Ga af! Ik gebaar met mijn hand maar Davo gaat niet liggen. Ik train ook veel te weinig met hem. Jip komt aansjokken, ook tegen hem zeg ik: "af". Jip gaat liggen, krijgt zijn hondenkoekje dat hij ter plekke kapot kauwt, hij likt de kruimeltjes van de grond, staat op en loopt terug naar zijn plekje in de zon.
Ongeduldig wacht ik tot Davo gaat liggen, maar hij doet het niet, blijft wat onrustig trappelen met zijn voorpootjes, me aanstarend met die heldere, maar in werkelijkheid slecht ziende ogen, oortjes omhoog. Geduld is een schone zaak, maar ik voel het ongeduld in me wrikken, ik sta te zuchten, ik blijf wachten met mijn hand het "af"gebaar makend.
Jip komt weer aansjokken en ik denk: dit "af-gaan" nog maar eens met Jip doen, misschien doet Davo dan wel mee.
"Jippie af". Jip gaat liggen, krijgt weer een koekje. Maar inplaats van het op te eten gooit hij het met een zwiep voor Davo neer, staat op en loopt terug naar zijn plekje.
Davo eet dankbaar het koekje op.
