Zomertijd - wintertijd.

Nou het zit er op. Ik heb genoten van een extra uurtje nachtrust (zie blogbericht van gisteren). De computer schijnt fel in mijn gezicht zodat ik nog wakkerder word, en het computerklokje vertelt me dat ik gedoucht en wel om 7.27 achter de computer zit. Zondag. Het is gorig licht buiten en er ruziën wat vogeltjes, en ik hoor wat vinkjes slaan ;-) Dit laatste is een flauwe grap, maar ook waar.

Fris als een hoentje voel ik me, terwijl ik toch een 'gebroken' nachtrust heb gehad. Ten eerste had ik gisteravond lekker maar wat zout gegeten. Ik kreeg dorst vannacht. Uit bed en een kopje vlierbloesemthee gemaakt. Nee, dat helpt niet met inslapen, het helpt tegen snot en dat soort ellende. Boekje erbij, even lezen. Hm, al gauw ging het over dood en ellende, geen zin in, boekje dicht. Lid zijn van een bibliotheek is geweldig, maar wat zijn er ook een hoop boeken die niet geschreven hadden hoeven worden. Het raam stond open, het was lekker fris in de slaapkamer, ik schudde mijn kussen eens goed op, rolde me op mijn favoriete houding (volgens de slaaptips (blog gisteren) moet je niet op je buik gaan liggen), eh, op mijn een na favorietste houding dan. Ik viel in slaap. So far so good.

Wakker. Er blaften honden, de mijne? Goed luisteren want alles klinkt zo dichtbij hier op dat stille platteland. Nee, het waren niet de mijne. Toch, waarom blaften ze zo, is er onraad in het gehucht? Uit bed en naar beneden. Door het huis lopend bleek alles rustig, mijn honden lagen heerlijk te slapen en vonden het rumoer buiten niet interessant genoeg om mee te balken. Ik zag in de keuken dat het pas 1.01 uur was, dat kwam omdat ik de klok al een uur terug had gezet. 2.01 dus officieel.

Voor de derde keer naar bed, waar ik direct weer in slaap viel. Maar ik droomde onrustig, lag te woelen in mijn bed, moest ergens heen, een reis, dus inpakken, maar daar ga ik het niet over hebben. Wat later was ik klaarwakker, nu waren het zeker mijn honden die blaften, Jip. Ik riep: "Jip, schei uit". Nee, dat moet ik eigenlijk niet roepen, het is fijn als een hond waaks is, maar aan de andere kant, Jip blaft voor iedere egel, iedere kat die langs loopt en voor de uilen als ze vlakbij rare geluidjes maken. Ik ging maar even plassen omdat ik toch wakker was, staarde nog wel even naar buiten waar het prachtig donker was en de sterren mooi aan de hemel stonden.

Voor de vierde maal naar bed. En weer sliep ik snel weer in. Tot vanmorgen, de kippen van de buren doen niet aan zomer of wintertijd dus ik ben altijd op hetzelfde tijdstip wakker, als het licht begint te worden. Gakkend vlogen ganzen over op weg naar hun winteradres, grauw licht viel naar binnen, tijd om op te staan.  Hehe, het tijdstip dat ik op het ovenklokje zag past weer bij mijn biologische klok, ik voelde me echt hartstikke goed en uitgerust. Ik zette de waterkoker aan want de dorst is er nog. Opeens herinnerde ik me dat er iets in het berichtje gisteren over slapen miste. Een heeeel belangrijk stukje.

Het is niet uit mijn duim gezogen, ik heb het gelezen in een of ander blad. Voor zover de bronvermelding want ik heb het artikel niet meer. Volgens het onderzoek waren de mensen met het slechtste slaappatroon mensen met huisdieren! Reden: katten en honden die op of in bed lagen, in en uit liepen, mauwen, snurken, etc. Het advies voor de slechtslapenden onder ons was zo'n beetje net als wat ik gisteren in mijn bericht zette, alleen was hierbij regel 1: laat huisdieren niet in je slaapkamer, doe de slaapkamerdeur STEVIG dicht!
Klik op "bekijken op youtube". 

De wandeling.

Het is heel bizar om je honden thuis te laten als je gaat wandelen. Toch deed ik dat vandaag.

Davo moet zo'n vier, vijf maal per dag uitgelaten worden, zonder Jip zodat er niet gespeeld of gedold wordt, en daarbij moet hij "stevig doorlopen" en de wandeling mag niet langer duren dan zo'n tien minuten. Aldus de therapeute. We lopen dus telkens hier gewoon op de weg een stukje heen en weer, en dat is het. En had ik al verteld dat Davo ook te dik was bevonden? Vast wel. Nou dat klopt als een bus, hij heeft een dikkig pensje.

Maar goed, over die wandelingetjes met Davo. Zonder Jip komt er niks van want Davo zet zijn hakken in het zand, en gaat over het veld staan staren. Aangezien hij nu een handig tuigje draagt til ik hem als het ware bij kop en kont op en zet hem met zijn kop naar de andere kant, of ik duw tegen zijn kont, of ik soebat, niet dat dat laatste helpt trouwens. Davo blijft stokstijf staan, staart met die heldere maar slechtziende ogen over het veld.

Kortom, het vroeg te veel van mijn geduld. Jip gaat gewoon mee, Davo volgt hem, snuffelt waar Jip snuffelt, piest waar Jip piest. Davo probeert zoveel mogelijk gras en gorigheid naar binnen te werken (het is bemestingstijd, er valt aardig wat stinkerij van de karren af), waar ik uiteraard een stokje (voet) voor steek. Dan begint weer het staren, het stokstijf staan, hoog gillen als ik hem aan zijn tuigje optil en bij de viezigheid vandaan til. Je zou hem.

Ondanks alle goeie zorgen gilt Davo nu en dan, daar schrik ik me te pletter van want ik wil niet dat er weer een wervel verkeerd schiet. Haarfijn voelen honden dit aan, ik geloof echt dat Davo me manipuleert, of kunnen honden dat niet?
Ondertussen lijkt het of Jip medelijden met hem heeft, die loopt weg bij zijn eten als Davo een metertje of twee van hem vandaan gaat staan staren. Nee, dat zeg ik ook verkeerd, een hond kent geen medelijden.
Toch, het doet me denken aan toen Jip een brokje voor Davo neergooide. Was dat toen toeval? Ja, ben ik geneigd te zeggen, een hond is een opportunist, die kent geen gevoelens als vriendschap, of mededogen. En zeker geen "depressie" zoals Davo's therapeute zei, "in de wetenschap wordt gesproken over "timide" honden, honden kunnen niet depressief zijn" benadrukte ze.

Mijn eigenwijze hoofd wil er nog niet aan, als een proefdier depressief kan zijn (zoals ik ooit in de Wetenschap-bijlage van de Trouw las, een mijn hart rakende foto van een depressief konijn erbij), waarom een hond dan niet?
Toch helpt het soms als je hoofd wat vol zit als je wat rationeler naar je honden kijkt.
Misschien liet ik daarom vandaag de honden ook wel gemakkelijker thuis, om gewoon even zonder al te veel gedoe alleen met mijn moeder door het bos te wandelen. Zij duwde dapper, haar 88-jarige rug gebogen van moeheid en een nachtje slecht slapen, haar rollator over de hobbelige bospaden. Ze keek over de velden uit zoals ik Davo zo vaak zie doen. Mijn moeder wil graag lopen, ze zou wel kilometers willen wandelen, als ze het nog maar kon. De zon scheen nog, het liep tegen vijven dus het licht werd warm, de bomen wierpen lange schaduwen over de glooiende en rommelige, zo te zien niet door ruilverkaveling verziekte akkers van Westerwolde.
Mijn moeder zei met haar Rotterdamse tongval: "wat is het hier pchachtig, we zouden wel in het buitenland kunnen zijn, zo mooi .......". We luisterden aandachtig of we verkeersgeluiden konden horen. Niets. We hoorden alleen ergens Vlaamse Gaaien schelden.

Davo's arme lijfje en helemaal goeie Jip.

Ruim op tijd waren we in Noorden voor Davo's beoordeling en behandeling door Dorit Aharon, dierenarts en orthomanueel therapeute. De kennismaking begon al goed met een: wat een mooie honden.
Mevrouw Aharon wilde Davo graag zien lopen dus we gingen direct weer naar buiten, maar het was lastig om te laten zien hoe Davo loopt, want hij was niet vooruit te branden, er was van alles te ruiken, en hij pieste prompt over de hortensia's. Het maakte mevrouw Aharon niet uit gelukkig.

Davo loopt met zijn voorpootjes heel elegant, kruislings over elkaar heen, wat natuurlijk niet hoort. Zijn achterkant zwaait alle kanten uit, zijn rechterbeen knikt bij de knie met iedere stap, maar het linker achterbeentje ontziet hij. Als hij stil staat leunt hij op zijn rechterachterbeen, het linkerpootje zweeft vaak net boven de grond. Davo's rug loopt in een curve.

Mevrouw Aharon luisterde naar Davo's hart, dat "vergroot" is. Zijn ogen werden zeer "slecht" bevonden. Zijn reflexen werden getest, de ledematen gestrekt en gevouwen, en Davo zijn achtervoeten werden naar achteren gevouwen waarbij gekeken werd of hij weer snel zijn voet naar voren vouwde en normaal op zijn voetzooltjes ging staan. Dat deed hij, maar te traag. Bij vrijwel alle rek en strekbewegingen gilde hij, en mevrouw Aharon strekte voorzichtig en soms zelfs maar een stukje.
Het bekken stond helemaal scheef, en zijn rug was "een zootje".
"Hij moet erg veel pijn hebben" was de zin waar ik naar van werd, en waardoor ik me een slechte hondenmoeder voelde. Nou goed. Daarover later.
Zo'n vijf wervels werden weer op zijn plaats gezet zodat zijn bekken recht stond, maar het vermoeden is dat het grootste probleem in zijn nek zit. Een halsband mag hij niet meer dragen. Davo gilde tijdens de behandeling, bij iedere wervel die weer op zijn plek sprong, zoals Galgo's doen, hoog en "nerve wrecking". Maar een minuutje later stond hij weer blij te kwispelen, pakte het brokje aan dat hem voorgehouden wordt. Een goed teken. Overigens, hij moet een beetje afvallen, maar dat wist ik al. Zijn voer was al gerantsoeneerd omdat hij minder beweging heeft, maar hoe minder hij van mij krijgt, hoe smeriger dingen hij uit de bermen vist en opeet. Ik bespaar jullie de details.

Davo krijgt al maanden een speciale behandeling, hij loopt kort en dan gaat hij weer naar binnen, dan ga ik apart met Jip fietsen. We tillen Davo altijd in en uit de auto, de etensbakken staan hier altijd hoog, dat is dus prima. Nu tien dagen pijnstillers, zodat zijn rug goed ontspant en de wervels niet in de verkeerde stand terugschieten. Over zo'n 18 dagen moeten we hem weer laten zien en hopelijk staat zijn bekken dan nog goed.
Dat knietje dat zo knikt .... als dat niet over gaat (en ik vrees dat dat niet gaat gebeuren) moeten er foto's gemaakt worden, maar dat is vooruitlopen op de zaken. Duimen maar dat Davo geen rare sprongen maakt nu hij pijnstillers heeft, het is soms zo'n clowntje, hij gaat bijvoorbeeld altijd blij springen als hij gepoept heeft.

Waar ik me rot over voel. Ik heb me sinds hij eind april 2010 bij mij kwam zo gefocust op voeding, op beweging, en dat hij raar liep weet ik aan de vermoedelijke ondervoeding (volgens mijn dierenarts, die ook zijn slechtziendheid aan vitaminegebrek weet), of, zoals ook werd geopperd dat hij geschopt of aangereden kon zijn. Per slot van rekening zit ook een van zijn ribben naar binnen gedrukt waardoor hij een deuk in zijn flank heeft.
Nou ja, wat zijn voorgeschiedenis ook mag zijn, door naar deze orthomanuele therapeute te gaan ben ik wat wijzer geworden. Ik wist het gewoon niet dat er een arts in Nederland zit die honden op deze manier weer aardig kan "ontkreuken", zonder operaties, zonder extra trauma's.
Natasja van Dam zei afgelopen dinsdag, nadat ze zelf met haar honden bij mevr. Aharon was geweest, dat eigenlijk alle honden goed bekeken zouden moeten worden voordat ze ter adoptie worden aangeboden. Dat zou inderdaad een heel goed idee zijn, want Galgo's maken zoveel mee, en wie weet hoeveel pijn er stilletjes wordt geleden.

Voordat we weggingen zei mevrouw Aharon nog wat een heerlijke hond Jip was. Jip die lekker rondliep, beetje snuffelde, toen ergens ging liggen wachten. "Relaxt, zelfbewust, nieuwsgierig, een hond die goed in zijn vel zit" en ze liet haar ogen over hem gaan, keek hoe hij liep: "helemaal goed, kijk, zo hoort een hond in elkaar te zitten. Ze zei ook nog iets wat ikzelf ook wel eens gezegd heb: "Spanje zouden ze uit de EU moeten gooien totdat ze dieren normaal behandelen". Een dokter naar mijn hart.

Davo.

Het gaat wat beter met Davo. Het lijkt erop of de weekjes rust gecombineerd met de medicijnen hem goed hebben gedaan. Ik vreesde dat hij weer zou gaan piepen als de medicijnen op waren,  maar dat is goddank niet zo. Of hij inderdaad een hernia heeft? Geen idee. Om dat vast te stellen moet er een MRI-scan gemaakt worden, bij De Tweede Lijn waarschijnlijk. Of dat nodig is zal de komende weken moeten blijken, als hij weer pijn krijgt moet er in ieder geval iets gebeuren.

We doen kalm aan, kleine stukjes lopen, en ik pas goed op dat Jip niet in de buurt van Davo wild gaat lopen doen.
Davo is vrolijk, heeft gisteren zelfs een tijdje buiten in de zon gelegen, eet goed, is vandaag meegeweest in de auto (op een enorme grote stapel dekens/dekbedden), ging prima, hij lag languit te slapen. Davo is dol op autorijden. Hij mag niet zelf in en uit de auto springen, hij wordt getild en vind dat allemaal prima.

Jip is een beetje verwaarloosd, door het slechte weer fiets ik niet veel met hem, en de kleine stukjes wandelen vind hij ook niks. Soms krijgt hij compleet de kolder in de tuin, de arme ziel.

Vandaag naar een nieuwe fiets wezen kijken, en bij de proefrit liep Jip naast me, en ik zag gewoon dat hij er zin in had, zijn staart helemaal blij in de hoogte. Nee, niet die fiets van de foto.

Onderstaande foto's heb ik vanmorgen gemaakt, op het moment dat ik met de honden naar buiten wil, Davo kijkt niet op of om, laat me lekker roepen, maar dat is geen nieuws, vanaf dag 1 dat hij hier is heeft hij de instelling: ik weet wat ik heb, en niet wat ik krijg. Hij moet eerst bedrijvigheid zien, halsband om, sleutels horen rinkelen (het liefst van de auto!), dan gaat hij een beetje om zich heen kijken ...... uitrekken, en dan loopt hij voorzichtig mee, alsof hij bang is dat in de tussentijd iemand anders op zijn heerlijke dekbedje gaat liggen.
Jip kan die traagheid niet geloven, die is zo blij 's morgens, hij gaat klem tegen mijn benen aan zitten, en kijkt aldoor naar me omhoog alsof hij wil zeggen: laat hem, laten we samen gaan. En natuurlijk doe ik dat soms.