licht en schaduw

Avond

Avond, het licht neemt afscheid. Fred en ik lopen nog een rondje, zijn vel glanst als goud in het late zonlicht. Lange schaduwen. De geuren van het land roepen heimwee op, vormen een klont in mijn borst die me huilerig maken, onbegrepen heimwee want ik weet niet wat .... Ik kijk over het land, zoek naar herkenningspunten, zie in de verte het rode dak van mijn huis, en ook de maan, het olieblauw worden van de lucht. Merels, en in de verte het vreemde roepje van de Koningskwartel. Drie kwartier, dan zijn we weer bij huis. Ik loop de tuin nog even in, zie de kersen die nu zo dik zijn dat ze gaan scheuren. Het trapje op, plukken. Geluk aan een boom. Rijkdom. Handenvol prop ik in mijn zakken, in mijn mond, en terwijl ik eet, pitten spugend en mond vol sap, strompel ik door het ongelijke gras van de tuin, wegzakkend in de zachte mollengangen. Het is al erg duister onder de bomen en ik merk dat ik bijna in trance raak, etend, strompelend zonder te zien waar ik loop. Dan ben ik thuis, ik maak een foto van de ondergaande zon en van de clematis die ik van Maartje heb gekregen. Even denk ik nog om terug te lopen, nog meer kersen te plukken, maar ik zie er van af. Binnen mauwt de kat, de pootjes op de ruit van de deur. Ze mag niet naar buiten.

Een woensdagmorgen

Het is een mooie dag die begon met een slome ochtend. Een vreemde ochtend ook omdat ik voor het eerst sinds maanden ongewoon laat ben opgestaan. Ik nam de tijd, at rustig mijn noten met yoghurt en ging daarna wandelen met Fred. Ook daar nam ik mijn tijd voor, langzaam lopend, af en toe een stukje fietsend. Fred snuffelde aan en ik keek naar een klein en hartstikke dood muisje op het schelpenpad.

Terwijl ik stil over het veld uitkeek hoorde ik achter me op het beton van een inrit de krassende nagels van een wegsprintende haas. Snelle hoge pootjes. Fred en ik keken hem na.
Wolken, veel wolken. Ik maakte wat foto's, mailde er eentje direct door naar Simone, gewoon omdat ik veel aan haar denk en ik bijna niet kan geloven dat Pimmie er niet meer is.

Freddie ging pootjebaden. In het bruinige water staand, af en toe een slokje nemend, ogen dichtgeknepen tegen het scherpe licht. Ik maakte foto's, en zond ze naar mijn blog (een andere, ouder dan deze, ik moet mijn instellingen veranderen!).

Zittend op nat gras, de optrekkende nattigheid en kou een link makend naar lang geleden. Ik negeerde de nattigheid. Ik wilde daar wel altijd blijven zitten, de tijd stilzetten, kijken en luisteren naar de vogels. Mooie geluidjes van de wind die speelde met de stevige maisbladeren.

De foto is op een eerder tijdstip gemaakt. Yardan en Fred.