

Het is te gek voor woorden dat je als fietser of wandelaar, op je hoede moet zijn voor andermans (loslopende) hond. Ik wil maar weer eens wijzen naar mijn website degebetenhond.com

Nogmaals: denk na wat voor hond je neemt. Er zijn veel organisaties die honden uit het buitenland een kans bieden! Het karakter van deze honden is al bekend, en de honden worden getest op ziektes. Maar wil je dat niet, oriënteer je goed, koop in ieder geval nooit een hond van een malafide fokker!!! Daarmee hou je een zeer dieronvriendelijk fokbeleid in stand en loop je kans op torenhoge doktersrekeningen of in het ergste geval een dode pup.

Wat staat voorop als je een hond kiest, kies je voor een goed karakter of voor een stoer uiterlijk? Wil je een rustige hond of wil je juist een heel aktieve hond?

Ga naar cursus, heb geduld en leer je hond kennen. Zorg dat je hond niet tegen mensen opspringt, hou je hond op je eigen terrein, en zorg dat hij geen overlast geeft. Want als ik al zoveel incidenten op kan noemen, hoeveel zijn er dan niet in heel Nederland?

Ik zou bijna begrip krijgen voor de borden van Staatsbosbeheer, die overal, en dan bedoel ik ook echt OVERAL de afgelopen weken zijn verschenen met de vermelding dat de hond niet meer los mag lopen.

Samen sterk.

We wandelden samen in het bos, mijn vriend en ik, vorige week. Het was nat en een beetje somber, er kwam fijne regen uit de hemel vallen, maar zo fijn dat je het bijna niet merkte. Een gereformeerd regentje noemden we dat vroeger: je merkt het amper, maar je wordt uiteindelijk toch drijfnat.

Davo lijkt vaak wat moe, dus die liep bij ons, zijn snuitje in mijn knieholte. Jip liep met grappige hoge pootbewegingen door het natte lange gras, zijn snuit telkens in de muizengaten stekend, even gravend, dan weer wegspringend. Blij.

Opeens schrokken we alle vier van een wat spookachtig geluid, een uil? op klaarlichte dag?

We haalden onze schouders op, liepen verder, maar er volgde een andere, schorre schreeuw, die ergens uit het bos rechts van ons leek te komen. Kippevel. Uiteraard keken we in de richting van het geluid, en wat zagen we? In het donker onder de bomen stonden twee grote kraanvogels, grijs, met gekroonde hoofden. Je kon het bijna niet zien, maar ze zaten in een enorme kooi, die gelijk een tuin afgrensde van het water en het wandelgebied. Erachter zagen we nog net een dak van een boerderij. In de kooi stonden bomen waarin we ook nog grote uilen knipogend zagen zitten. Maar vooral de aanwezigheid van de kraanvogels verbaasde ons. We stonden even naar die exotische dieren te kijken die met felle ogen terugkeken, heen en weer stapten met geagiteerde lange benen, krassend schreeuwend om het onraad, wij.

Waarom wil iemand in vredesnaam dit soort dieren houden als huisdier? Waren het dieren die om de een of andere reden niet meer terugkonden naar de natuur?

We liepen verder, de stilte af en toe verscheurd door de vogels die ons nariepen. Het deed iets met de donkerte en natheid van de dag, het voelde alsof we in een ver-weg-land in de jungle liepen.

Geïnspireerd door die vreemde sfeer sloeg mijn verbeelding op hol en ik stond stil, draaide me om naar mijn vriend en keek hem strak aan, mijn ogen iets dichtgeknepen om de spanning te verhogen: "stel je voor, we staan hier in die vreemde stilte, in dat donkere bos, we lopen verder maar horen achter ons een naderend gerommel. We denken aan onweer, kijken naar boven en zien dat ook de honden dat doen, dat hun haren overeind staan. We zien de lucht die bijna zwart is geworden, maar voelen dan dat ook de aarde onder onze voeten begint te trillen. De bladeren van de bomen ritselen, het geluid zwelt aan en we weten: er is iets aan de hand wat ons verstand te boven gaat. Ik word kalm, ik besef dat de tijd is aangebroken. Ik draai me om naar je, en zeg: "volg me, het is tijd". Wat zou je denken, doen?".

Hij heeft terwijl ik stond te praten aandachtig en met grote ogen staan luisteren, zegt nu: 'ik zou met je meegaan, ik zou je overal volgen', slaat vervolgens zijn armen om me heen.

Lief he? Goddank gebeuren dit soort dingen voor ons alleen maar in de film, bleef de hemel en aarde rustig tijdens de rest van de wandeling. We boffen maar dat we leven in dit tsunami-vrije, aardbeving-loze landje. Een regenachtige zomer, nou en.